Ze verlieten de kerk via de achteruitgang. Behalve de officiële fotograaf, een bescheiden eigen filmploeg en het beveiligingsteam had niemand hun aanwezigheid opgemerkt. Zandros had allerlei veiligheidsmaatregelen laten treffen om hun privacy te waarborgen. Eén daarvan was dat de gasten geen foto’s mochten maken. Daarnaast hadden alle voorbereidingen in stilte plaatsgevonden, en de receptie zou gehouden worden in het van een volledig cordon beveiligingsbeambten voorziene Dove Hall.
In de trouwauto legde Zandros een doosje op haar schoot. ‘Mijn trouwcadeau.’
Haar groene ogen schoten vuur. ‘Wat zit erin? Platina handboeien?’
Zandros pakte haar hand en plantte er een kus op. Zijn ogen straalden, met een lust die haar onrustig maakte. ‘Zou je dat graag willen? Maar je bent zo delicaat. Ik wil niet dat je blauwe plekken krijgt. Voor zulke fijne beenderen is zijde beter geschikt, denk ik.’
Katie werd zo rood als een biet. Snel rukte ze haar hand los. ‘Dat was een grap, oké?’
‘We zien wel. De komende acht weken zullen we meer dan genoeg tijd hebben om allerlei onbekend terrein te verkennen.’
‘Acht weken?’ Van schrik liet ze haar onaangedane masker vallen. ‘Ga je twee maanden lang niet werken?’
‘Het is een speciale gelegenheid.’ Loom haalde hij een hand door een paar losjes langs haar gezicht vallende krullen.
Plotseling voelde ze zich als een speelgoedje dat door zijn nieuwe eigenaar wordt bekeken. Als hij erachter kwam dat seks niet op de menukaart stond, zouden die acht weken er al gauw zeveneneenhalf te veel zijn! Dit was echter niet het juiste moment om dat heikele onderwerp ter sprake te brengen. Een heftige ruzie tussen tientallen gasten was wel het laatste wat ze wilde.
‘Hoelang heb je vrij genomen toen je met Ianthe trouwde?’ hoorde ze zichzelf vragen.
Er viel een lange stilte. ‘Een week. Ik had geen keus. Ik moest examen doen aan de universiteit.’ Het kwam er met moeite uit, alsof zijn eerste huwelijk zelfs nu nog te pijnlijk was om over te praten.
Katie voelde zich schuldig. Ter afleiding opende ze het doosje dat hij haar had gegeven. ‘Oh… wat mooi,’ fluisterde ze toen ze de ring zag. Het was een grote smaragd in precies dezelfde kleur als haar ogen, omringd door diamanten.
‘We hebben ons nooit verloofd, dat wilde ik goedmaken,’ zei Zandros met schorre stem.
Met tranen in de ogen bekeek ze de ring. Ergens diep vanbinnen voelde ze iets kraken, en ze wist zeker dat dit het geluid was van een brekend hart. Met een bruuske beweging klapte ze het doosje weer dicht en drukte het in zijn hand. ‘Ik onthoud ook zonder ring wel dat je me hebt gedumpt in Ierland.’
Hij kreunde hardop. ‘Theos mou, dat heeft niets te maken met deze ring. Moet ik dat eeuwig blijven aanhoren?’
Zwijgend staarde ze uit het raam.
‘Ik dacht destijds dat het de beste oplossing was,’ ging hij verder. ‘Ik deed wat voor jou het beste was.’
‘Hou jezelf niet zo voor de gek,’ sneerde ze.
‘Ik was zo vlak na Ianthes dood niet klaar om me weer te binden. Ik heb je op het verkeerde moment ontmoet. Ik voelde me schuldig. Je was zo jong en onervaren…’
‘Sinds wanneer laat je je daardoor leiden?’ vroeg ze cynisch.
‘Je bent de enige vrouw die ik ooit heb ontmaagd!’ riep hij gefrustreerd uit. ‘Als ik je had meegenomen, wat had ik dan met je aan gemoeten?’
Ze trok haar wenkbrauwen op. ‘O, ik weet zeker dat je wel iets had bedacht.’
‘Het enige wat ik je destijds had kunnen bieden, was een plekje als minnares. Daarom heb ik er een punt achter gezet.’
‘O ja, voor mijn bestwil. Ja ja. Waarom geef je niet gewoon toe dat je je helemaal lam schrok toen ik zei dat ik van je hield, en dat je toen niet meer wist hoe snel je moest ontsnappen!’
Inwendig kreunde Zandros. Zulk inzicht in zijn diepste zielenroerselen kwam hem niet goed uit. Hij had het zelf niet eens begrepen, maar diep vanbinnen wist hij dat ze gelijk had.
Terwijl hij daarover zat na te denken, zat Katie zich lamlendig te voelen. Ze had niet geweten dat ze zo verbitterd was. Waarom bleef ze oude koeien uit de sloot halen? Het verleden was voorbij, en sommige dingen konden maar het best achter slot en grendel blijven liggen. Ze was toevallig op zijn pad gekomen toen hij afleiding zocht na de dood van Ianthe, en dat was het hele verhaal. Kon ze daar niet gewoon eens vrede mee hebben?
Overmand door spijt trok ze het juweliersdoosje weer uit zijn hand en schoof de ring om haar vinger. ‘Dank je wel, hij is prachtig,’ bedankte ze hem op effen toon.
Zandros wilde iets zeggen, maar bedacht zich. Het was ook wel begrijpelijk dat ze overstuur was. Ze had weinig tijd gehad om zich voor te bereiden op deze dag, en daardoor was ze gewoon wat van slag. Hij moest zich maar begrijpend opstellen. Hij bood haar een drankje aan en vroeg toen of haar moeder en stiefvader het leuk hadden hier. Zo arriveerden ze even later zonder nog een onvertogen woord bij Dove Hall.