Ze knipperde met haar ogen en sloeg vervolgens haar ogen neer. Het scheelde niet veel of ze was in lachen uitgebarsten. Hij was zo ontzettend serieus. Mannen staarden naar haar, dus moest er iets mankeren aan haar kleding. ‘Misschien vonden ze me gewoon knap,’ opperde ze.
‘Wat dan ook… Maar ik hou er niet van dat mannen zo naar je kijken,’ liet hij haar plompverloren weten.
Het was alsof de zon in haar opging en haar zijn warmte schonk, want als ze zich niet vergiste, was hij al jaloers wanneer mannen alleen al naar haar keken!
‘Eigenlijk is het niet zo’n goed idee om je in een nachtclub te begeven met een groepje singles,’ voegde hij eraan toe.
Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Waarom niet?’
‘Josias Marcaida is een rokkenjager –’
‘O, dat weet ik wel,’ zo onderbrak ze hem. ‘Reina heeft me gewaarschuwd, maar ze zei ook dat hij niet aan jou kon tippen!’
Hij verstarde. ‘Ik vind niet dat je het over mij zou moeten hebben met andere familieleden.’
Haar expressieve mond verstrakte, en ze trok haar hand uit de zijne. ‘Oké… dus je vindt de jurk niet leuk, je vindt het niet leuk dat ik het over jou heb met je familie, je vindt het niet leuk dat ik uitga –’
‘Wat ik probeer te zeggen, kan in één zin worden samengevat,’ interrumpeerde hij haar op kalme en verre van verontschuldigende toon.
‘Nou, zeg die magische zin dan en verspil er verder geen tijd aan,’ adviseerde ze hem kortaf. Op het moment dat ze haar gezicht met een ruk afwendde, zag ze dat de limousine al stilhield voor de imposante Madrileense woning van de Rocha’s.
‘Je bent niet meer single… je bent mijn vrouw.’
Ze haalde zo diep adem, dat ze vreesde dat haar longen zouden barsten. Maar het lukte haar wel om het huis te betreden, te glimlachen naar de dienstbode en direct naar de trap te lopen.
‘Sophie?’ Antonio’s stem was vervuld van autoriteit.
Na hem een venijnige blik te hebben toegeworpen, siste ze: ‘Nog één woord en ik ben tot moord in staat…’
‘Ik heb niets gezegd waaraan je aanstoot kunt nemen.’ Zijn donkere, goud glinsterende ogen daagden haar uit.
‘Jij… hypocriet,’ fluisterde ze. Haar groene ogen schoten vuur.
‘Spanje maakt je beschaafder, querida,’ reageerde hij cynisch, want hij vond dat hij zich behoorlijk tolerant opstelde. Per slot van rekening had hij zijn uitdagend geklede vrouw in een nachtclub aangetroffen in het gezelschap van een beruchte playboy. ‘Een maand geleden zou je dat nog keihard hebben geschreeuwd zonder je te bekommeren om het feit dat iemand je kon horen.’
Woest keek ze hem aan.
‘Je mag dan niet erg groot zijn, maar op jouw bijzondere manier ben je nogal imposant,’ merkte hij op. Bewonderend nam hij haar op, waarna hij met de subtiele gratie van een roofdier de trap op sloop. ‘Ik heb je gemist.’
‘Dat kan me niets schelen!’ riep ze uit, alhoewel ze wist dat het tegendeel waar was. ‘Op dit soort momenten haat ik je!’ Met driftige passen liep ze naar haar slaapkamer. Hoe durfde hij er haar op zo’n kritische, superieure toon aan te herinneren dat ze zijn vrouw was! Hoe durfde hij sowieso dat stempel op haar te drukken?
Nog geen seconde later voegde hij zich bij haar in de slaapkamer. ‘Je haat me niet,’ verklaarde hij vol zelfvertrouwen.
‘We hadden een afspraak. Je wilde je vrijheid behouden!’
Hij haalde een van zijn schouders op. ‘Dat ontken ik niet.’
‘En dan verschijn je opeens weer op het toneel en begin je me te vertellen dat ik me zou moeten gedragen als een echte echtgenote.’
‘Dat bén je ook.’
‘Technisch gesproken misschien wel… maar dat doet er niet toe,’ deelde ze hem verhit mee. ‘We moeten het erover hebben dat jij je aan de regels houdt die jij zelf hebt opgesteld.’
De manier waarop ze zich gedroeg, fascineerde hem. Ze vleide niet en gebruikte evenmin vrouwelijke trucjes om haar zaak te behartigen. Daarnaast nam ze geen blad voor de mond. Hij was onder de indruk van haar directheid. ‘Is dat zo?’
‘Ja, dat is zo,’ beaamde ze nijdig. ‘Je zei dat je je vrijheid wilde behouden, dus dat betekent ook dat je je niet met mijn vrijheid kunt bemoeien, nietwaar?’
‘Fout. Op dat punt heb je het helemaal bij het verkeerde einde,’ verklaarde hij met een strak gezicht. ‘Vanavond kon ik je niet eens zien dansen met een andere man zonder het gevoel te krijgen dat er iets mis was.’
Ze sperde haar ogen wijd open. ‘Ik geloof mijn oren niet!’
‘Je bent mijn vrouw. Je draagt mijn ring. Je woont in mijn huis. Je kunt niet mijn vrouw zijn en ook onafhankelijk van mij zijn –’