Haastig deed ze een stap naar voren en staarde naar hem op met woede op haar gezicht geëtst. Als een miniatuur viswijf hield ze haar handen op haar heupen. ‘Zeg het maar… Kom op, zeg het!’
Met een traag gebaar haalde hij zijn brede schouders op, daarmee vastberaden het moment van de climax uitstellend. ‘Zoals de meeste mannen, geef ik toe dat ik erg kan genieten van een grillige vrouw, maar ik vrees dat promiscuïteit me tegenstaat. Je hebt je kans verspeeld bij mij.’
Toen sloeg ze hem. Althans, ze probeerde hem te raken, maar was daarvoor niet groot genoeg. Bovendien was zijn reactievermogen sneller dan ze had verwacht. Hij deed simpelweg een stap opzij, waardoor haar hand afketste op zijn schouder. ‘Jij varken!’ siste ze. ‘Denk je dat ik ermee zit dat ik die kans heb verspeeld?’
‘Je gedrag van bijna drie jaar later spreekt voor zich, querida,’ verklaarde hij kalm, zich afvragend waarom hij hier zo van genoot.
Wit van schok en verdriet over haar eigen gedrag en het bijtende effect van zijn minachting, liep ze naar de deur. ‘Ik wil niets meer met je te maken te hebben.’
‘Misschien zou je voor deze ene keer eens wat discipline moeten opbrengen. Denk eens aan het kind en haar toekomst dat hier op het spel staat.’
Als verlamd bleef ze staan, alsof er net een zwaard in haar rug was gestoken. Schuld en schaamte maakten zich van haar meester. Stijfjes draaide ze zich weer om en liep terug naar de stoel waaruit ze was opgestaan, zonder hem ook maar een blik waardig te keuren.
‘Dank je,’ mompelde hij.
Haar vingers lieten paarse halvemaanvormige afdrukken in haar handpalmen achter. Nooit eerder had ze iemand zo gehaat als ze op dat moment deze man haatte. Nooit eerder had iemand haar zo het gevoel gegeven dat ze onnozel en egocentrisch was.
Hij nodigde de notaris weer uit om in het kantoor te komen.
Alle regelingen die werden getroffen voor Lydia, moesten zowel door haar als Antonio worden goedgekeurd. Ze hadden het recht om de verantwoordelijkheid te weigeren of de rechten aan de ander over te dragen. Maar als executeur had de notaris de macht om de sociale dienst uit te nodigen om te beslissen hoe het best aan Lydia’s wensen kon worden voldaan, mocht hij dat nodig vinden. Veiligheid en financiële middelen om een kind op te voeden zouden natuurlijk in beschouwing worden genomen.
‘Dus omdat ik arm ben en Antonio rijk, krijg ik minder rechten over mijn nichtje?’ vroeg ze met een klein stemmetje.
‘Zo zou ik de situatie niet bekijken, Miss Cunningham.’ Onthutst door zo’n directheid keek de man Antonio aan voor steun.
Antonio stond een tel later op dan Sophie. ‘Ik zie geen reden waarom Miss Cunningham en ik niet tot een vriendschappelijke overeenstemming zouden kunnen komen,’ verkondigde hij met de beheerste kalmte en koelheid van een man die wist dat hij zijn tegenstander had verslagen. ‘Ik wil Lydia vanavond zien. Zullen we zeggen om zeven uur? Ik kom wel bij je langs.’
‘Het is duidelijk dat je me geen keus laat,’ reageerde ze bitter.
Hij begeleidde haar door de smalle gang naar buiten. ‘Het hoeft niet zo te gaan tussen ons,’ fluisterde hij hees.
‘Hoe zou het anders moeten?’ hoorde ze zichzelf prompt zeggen.
Hij was zo dichtbij, dat ze hem zou kunnen aanraken. Het geluid van zijn rijke, diepe stem was ongelooflijk sexy. Ze keek op, wat een vergissing bleek te zijn. Haar adem stokte in haar keel. In een oogwenk was het alsof ze drie jaar terug in de tijd werd geworpen. Op het moment dat haar ogen de zijne ontmoetten, huiverde ze. Een verraderlijk verlangen nam bezit van haar. Een wild, eindeloos moment lang was ze zich zo van hem bewust, dat het een kwelling was om geen fysiek contact met hem te maken. Ze hoorde hem naar adem happen en stelde zich de hete aanraking van zijn mond op haar lippen voor. Alleen de herinnering aan zijn vernederende opmerkingen van zo-even zette haar weer met beide voeten op de grond. Ze schaamde zich voor haar zwakheid.
‘Denk je nu echt dat ik stom genoeg ben om weer te vallen voor die valse verleidingstactieken die je de laatste keer ook al op me losliet?’ vroeg ze, waarna ze met opgeheven hoofd langs hem heen liep.
Nog voordat hij zich realiseerde dat ze was verdwenen, was ze al de hoek omgelopen. Binnensmonds vloekte hij lang en met een hevigheid die degenen die hem kenden zou hebben verbijsterd.
Hoofdstuk 2
Op de terugweg naar huis, vertelde Sophie Matt in het kort wat er was voorgevallen, waarna ze er het zwijgen toe deed. Voor een gezellig gesprek was ze niet bepaald in de stemming.
De inhoud van Belinda’s testament had haar volkomen overrompeld, ze was doodsbang dat ze Lydia zou kwijtraken en ze verkeerde nog in shock over de ontmoeting met Antonio Rocha. Hoe had haar zus hem kunnen uitkiezen als voogd voor haar kind? Na de bruiloft had ze toch nauwelijks meer contact gehad met haar Spaanse schoonfamilie? Belinda had haar een keer toevertrouwd dat Pablo niet met zijn familie overweg kon en daarom liever in Londen verbleef. Ja, de beslissing van haar zus kwam als een volledige verrassing.