Twee dagen tevoren waren ze samen met Pelias en Calliope naar de villa in Italië gekomen, Het oudere stel was echter maar een paar dagen gebleven, want ze hadden een reis langs hun favoriete Italiaanse steden op het programma staan.
Katie liet de kinderen achter bij het bekwame en vooral lieve kindermeisje en liep samen met Calliope naar beneden. Ze wuifde naar Pelias, die hoofdschuddend in de auto op zijn vrouw zat te wachten.
Soms kon Katie nauwelijks geloven dat ze al twee jaar getrouwd was. Zandros deed nog steeds alles wat hij kon om haar gelukkig te maken. Hij zorgde ervoor dat ze haar familie zo vaak mogelijk kon zien, en hun relatie was alleen maar gegroeid met het gestaag toenemende vertrouwen dat ze in elkaar hadden. Ze voelden zich beiden honderd procent in goede handen bij elkaar, en ze begrepen dat hun relatie te bijzonder was om mee te spelen.
Zandros had zijn werkverplichtingen drastisch teruggeschroefd. Het was niet gemakkelijk geweest. In het begin waren Katie en de jongens soms meegegaan wanneer hij naar het buitenland moest, maar toen ze in verwachting was van Athena, was Zandros bang geweest dat ze oververmoeid zou raken. Zodoende was hij minder gaan werken, en met die oplossing was iedereen gelukkig.
Dit was feitelijk zelfs de dag waarop ze twee jaar getrouwd waren. Verschillende mensen hadden weliswaar gevraagd of ze nog iets speciaals gingen doen, maar ze had telkens ontkennend geantwoord. Bepaalde dingen waren nu eenmaal privé…
Ze controleerde of de dunne, met pareltjes bezette schouderbandjes van haar korte flodderjurkje van groene organza recht zaten en wandelde naar het torentje. Door de bomen zag ze hem in de kussens op het gras zitten. Onwillekeurig versnelde ze haar pas. Het tafereel dat zich voor haar ontvouwde zag er precies hetzelfde uit als ze zich herinnerde, alleen wist ze dat ze er nu echt van kon genieten. Met een zonnige lach kwam ze onder de bomen uit.
Zandros zette zijn wijnglas neer en kwam overeind.
‘Niet doen,’ zei ze zacht. ‘Je ziet eruit als een Romeinse keizer.’
‘Goed, waar zijn mijn danseressen?’
‘Ik ben alleen. Is dat goed genoeg?’
Zandros gouden ogen gleden over haar lichaam. Hij stak zijn hand uit. ‘Mooie jurk. Hij staat je prachtig, maar ik denk dat het nog prachtiger staat als hij op de grond ligt, agape mou.’
Katie schudde met haar smalle schouders en draaide met haar heupen. Hij gaf haar telkens weer het heerlijke gevoel dat ze de meest sexy vrouw ter wereld was. ‘Je bent zo voorspelbaar, Mr. Christakis.’
Hij schoot in de lach en trok haar naast zich op de grond. Uitgebreid kuste hij haar. ‘Is het niet heerlijk dat we nog geen drie jaar bij elkaar zijn en dat we er hopelijk nog zeker zevenenveertig voor ons hebben?’
Ontroerd door die verwijzing naar de liefdevolle relatie van zijn grootouders, liet ze hem weten wat ze voor hem voelde. Hij beantwoordde haar verklaring met de duizelingwekkende passie die haar telkens weer verbaasde. De rest van die zomerse namiddag legden ze een extatische, vreugdevolle verklaring af van hun uitzonderlijke geluk en hun eeuwige liefde.
Volg Harlequin op Facebook
www.facebook.com/harlequin.boeken
Korte inhoud
Wraak & verlangen
Wraak en verlangen komen voort uit dezelfde passie. Naar welke kant de balans doorslaat, ontdekken Katie, Sophie en Glory pas ná de onmogelijke keuze die ze moeten maken...
Onmogelijke voorwaarde
LYNNE GRAHAM
Sophie staat tegenover de schatrijke Spaanse aristocraat Antonio Rocha in de strijd om de voogdij over het kind van zijn overleden broer en haar zusje. Hoewel hun karakters in alles lijken te botsen, gaat het welzijn van kleine Lydia voor alles, en dus kan Sophie niet anders dan ingaan op Antonio’s absurde voorstel...
Hoofdstuk 1
‘Maar waarom heeft Belinda ons nooit verteld dat ze is bevallen van Pablo’s kind?’ vroeg Antonio Rocha, Marqués de Salazar, zich hardop af. De harde lijnen van zijn donkere, knappe en nu grimmig ogende gezicht met de gebeeldhouwde jukbeenderen, gaven uitdrukking aan oprechte verbazing.
‘We hebben niet de kans gehad om haar echt te leren kennen, toen je broer nog leefde.’ In Doña Ernesta’s fijne gelaatstrekken werd haar spijt daarover weerspiegeld. ‘Het was niet te verwachten dat ze ons om hulp zou vragen, nadat hij haar had verlaten.’
‘Ik heb verschillende keren een poging gedaan om haar te ontmoeten. Ze had altijd excuses,’ zo bracht Antonio te berde. ‘Uiteindelijk verklaarde ze dat ze onze hulp niet nodig had, omdat we verder geen banden met elkaar hadden.’
‘Misschien werd ze geleid door haar trots. Ik kan me zo voorstellen dat ze niet veel anders meer over had, nadat Pablo haar in de steek had gelaten. Nu we weten dat hij haar heeft verlaten terwijl ze zwanger was weegt mijn hart nog zwaarder,’ bekende Doña Ernesta aan haar kleinzoon. ‘Maar toen hij met haar trouwde, dacht ik echt dat hij zich eindelijk zou settelen.’