Toen het officiële deel van de receptie was afgelopen en de gasten aan het feesten sloegen, namen ze de tijd om even rustig te gaan zitten met de tweeling en Maura en Dermot. Juist op dat moment besloot Connor dat het tijdstip was aangebroken om zich op te trekken aan de leuning van een bank en zijn eerste onzekere stapjes in de richting van zijn moeder te wagen. Zijn gezicht straalde van trots en verbazing over zijn eigen kunnen.
‘Wat ben je toch fantastisch!’ riep Katie uit. Ze viel op haar knieën om haar zoontje op te vangen en uitgebreid te knuffelen. Vanuit haar ooghoeken zag ze de trots en liefde in Zandros’ gezicht. Met een brok in haar keel van ontroering keek ze toe terwijl hij Toby troostte, die in tranen was uitgebarsten, wellicht uit het besef dat zijn broertje iets kon wat hemzelf nog niet lukte.
Toen ze de kinderen even later in bed legde voor een verlaat maar broodnodig dutje, voegde Pelias zich bij haar in de kinderkamer. ‘Calliope vindt het zo geweldig dat Toby en Connor hier de hele week komen logeren! Natuurlijk helpt het kindermeisje, maar we hebben ook allerlei leuke dingen gepland voor ze. Zodra ze weer wakker zijn, nemen we ze mee naar huis.’
‘Ik ga die twee kleine opdondertjes missen,’ bekende Katie. ‘Gelukkig is het maar voor een week.’ Zij en Zandros zouden de nacht doorbrengen in Dove Hall, om de volgende ochtend naar Griekenland te vertrekken. ‘Een hele wittebroodsweek om je met niets anders bezig te houden dan met elkaar,’ zei Pelias warm. ‘Ik had de hoop al bijna opgegeven, maar je hebt het leven van mijn kleinzoon helemaal veranderd.’
‘Op zijn kop gezet, zult u bedoelen,’ zei ze.
Hij glimlachte wijs. ‘Zandros verdient een normaal huwelijk en een normaal gezinsleven. We zijn echt blij voor jullie.’
Een normaal huwelijk… Wat had hij daarmee bedoeld, vroeg ze zich af terwijl ze de trap af daalde. Was het een soort kritiek op Zandros’ eerste huwelijk? Dat van dat gezinsleven snapte ze wel, want ze wist dat Ianthes onvruchtbaarheid een smet op de Griekse traditie had geworpen. Toch was ze verbaasd, want de opmerking had bepaald onvriendelijk geklonken uit de mond van een van de meest diplomatieke en positieve mensen die ze kende.
Cyrus kwam naar haar toe. ‘Leanne Carson is foto’s aan het maken met haar telefoon,’ verklaarde hij onomwonden.
Katie knipperde beduusd met haar ogen. ‘Weet je dat zeker?’
Cyrus knikte. Hij zei niets.
‘Weet, eh… mijn man ervan?’
‘Mr. Christakis zei dat u zelf maatregelen zou nemen.’
Katie kreeg in een zwaar gevoel in de maag bij het vooruitzicht, maar toch liep ze samen met Cyrus naar beneden om de onvermijdelijke confrontatie met haar vriendin aan te gaan. Toen ze Leanne eraan herinnerde dat op de uitnodigingen niet voor niets een cameraverbod was genoemd, begon ze wat te giechelen. Haar telefoon was een uiterst geavanceerd model, waarvan Katie vermoedde dat het speciaal voor de gelegenheid was aangeschaft. Zou ze al bestanden hebben doorgemaild naar een krant?
Er was niet veel aanmoediging voor nodig om Leanne zover te krijgen dat ze de foto’s liet zien. Verschrikt zag Katie dat de jongetjes erop stonden, evenals enkele beroemde gasten die zich onbespied waanden. Leanne werd pas boos toen Katie de telefoon aan Cyrus overhandigde om de foto’s te wissen. Buiten stond al een taxi klaar om de woedende brunette naar het dichtstbijzijnde station te brengen. Meer nog dan door de foto’s voelde Katie zich gekwetst door een serie valse opmerkingen die Leanne haar ten afscheid toefluisterde.
Ze vroeg zich af wat er de volgende dag in de krant zou staan. En of het artikel vergezeld zou gaan van foto’s. Leanne was uiteindelijk overal bij geweest, en zou alles in geuren en kleuren kunnen beschrijven.
Zandros zei niets over het voorval, en Pelias en Calliope vertrokken met de tweeling en het kindermeisje. Even later namen ook Maura en Dermot afscheid. Ze waren van plan nog een week in Engeland te blijven om vrienden en familieleden te bezoeken, alvorens terug te vliegen naar Nieuw-Zeeland.
Naar gelang het geluid van vertrekkende auto’s en helikopters wegstierf, steeg Katies onrust. Het moment van de onthulling over de huwelijksnacht kwam onherroepelijk naderbij. De moed zonk haar in de schoenen.
Toen ze de trap al bijna op was, vroeg Zandros: ‘Waar ga jij heen?’
‘Eh… me omkleden,’ mompelde ze.
‘Waarom?’ Met een paar grote sprongen stond hij naast haar. Hij legde zijn handen op haar schouders en draaide haar een kwartslag opzij. ‘Onze slaapkamer is hier, agape mou.’
‘Het was een geweldige dag…’ Haar gedachten gleden over de gebeurtenissen van de dag. Bij de herinnering aan Leanne Carson bleven ze hangen. Ze wachtte tot Zandros er iets over zou zeggen, maar dat deed hij niet.