Zijn gezicht was strak. Hij stootte een sardonisch lachje uit. ‘Ja, en misschien is dat iets wat ik graag wil vergeten!’
Met grote ogen van verbijstering staarde ze hem aan. ‘Heb je… ben je… Ik bedoel, ik begrijp niet…’
Zandros schudde zijn hoofd in frustratie. ‘Waarom moet een huwelijksreis altijd zo’n verschrikking zijn?’ mompelde hij in zichzelf. Hij stond op en beende met grote passen in de richting van het strand.
Verstijfd van ontzetting bleef Katie enkele seconden zitten, maar plotsklaps sprong ze op, schopte haar hooggehakte sandaaltjes uit en holde hem achterna. Het was een glasheldere avond, en het strand werd wit weerkaatst in het licht van de volle maan.
Zodra ze hem had ingehaald, posteerde ze zich voor hem. ‘Ik ben gewoon nieuwsgierig! Toen we elkaar net ontmoet hadden, in Ierland, heb je niets over haar verteld, en toen ik er later naar vroeg, zei je dat ik niets met je huwelijk te maken had.’ Ze struikelde bijna over haar woorden.
‘Ja, dat was in het begin. In Ierland had ik geen reden om over haar te praten. Ik dacht dat je het niet leuk zou vinden om te horen dat ik getrouwd was geweest, en net als de meeste mannen besloot ik er het zwijgen toe te doen. Ik praat niet over haar, omdat ik dat niet wil.’
‘Maar ik dacht dat je, als je echt van iemand hebt gehouden, graag over zo iemand zou praten. Soms, althans. Is dat niet beter voor je geestelijke gezondheid?’
‘Zo was het niet met Ianthe Kalakos,’ bromde hij met zijn handen in zijn zakken starend naar de zee.
‘Hoe was het dan wel?’ drong Katie aan. ‘Ik wil het echt heel graag weten.’
‘Ik was twintig,’ begon hij, ‘en zij vierentwintig. Al mijn vrienden vonden haar bloedmooi, en ze vonden allemaal dat ik zo’n geluksvogel was toen ze achter mij aan ging. Geen uitspatting ging haar te ver, en ze vond alles goed. Dat was alles wat ik wilde op die leeftijd. Ik dacht dat het niet serieus was, en zij stemde daarmee in. Juist toen ik van plan was het uit te maken, vertelde ze dat ze in verwachting was.’
Katie hield hoorbaar haar adem in.
‘Komt je bekend voor, hè? Maak je geen zorgen, het vervolg is anders.’
Die laatste opmerking ontging haar. Haar gedachten gingen in sneltreinvaart. Geen wonder dat hij zo negatief op haar relaas over de kinderen had gereageerd. Hij had het allemaal al eens eerder meegemaakt! ‘Wat gebeurde er toen?’ vroeg ze.
‘Ik was een welopgevoede Griekse jongeman, dus ik deed wat me te doen stond en trouwde met haar. Beide families waren er erg blij mee. Een maand later kwam ik met Pelias terug uit Londen, waar we een vergadering hadden bijgewoond, toen ze vertelde dat ze een miskraam had gehad.’
Ze kromp ineen. ‘Wat erg, Zandros…’
‘Nee, hoor. Ianthe wilde meteen weer zwanger raken. Ik was er niet zo happig op, maar ik probeerde haar te geven wat ze wilde. Na vijf jaar proberen was ze nog steeds niet in verwachting. Op een dag ben ik met haar mee gegaan naar een van haar dokters, omdat ik meer wilde weten over de een of andere vage behandeling, en daar kwam ik er heel toevallig achter dat ze nog nooit eerder in verwachting was geweest.’
Katie sloeg verschrikt haar hand voor haar mond. ‘O, nee! Had ze gelogen over haar zwangerschap?’
‘Ja, en daar is ze al die tijd mee doorgegaan. Ik kon niet geloven dat ik erin was getrapt. Ik was nog jong, te naïef om er zelfs maar om te dénken om een bewijs te vragen alvorens met haar te trouwen.’ Hij slaakte een diepe zucht.
‘Ik heb al die tijd gedacht dat jullie een perfect huwelijk hadden gehad,’ fluisterde Katie.
‘Die schijn hielden we voor de buitenwereld op. Ianthe had geen echte vriendinnen, en voor haar was het ook allemaal perfect. Toen ik erachter kwam dat ze had gelogen, heb ik tegen haar gezegd dat ik wilde scheiden. Daarop heeft ze een zelfmoordpoging gedaan.’
‘O nee!’
‘Toen pas realiseerde ik me dat Ianthe niet echt verantwoordelijk gesteld kon worden voor haar daden. Ze was labiel, een fantaste die een obsessie koesterde.’ Zijn stem klonk zo triest dat Katies hart er pijn van deed. ‘Ze kon de gedachte niet verdragen dat ze me zou kwijtraken. Ze bleef me maar vertellen hoeveel ze van me hield.’
‘En zo zat jij dus in de val.’
Nu pas besefte ze waarom hij zo negatief had gereageerd toen zij zich had laten ontvallen dat ze van hem hield. Damon Bourikas had gezegd dat hij na zijn huwelijk een workaholic was geworden, en ze was ervan uitgegaan dat hij in zijn werk was gevlucht omdat hij minder van zichzelf kon geven dan een liefdesrelatie vereiste. Voor een gereserveerd iemand als hij moest hysterie helemaal onverdraaglijk zijn geweest.
‘Ik zat inderdaad in de val. Ze was mijn vrouw, en ik was verantwoordelijk voor haar. Haar ouders waren inmiddels overleden en ze had niemand meer. Ze is behandeld door een psychiater, maar dat hielp niet. Een tijdlang leek het wat beter te gaan, maar dan viel ze weer terug. Ze zat zwaar onder de medicijnen toen ze een ongeluk met de auto kreeg. Ze mocht eigenlijk niet eens rijden.’