‘Laat maar zitten.’
Zijn begrip was meer dan ze kon verdragen. Om te voorkomen dat ze in tranen zou uitbarsten, stond ze vlug op en vluchtte de slaapcabine in. Ze ging op de rand van het bed zitten en ademde zo diep mogelijk in en uit.
Een halve minuut later kwam Zandros binnen. Hij ging naast haar zitten en trok haar tegen zich aan. ‘Het is niet erg.’
‘Iedereen heeft zo zijn best gedaan om onze bruiloft uit de kranten te houden, en ik heb het allemaal verknald!’ snikte ze. ‘Ik had haar niet moeten uitnodigen!’
‘Je dacht dat ze je vriendin was.’
‘Dat doet juist het meest pijn!’
‘Ik weet het…’ verzuchtte hij begrijpend.
‘Waarom ben je niet woest op me?’
‘Een van de dingen die ik leuk aan je vind, is dat je een soort bonbon bent. Zacht vanbinnen. Als je net zo hard zou zijn als ik, zou je niet dezelfde persoon zijn, agape mou.’
Ze haalde een diepe teug adem. ‘Waarom doe je zo aardig tegen me?’
‘Deed ik gisteravond soms niet aardig?’
Ze moest lachen en huilen tegelijk. Ze drukte zich tegen hem aan, overweldigd door liefde. En even later ook door rauwe lust. Op dat moment was ze helemaal van hem. Zich nog wat dichter naar hem toe bewegend, drukte ze haar borsten tegen zijn gespierde borstkas.
Zandros legde een kussen recht, en duwde haar zachtjes van zich af en met haar hoofd naar het bed. ‘Je bent doodmoe. Probeer maar even te slapen.’
‘Wat heb je gedaan vannacht?’ fluisterde ze.
‘Me een stuk in de kraag gedronken.’
‘O.’ Daar kon ze zich niets bij voorstellen. Hij had zichzelf altijd in de hand. Hij moest wel erg aangedaan zijn geweest om zoiets te doen.
Bij de deur draaide hij zich om. ‘Je had trouwens gelijk wat die chantage betreft,’ zei hij grimmig. ‘Het was wreed en verkeerd, en ik kan me nergens op beroepen. Ik deed het expres en ik wist wat ik deed. Ik had geen zin in hofmakerij en zo. Ik wilde het gewoon zo snel mogelijk voor elkaar hebben. Ons, bedoel ik.’
Ze wist niet of ze precies begreep wat hij bedoelde, maar ze kon zich voorstellen dat hij het zo snel mogelijk voor elkaar had willen hebben. Hij was een ongeduldige, koppige, dominante man, vooral wanneer hij dacht dat hij gelijk had. ‘Wat nu?’ fluisterde ze.
‘Onze huwelijksreis.’
Zandros had een privé-eiland, waar ze in een door hemzelf bestuurde helikopter naar toe vlogen. Vanuit de lucht liet hij haar een groot wit huis zien, verscholen tussen het groen boven een spierwit strand. Aan de andere kant van het eiland lag een dorp met een haven waarin juist een veerboot naar binnen voer. Toen hij de helikopter omdraaide om naar het huis te gaan, zwaaide er een visser in een felblauw bootje naar hen.
‘We blijven hier tot het eind van de week, en als je dan graag wat meer actie wilt, regelen we voor het weekend iets op Ibiza,’ beloofde hij.
Het huis had een met stenen bogen overdekte veranda met een terras, dat uitzicht bood op een groot zwembad met in de grond verwerkte randen en daarachter de diepblauwe zee. Het huis zelf was geschilderd en gestoffeerd in typisch Grieks wit met blauw. Het licht, de kleuren… Alles was zo helder, dat het onmogelijk leek om zwaarmoedig te worden in zo’n omgeving. De antieke meubels en uitnodigende zachte kussens van de banken pasten er precies in, evenals de prachtige marmeren badkamers en de keuken, die in een chic restaurant niet zou misstaan.
‘Prachtig… werkelijk prachtig…’ verzuchtte ze.
Zandros zette haar koffers in de grootste slaapkamer. ‘Vind ik ook. Het is een heel speciale plek voor mij.’
Zou hij hier ook met Ianthe zijn geweest? Ze probeerde de gedachte weg te drukken, maar toch kreeg ze visioenen van de prachtige Ianthe op de veranda, of verleidelijk op de bank poserend voor een bewonderende Zandros…
Ze dineerden bij kaarslicht op het terras. Katie nipte aan haar champagne, stiekem de prachtige smaragd aan haar ringvinger bewonderend.
Het was haar opgevallen dat Zandros haar die dag vrijwel niet had aangeraakt. Ook had hij zijn bagage in een andere slaapkamer gezet. Hoeveel afstand kon hun relatie verdragen, vroeg ze zich af. De gedachte bracht haar een beetje in paniek. Opeens voelde ze zich alleen nog maar onzeker in dit prachtige huis waarin hij zoveel liefde had gekend met Ianthe.
‘Waarom praat je nooit over Ianthe?’ flapte ze er onnadenkend uit.
De woorden bleven boven de tafel hangen als een reusachtige inktvis die plotseling uit zee was opgerezen, met tentakels die in alle hoeken van de relatief rustige sfeer tegelijk leken te wroeten.
Zandros keek haar strak aan en schoof toen abrupt zijn stoel achteruit. ‘Waarom zóú ik over haar praten?’
Ze waagde een voorzichtig glimlachje. ‘Je hebt bijna tien jaar met haar doorgebracht.’