Nog voor Katie de trap naar haar kamer kon op klimmen, werd ze tegengehouden.
‘Miss Fletcher?’ Het was de magere man die ze ook in de lobby van de bank had zien staan.
‘Ja?’
Hij overhandigde haar een visitekaartje. ‘Ik ben Trev, ik werk voor de Daily Globe. Mag ik vragen wat uw relatie met Zandros Christakis is?’
‘Ik… Ik weet niet wat u bedoelt,’ stamelde Katie geschrokken.
‘Natuurlijk wel. U zat net nog in zijn limousine!’
‘Bent u me helemaal vanuit de bank gevolgd?’ vroeg ze ongelovig. ‘Ook naar het huis van mijn vriendin?’ Snel keerde ze de man haar rug toe.
Vlug drong hij zich voor haar. ‘Ik heb gehoord dat u een paar kinderen hebt…’
‘Wat hebt u daarmee te maken?’
‘Christakis is een belangwekkend man. Als u informatie over hem hebt, zou u dat zeker geen windeieren leggen,’ verklaarde hij met een nadrukkelijke knipoog. ‘Er wordt niet veel over hem gepraat. Hij leeft in een wereld die de meeste mensen zich nauwelijks kunnen verbeelden. Alle interessante privé-informatie verdient daarom een royale vergoeding.’
Katie aarzelde. Ze vond het een walgelijk voorstel, en ze wilde hem het liefst wegsturen. Zandros had echter niets toegezegd; hij had haar met een telefoonnummer afgescheept. Leanne had gezegd dat ze alles op alles moest zetten om het leven van Toby en Connor te verbeteren… Toch ging het verkopen van haar verhaal haar echt te ver. Het was ordinair, en van een niveau waartoe ze zich niet wenste te verlagen.
‘Nu we u eenmaal op het spoor zijn, ontdekken we alles ook zonder uw medewerking wel.’ Trevs stem had een dreigende ondertoon. ‘U kunt het ons dus hooguit gemakkelijker maken, en daar zelf een leuk centje aan overhouden.’
‘Ik heb geen belangstelling,’ mompelde ze, maar ze vroeg zich af of dat de juiste beslissing was.
Een uur later ging ze weer naar Leannes huis om Toby en Connor op te halen. Terwijl Leanne haar moeder uitliet, haalde Katie haar zoontjes een voor een uit de buggy om ze uitgebreid te knuffelen. Ze waren duidelijk blij om hun moeder te zien; hun kleine koppies straalden.
‘Nou, vertel op,’ zei Leanne zodra ze terug was. ‘Heb je hem gezien?’
Katie vertelde het hele verhaal, dat Leanne met rode oren van opwinding aanhoorde. ‘Zandros is duidelijk stinkend rijk,’ concludeerde ze, nadat haar vriendin op haar aandrang de limousine had beschreven. Haar knappe gezichtje kreeg een nadenkende uitdrukking. ‘Daar moet je veel meer uit kunnen halen dan een DNA-test!’
‘Ik overviel hem,’ vergoelijkte Katie. ‘Ik geef hem een paar dagen om aan het idee te wennen, en dan kijk ik wel verder.’ Ze liet haar vriendin het visitekaartje van de journalist zien.
‘Cool!’ Dat leek Leanne nog interessanter te vinden dan de hele Zandros. ‘Die Trev is je speciaal gevolgd? Wauw, die Zandros moet verschrikkelijk beroemd zijn! En jij hebt die journalist weggestuurd? Ben je soms stapelgek?’
‘Eerst moet ik hem een kans geven.’
‘Maar als de pers er zelf achter komt dat Toby en Connor van hem zijn, krijg je geen cent!’
Katie begon zich ongemakkelijk te voelen. ‘Dat weet ik, maar ik denk dat niemand er gauw achter zal komen dat Zandros en ik iets met elkaar hebben gehad.’
‘Je kunt hier bakken vol geld mee verdienen, Katie! Dúrf je het soms niet openbaar te maken?’
‘Zandros heeft een hekel aan dat soort publiciteit, en hij zou het me nooit vergeven als ik –’
‘Nou, en? Je hebt toch niets met hem? Wat kan hij jou nu schelen?’
‘Hij is de vader van mijn kinderen. Ik wil hem niet tot vijand maken. Ik wil het verhaal alleen in het uiterste geval aan de pers verkopen.’
Medelijdend keek Leanne haar aan. ‘Goh, wat ben je toch naïef. Je kunt hier geld uit halen! Volgens mij ben je gewoon nog steeds gek op hem.’
‘Nee.’
En daarmee bedankte Katie haar opportunistische vriendin voor het oppassen en vertrok.
Halverwege de volgende ochtend werd er aangebeld door een jonge man in vrijetijdskleding. ‘Bent u Katie Fletcher?’
Een tikje argwanend knikte ze.
Hij reikte haar een mobiele telefoon aan, waaruit een stem sprak door de speaker: ‘Hallo, Miss Fletcher. Ik ben een advocaat die de belangen van een zeker iemand behartigt. Ik vertrouw erop dat u inziet waarom discretie vooropstaat in dit geval. Bent u bereid tot een DNA-test?’
‘Eh… ja,’ antwoordde ze overdonderd.
‘In dat geval dient u alleen het formulier te ondertekenen, en wordt de zaak verder zo snel mogelijk geregeld.’
Haar bezoeker overhandigde haar een pen en een envelop. Ze las het formulier snel door en ondertekende het. Het voelde vernederend, maar ze begreep dat Zandros zich eenvoudig probeerde in te dekken.