‘Zandros…’ protesteerde ze, half giechelend toen hij de deur met zijn voet sloot.
‘Ik wilde je iets vertellen,’ begon hij afgemeten. ‘Het is je eigen schuld dat ik het op onze trouwdag niet heb gezegd.’
‘Wat bedoel je?’ Zijn toon voorspelde weinig goeds, vond ze. ‘Wat was mijn schuld?’
Hij staarde naar de grond. ‘Het voelt zo stom om het te zeggen. Ik hou van je, nou goed? Ik werd in Ierland meteen verliefd op je, maar ik herkende het niet. Ik had zo veel gevoelens tegelijk dat ik niet kon geloven dat het normaal was.’
Ze knipperde. ‘Meen je dat?’
‘Ja. Het was behoorlijk destabiliserend.’
‘Destabiliserend?’ Ze dacht dat ze ging flauwvallen van verbazing.
‘Daar was ik dan, druk bezig een slecht maar voorbij huwelijk te verwerken, en toen kwam jij. Ik vloog totaal uit de bocht, een volledig onbekend terrein op,’ biechtte hij op. ‘Ik ben een vent die alles tot in de kleinste details vooruit plant, en wat er met jou gebeurde was totaal ongepland. Ik besefte niet dat het liefde was. Ik dacht dat ik van slag was door de dood van Ianthe… dat ik de weg gewoon tijdelijk kwijt was.’
‘De timing was inderdaad niet optimaal,’ gaf ze toe. ‘Dus je hield van me. Geen wonder dat ik helemaal kapot was toen het voorbij was. Ik was er zo van overtuigd geweest dat het allemaal wel goed zat. En dat was dus ook zo…’
Bijna smekend keek hij haar aan. ‘Toen je zei dat je van me hield, kon ik alleen maar aan Ianthe denken. Niet dat je me aan haar herinnerde, maar ik werd nog steeds achtervolgd door haar manipulatieve liefdesbetuigingen.’
‘Misschien had je daarom een periode nodig om je relatie met Ianthe te verwerken. Was je op onze trouwdag echt van plan om te zeggen dat je van me hield?’
‘Ja, en toen zei jij dat de huwelijksnacht niet doorging.’
‘Als je het had gezegd, zou ik dat nooit hebben gezegd! Wanneer besefte je dat het liefde was wat je voelde?’
‘Toen ik je woning binnenkwam en dertig seconden lang dacht dat niet het kindermeisje, maar jij in bed lag met Damon Bourikas. Opeens trok de mist op. De angst dat je troost zocht bij een andere man voelde als een levensbedreiging… en zou dat voor Bourikas ook zijn geweest!’
‘Lieve hemel, heb je daarom die chantage bedacht?’
Hij knikte spijtig.
Ze omhelsde hem. Samen met de verontschuldiging die hij al had aangeboden, was dit een verklaring voor zijn gedrag. En inwendig vergaf ze hem. ‘Ach, en toen heb ik die picknick in het gras verknald, terwijl het juist allemaal meer gemeend was dan ik ooit had durven dromen!’ In gedachten liet ze alle moeilijke momenten de revue passeren. ‘Maar waarom bleef je dan maar zeggen dat het alleen om seks ging?’
‘Omdat ik dat in het begin dacht. En later leek het veiliger om er zo naar te kijken.’
‘Je brak mijn hart daarmee,’ hoorde ze zichzelf zeggen. Terwijl haar woorden nog naklonken, voelde ze een golf van vreugde opwellen, die eruit kwam als een gedempte snik.
Met een heerlijk verrassend gebrek aan zelfbeheersing greep Zandros haar beet en verontschuldigde zich in half-Grieks: ‘Het spijt me… Signomi, sorry… Zonder jou ben ik ongelukkig. Niemand maakt me zo blij als jij, maar ik begreep niet waarom tot het bijna te laat was.’
‘Wat ben je ook een uilskuiken geweest!’ mompelde ze, lachend en huilend tegelijk.
Zandros sloeg zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast tot ze was uitgehuild. ‘Ik weet dat ik je niet verdien, maar ik hou echt van je, agape mou. Jij en de kinderen hebben me mijn leven teruggegeven. Elke dag voel ik me dolblij dat ik leef,’ zei hij met schorre stem.
Ze drukte zich zo dicht mogelijk tegen hem aan. ‘Ik hou ook van jou,’ fluisterde ze intens gelukkig. ‘Eindelijk kan ik het weer zeggen.’
‘En ik zal het altijd en eeuwig blijven zeggen, agape mou.’
‘Wat een schatje,’ verzuchtte Calliope Christakis, door de gordijntjes van de wieg naar haar achterkleindochter Athena glurend. ‘Ze is net zo fijntjes als haar moeder. En ik maar denken dat jullie hadden gezegd dat je een paar jaar wilde wachten!’
Katie grinnikte. Athena was inmiddels drie maanden oud. Ze hadden haar verwekt zonder er echt bij na te denken. Zandros had eens gemompeld dat hij het prachtig zou vinden om haar buik te zien opzwellen door een nieuwe baby, en nog diezelfde nacht was ze gestopt met de pil. Binnen een paar weken was Athena in aantocht geweest.
Toby en Connor waren inmiddels drie, een onafscheidelijk, ondernemend peuterkoppel. Hun karakters begonnen zich ook duidelijk te ontwikkelen: Toby was een watervlug, schrander opdondertje, en Connor de kalme, bedachtzame leider.