Er viel een lange stilte, die pas werd verbroken toen Katie de vraag stelde die al een tijd op haar lippen brandde: ‘Heb je ooit van haar gehouden?’
‘Nee. Nooit,’ antwoordde hij prompt.
Ze knipperde een paar hete tranen weg. ‘Ik ben verschrikkelijk jaloers op haar geweest. Ze moet zo ongelukkig zijn geweest… en jij ook.’
‘Ik voelde me afgrijselijk schuldig toen ze stierf, want ik wist dat ik daardoor mijn leven weer terug had gekregen, en dat wilde ik zo graag dat ik het gewoon kon próéven,’ bekende hij met schorre stem. ‘Dat heb ik mezelf nooit kunnen vergeven.’
‘Je hebt gedaan wat je kon doen. Je hebt haar niet verlaten. Veel mannen zouden een andere keuze hebben gemaakt. Weten je grootouders dit ook?’
‘Het meeste niet, maar ze zullen wel hebben vermoed dat niet alles in de haak was. Het was echter makkelijker om er niet over te praten, om gewoon de illusie op te houden dat alles koek en ei was. Ik ging gewoon mijn eigen weg, en beschermde Ianthe daardoor. Vind je het erg als ik een stukje ga lopen?’
Die vraag overviel haar. Ze had nog zoveel meer willen vragen. ‘Natuurlijk niet,’ loog ze.
In gedachten verzonken liep ze naar het huis. Hij wilde alleen zijn; ze vermoedde dat dit ook een probleem was geweest toen Ianthe nog leefde. Obsessieve liefde was bezitterig, veeleisend en verstikkend. Zijn eerste huwelijk was een nachtmerrie geweest, die ook zijn verleden met háár had verpest. Geen wonder dat hij liefdesbetuigingen afweerde, dat hij geen verwachtingspatronen wilde kweken en bindingsangst had. Hij was jaren van zijn leven kwijtgeraakt aan deze vrouw, maar toch had hij zich respectabel gedragen. Tot haar verbazing besefte ze dat ze nog meer van hem hield nu ze wist dat hij Ianthe niet had laten vallen, al had hij zijn last nog verder verzwaard door Pelias en Calliope niet in vertrouwen te nemen.
Om zichzelf bezig te houden, ruimde ze de tafel af, ook al wist ze dat de huishoudster de volgende ochtend zou komen. Daarna ging ze naar bed. Ze liet een lampje branden zodat hij het licht onder de deur door zou zien schijnen. Een uur later hoorde ze hem thuiskomen. Ze luisterde naar het ruisen van de douche in de badkamer naast de hare. Ze wachtte en wachtte, maar hij kwam niet.
Hun prille huwelijk zag er niet goed uit, besefte ze. Hij had toegegeven dat het verkeerd was geweest om zich tot chantage te verlagen teneinde haar voor het altaar te krijgen. Zou de relatie er beter op worden als ze apart sliepen? Hij was zo’n hartstochtelijk, fysiek iemand… Nu hij eindelijk had verteld hoe de vork in de steel zat wat zijn eerste huwelijk betreft, begreep ze hem veel beter. De stap die hij met haar had gezet, was onvoorstelbaar veel groter dan ze tot dusver had gedacht.
Aandringen op eigen kamers was bepaald geen goede beloning voor zo’n stap. Het was duidelijk dat hij haar besluit genoeg respecteerde om haar met rust te laten. Het was tijd dat zíj een stap zette, besliste ze.
Ze sprong uit bed voor ze de moed weer zou verliezen en sloop de kamer uit.
Zandros lag met zijn handen onder zijn hoofd op bed naar het plafond te staren. Het laken was tot ergens halverwege zijn platte, harde buik opgetrokken. Het zilveren maanlicht gaf zijn lichaam een parelmoeren glans. Toen hij haar hoorde binnenkomen, draaide hij langzaam zijn hoofd in haar richting.
‘Ik ben het…’ fluisterde ze.
‘Wat kan ik voor je doen?’ vroeg hij loom.
Ze voelde dat ze vuurrood werd. ‘Eh… seks…’ stamelde ze.
Zandros bedwong de neiging om triomfantelijk met zijn vuisten in de lucht te gaan staan springen. ‘Kom hier…’
Toen ze naast het bed stond, verstrikte hij zijn hand in haar krullen en trok haar zachtjes naar hem toe, om haar even later gulzig en hartstochtelijk te kussen.
Katies buik vulde zich met vloeibaar goud. Kreunend beantwoordde ze zijn kus.
‘Ik kan aan niets of niemand denken,’ mompelde hij, haar gezicht teder in zijn handen nemend, ‘behalve aan jou.’ Vlug trok hij haar nachthemd over haar hoofd.
‘Ik ook niet…’
Toen ze een tijdje later aan niets anders kon denken dan aan de ultieme bezegeling van hun huwelijk, stopte hij met de verrukkelijke handelingen waar hij mee bezig was om te fluisteren: ‘Beloof me dat je morgen je trouwjurk aantrekt, zodat ik hem kan uittrekken…’
Verdwaasd keek ze naar hem op. ‘Die heb ik niet bij me.’
‘Dan laten we hem overvliegen.’ Hij trok haar slanke lichaam naar zich toe en mompelde: ‘Echtgenote van me, wil je die jurk nog eens voor me aantrekken?’
‘Ja…’ Ze hijgde toen hij haar tepel streelde.
‘Hoe kan het nou,’ murmelde hij, ‘dat zoiets verrukkelijk subliems gewoon seks heet?’