Die hoop had Antonio nooit gekoesterd, want hij was een onverbeterlijke cynicus. Bovendien had zijn jongere broer het hart van zijn eigen familie gebroken al lang voordat hij buiten die selecte groep om schade was gaan aanrichten. Ofschoon Pablo tot de meest elitaire laag van de Spaanse society behoorde, en dus ook had kunnen genieten van alle gunsten die daarbij hoorden, had hij zich al op zeer jonge leeftijd in de nesten gewerkt.
Zijn ouders hadden geen enkel overwicht op hem gehad. Tegen de tijd dat Pablo twintig was geworden, had hij een substantieel deel van de erfenis verbrast en verschillende familieleden en vrienden grote sommen geld afhandig gemaakt. In de loop van die verontrustende jaren hadden talloze mensen pogingen gedaan om hem te begrijpen, te corrigeren en bij te staan. Alle pogingen waren vruchteloos gebleken, niet in het minst, zo geloofde Antonio, omdat zijn broer een enorme kick kreeg van het overtreden van de wet en het oplichten van goedgelovige zielen.
Drie jaar geleden was Pablo naar huis gekomen om vrede te sluiten en aan te kondigen dat hij van plan was te trouwen met zijn mooie Engelse vriendin. Dolblij dat de verloren zoon was teruggekeerd, had Doña Ernesta erop gestaan het bruidsfeest voor het jonge gelukkige stel te verzorgen. Daarnaast had ze financieel ook nog een heel gul gebaar gemaakt. Het huwelijk was echter op de klippen gelopen, en Pablo was een jaar geleden naar Spanje teruggekeerd. Kort daarop was hij dronken achter het stuur gekropen en verongelukt.
‘Het verbaast me dat Pablo het voor ons geheim heeft kunnen houden,’ merkte Doña Ernesta klaaglijk op. ‘En het is nog verdrietiger dat Belinda ons te weinig vertrouwde om haar kind met ons te delen.’
‘Ik vlieg morgenochtend naar Londen,’ deelde Antonio zijn grootmoeder mee. Met een bezorgde frons keek hij naar haar verdrietige gezicht. ‘Probeer je verdriet opzij te zetten. We hebben als familie alles gedaan wat we konden, en nu zullen we alles doen voor Pablo’s dochter.’
Enkele uren terug had Antonio een urgent telefoontje gekregen van de advocaat van de familie, die op zijn beurt was gebeld door Belinda’s notaris in Engeland. Eerlijk gezegd was hij behoorlijk van slag door het nieuws dat de weduwe van zijn broer zes maanden geleden was bevallen van een dochter en twee weken geleden was bezweken aan een longontsteking. Tot zijn opluchting was Belinda zo verstandig geweest om hem aan te wijzen als voogd voor haar dochter, Lydia. Op aanraden van zijn advocaat was hij er ook mee akkoord gegaan om een DNA-test te laten uitvoeren, alhoewel hij geen aanwijsbare reden had om eraan te twijfelen dat zijn broer het kind niet had verwekt. Het leek hem gewoon een verstandige voorzorgsmaatregel.
Daarna had de advocaat hem meegedeeld dat Belinda’s zuster, Sophie, op dit moment voor de baby zorgde.
Onthutst door dat nieuws had hij beseft dat hij onmiddellijk moest ingrijpen. Ten eerste was Sophie veel te jong om zo’n verantwoordelijkheid te dragen. Ten tweede betwijfelde hij of haar levensstijl wel zo gunstig was voor het wel en wee van een kind.
Hij had Sophie bijna drie jaar geleden ontmoet op de bruiloft van haar zuster en zijn broer. Het uitgesproken verschil tussen de twee zussen was als een schok ervaren door zijn conservatieve familie. Terwijl Belinda de zelfverzekerde uitstraling en het taalgebruik had van de Britse middenklasse, leek Sophie uit een veel minder bevoorrecht milieu te komen. Zijn Engels was grammaticaal beter geweest dan dat van haar. Denkend aan die onverklaarbare tegenstrijdigheden, werd zijn blik mistig. Een onwelkome herinnering aan Sophie met haar weelderige blonde krullen en glinsterende groene ogen drong zich aan hem op. In tegenstelling tot haar zuster was ze geen klassieke schoonheid. Desondanks had dat jonge, kleine en tengere bruidsmeisje voortdurend zijn aandacht getrokken. Bovendien was het hem niet ontgaan dat alle aanwezige mannen ontvankelijk leken voor haar aantrekkingskracht.
De aantrekkingskracht was echter van zeer korte duur geweest, hield hij zich grimmig voor. Zijn expressieve mond drukte minachting uit. Ondanks het feit dat Sophie sprankelend, sexy en zeer vrouwelijk was, was al snel gebleken dat ze ook een slet was. Het was een goede les voor hem geweest om haar tegen de dageraad bij haar hotel te zien terugkeren met haar jonge minnaar. Na een nacht vol passie op het strand zat haar haar door de war en was haar kleding verfomfaaid. Blijkbaar was ze niet beter dan de gemiddelde toerist die naar Spanje kwam om zich vol te gieten met goedkope drank en zich daarna over te geven aan ongeremde, platte seks.
‘Een meisje. Mijn eerste achterkleinkind,’ merkte Doña Ernesta op met een flauwe glimlach die haar tamelijk strenge gelaatstrekken zachter maakte. ‘Lydia. Het is een mooie naam. Een baby zal de sfeer in het castillo veranderen.’
Even kromp hij ineen. Hij was net dertig, en tot nu toe had hij geen enkele behoefte gevoeld om de volgende generatie Rocha op de wereld te zetten. Bovendien had hij nooit enige belangstelling gehad voor kinderen. Op familiebijeenkomsten hield hij dan ook altijd afstand van die lawaaiige aandachttrekkertjes.