‘O, ja, dat kan ik wel!’ deelde ze hem fel mee, haar handen tot vuisten gebald.
‘Dat is een contradictio in terminis –’
‘Zoals tegelijkertijd een echtgenoot en een vrije jongen zijn?’ viel ze hem met zoetgevooisde stem in de rede.
‘Dat is een goede vergelijking, maar telkens als je tegen me schreeuwt, voel ik me heel erg getrouwd, querida,’ merkte hij spottend op.
Met samengeknepen ogen nam ze hem op. Hij moest niet denken dat ze te paaien was louter en alleen omdat hij een adembenemende man was met een onweerstaanbare glimlach. ‘Blijkbaar hebben heel veel vrouwen die onzin van je gepikt, maar ik pik niets van je,’ waarschuwde ze hem. ‘Ik zal nooit van mijn leven accepteren dat er voor jou andere regels gelden dan voor mij.’
‘Dat is ook niet waarvoor ik pleit.’
‘Juist wel… Je weet altijd alles beter, je denkt over alles na en weet precies wat je doet –’
‘Ik wist niet wat ik deed toen ik met jou trouwde. Ik keek niet naar het grotere geheel. Het moet een verstandsverbijstering zijn geweest. In ieder geval heb ik het verkeerd ingeschat,’ gaf hij grimmig toe. ‘Ik heb de complicaties niet voorzien, maar sinds die nacht is mijn verlangen naar vrijheid onrealistisch.’
Een gespannen stilte daalde op hen neer.
‘Wat mij betreft mag je vergeten wat er toen is gebeurd. Je wilde je vrijheid en die mag je houden!’ deelde ze hem bevend mee. ‘Je bent me niets schuldig, en als je van nu af aan bij me wegblijft, kunnen we terugvallen op die afspraak die we hebben gemaakt. Het enige wat we hoeven te doen, is ons verstand gebruiken, en dan zullen we snel vergeten dat we een steek hebben laten vallen.’
In zijn donkere ogen laaide iets op dat zo helder was als zonlicht. Dwingend hield zijn blik die van haar gevangen. ‘Gezien de omstandigheden is dat een gul aanbod, maar er is een probleempje –’
‘Niets is perfect, Antonio!’ onderbrak ze hem fel, want het was alsof haar hart brak. Het viel niet mee om zo’n aanbod te doen. De waarheid was namelijk dat ze hem dolgraag aan haar bed had vastgeketend.
‘Ik weet het, maar ik kan onze huwelijksnacht niet vergeten en ik kan ook geen afstand van je houden. Ik vermoed dat het me op dit moment niet zal lukken om naar mijn verstand te luisteren.’
Vol verwarring staarde ze hem aan. ‘Pardon?’
‘Je bent zo verleidelijk. Ik voel me heel erg tot je aangetrokken. Ik heb er tijdens mijn afwezigheid tegen moeten vechten, querida,’ hoorde hij zichzelf nors zeggen, want de wetenschap dat hij die strijd had verloren, zat hem niet lekker. ‘Die aantrekkingskracht is niet verstandig en dat hadden we ook niet afgesproken. Maar nu wil ik niet eens naar een andere vrouw toe. Ik wil bij jou zijn.’
‘Maar… zo hadden we het niet afgesproken,’ mompelde ze verbluft.
‘Nee, maar zo hoort het wel,’ verklaarde hij. ‘We moeten vergeten hoe we het hadden afgesproken. Ik kan niet toekijken terwijl je de vrijheid geniet die ik ooit voor mezelf wilde opeisen. Laten we nu van ons huwelijk genieten.’
Sophie was niet gek. Een brede glimlach dreigde om haar mond te verschijnen, want hij wierp haar een reddingsboei toe. Maar ze had ook de andere dingen gehoord die hij had gezegd. Hij had het over ‘nu’ gehad, waarmee hij duidelijk maakte dat er een eind zou komen aan zijn verlangen. Laten we nú genieten van ons huwelijk. Over de toekomst had hij het niet. Hij stelde niet voor om er een gewoon huwelijk van te maken, dacht ze met spijt. Wat hij voorstelde, was dat ze hun huwelijk benaderden alsof het een affaire betrof. Eigenlijk kwam het erop neer dat hij haar alleen maar op korte termijn zijn trouw en zijn lichaam aanbood.
‘Vanavond had ik het leuk gevonden als je me op het vliegveld had opgewacht,’ bekende hij, zodat ze het voor de volgende keer zou weten. ‘Ik was vastbesloten om niet alleen naar huis te gaan. Misschien dat ik pas toen kon toegeven hoezeer ik ernaar had uitgekeken om je weer te zien.’
Alsof ze door een magneet werd aangetrokken, bewoog ze zich langzaam maar zeker naar hem toe. Dat hij graag door haar zou zijn opgehaald, vond ze lief en verrassend. ‘Ik heb je sinds je vertrek nauwelijks gesproken…’
‘Je meed mijn telefoontjes.’
Omdat hij gelijk had, bloosde ze. ‘Ja, maar je was ook zo koel aan de telefoon.’
‘Ik voerde oorlog met mezelf, querida. Maar nu is dat niet zo, en het zal ook niet meer gebeuren,’ beloofde hij met hese stem.
Van opluchting werd het licht in haar hoofd. Waarschijnlijk zou ze in zijn ogen kunnen verdrinken en gelukkig sterven, maar niets duurde eeuwig. Het leven bood geen zekerheden. Ze hield echter van Antonio en was bereid te nemen wat ze kon krijgen in plaats van te wachten op iets wat ze nooit zou krijgen. Hij zou haar nooit vragen om eeuwig bij hem te blijven. Hij hield immers niet van haar. Dit was geen liefde, maar lust.