‘Ik heb het zo kunnen regelen dat ik een paar weken vrij ben,’ verkondigde hij. ‘Ik moet meer tijd met jou en Lydia doorbrengen.’
Ze streelde zijn brede, behaarde borstkas. ‘Dat moet je inderdaad.’
Hij rolde haar op haar rug en keek haar diep aan. ‘Denk je dat je me zo lang bezig kunt houden?’
‘Dat weet ik niet.’ Vanonder haar lange wimpers bestudeerde ze zijn gezicht. ‘Per slot van rekening zijn de bordjes verhangen.’
‘En wat wil je daarmee zeggen?’
‘Josias is misschien heel moeilijk te evenaren.’
Alhoewel zijn lichaam verstarde bij het horen van die uitdagende opmerking, kon hij de kwinkslag waarderen. ‘Ach, wat hij kan…’ Zelfverzekerd haalde hij zijn schouders op. ‘Twijfel je aan mijn kunnen, gatita?’
Haar hart zwol van liefde, want zijn uitzonderlijke zelfvertrouwen gaf haar een veilig gevoel. ‘Ik twijfel geenszins aan je –’
‘Dat klinkt veelbetekenend.’ Na een korte aarzeling stelde hij de vraag die hij al langer had willen stellen. ‘Ik heb dat artikel gezien in het tijdschrift –’
‘Vond je het niet geweldig? Vind je niet dat die fotograaf prachtige foto’s van me heeft gemaakt?’ riep ze verrukt uit. ‘Ik heb het gedaan voor een liefdadig doel… Je staat versteld als je hoort hoeveel dat artikel heeft opgebracht. De interviewer heeft hele aardige dingen over me geschreven –’
‘Dat doen journalisten meestal in dat soort publicaties. Als ze onaangenaam zouden zijn, zouden ze niet in het leven of het huis van mensen kunnen doordringen,’ onderbrak hij haar droogjes.
‘Daar heb ik nooit aan gedacht. Maar ik hoopte dat je het artikel zou lezen en trots op me zou zijn. Wat vond je ervan?’
Een Rocha zou nooit een rol mogen spelen in dat soort artikelen. Dat vond hij ervan. Maar hij ontweek de vraag. ‘Ik vroeg me af van wie die Ferrari was.’
‘Van Josias.’
Hij kwam tot de ontdekking dat alleen al een naam hem kon doen knarsetanden.
‘Hij gaf me een lift van Reina’s appartement naar een restaurant. Als je me ten minste een keer per week mee uit eten neemt, me leert autorijden en me voortdurend vertelt hoe mooi ik ben, kan ik waarschijnlijk wel zonder Josias,’ deelde ze hem verleidelijk glimlachend mee. Haar groene, twinkelende ogen boorden zich in de zijne.
‘Ja, ik wil je wel mee uit eten nemen. Nee, ik leer je niet autorijden, want ik ben vast een slechte instructeur… En wat Josias’ verleidingstechnieken betreft… Ik hou niet van kopiëren,’ deelde hij haar hees mee. Subtiel bewoog hij zich op haar, zodat hij hen in een intieme positie manoeuvreerde. ‘Ik heb zo mijn eigen methodes, mi rica.’
Maar het was zijn glimlach die haar fascineerde. Die duizelingwekkende, charismatische glimlach die alleen voor haar was bestemd en haar er even van kon overtuigen dat niets belangrijker was dan zij. Het was haar droom. Ze onderdrukte haar angsten en gaf zich over aan het beleven van haar droom.
Hoofdstuk 9
Een week of zes later keek Sophie toe terwijl Antonio in alle ernst Lydia voordeed hoe ze moest kruipen. Met moeite hield ze haar gezicht in de plooi. Antonio was zijn hele leven al ambitieus geweest, en nu hij een boek over de ontwikkeling van kinderen had gelezen, volgde hij Lydia’s vorderingen op de voet en wilde graag dat ze voorliep op al haar leeftijdgenoten!
‘Je verspilt je tijd,’ waarschuwde ze hem. ‘Sommige baby’s kruipen al op deze leeftijd, maar ik vrees dat Lydia niet zo bijdehand is.’
‘Ze heeft misschien alleen wat aanmoediging nodig,’ zei hij, terwijl Lydia kraaide van plezier bij de aanblik van haar oom die zich op handen en knieën voortbewoog.
‘Nee, Lydia is niet het actieve type. Belinda hield er ook van om lui te zijn. ’s Ochtends kreeg ik haar maar met moeite uit bed.’
‘Maar haar dochter lijkt misschien meer op mijn familie –’
‘Dan had ze dat al lang duidelijk gemaakt door bevelen te schreeuwen naar het personeel en te dreigen het huis te verlaten als we haar niet zouden toestaan om de beursberichten te beluisteren.’
Een brede grijns verscheen om zijn mond. ‘Ik schreeuw geen bevelen naar het personeel…’
‘Nou, je doet het heel beleefd, maar je bent een ongelooflijk bazige man,’ verklaarde ze. ‘Beloof me één ding… Beloof me dat je niet teleurgesteld zal zijn als Lydia geen heel bijzondere dingen gaat doen.’
‘Natuurlijk niet,’ antwoordde hij verontwaardigd, waarna hij de verrukte baby optilde. ‘Als haar ouders kunnen we alleen maar hopen dat ze gezond blijft en gelukkig wordt, maar ze moet zelf bepalen hoe ze haar leven wil inrichten.’