Zandros gebaarde zijn mensen de kamer te verlaten en schoof de aandelencrisis, die hem die ochtend al bij het krieken van de dag naar kantoor had gedwongen, naar zijn achterhoofd. ‘Kalimera,’ murmelde hij in de telefoon. ‘Ik was mijn vrijgezellenavond al aan het organiseren.’
Die opmerking maakte haar razend. Alsof hij al die tijd al had geweten wat haar antwoord zou zijn. ‘Niet grappig,’ beet ze hem toe.
Zandros kliederde een grote letter K op het kladblok voor hem, tekende er een grote C omheen en maakte het geheel af met een golvende cirkel. Hoe bozer, hoe beter, wist hij inmiddels. Hij had zijn slag gewonnen. ‘Sorry, maar ik heb heus geen tijd voor een vrijgezellenavond. Het was maar een grapje.’
‘Het is geen grappig onderwerp,’ sneerde ze. ‘Je hebt me geen keuze gegeven, en dat is de enige reden waarom ik heb besloten dat ik met je ga trouwen.’
‘Dat is fantastisch nieuws,’ reageerde hij opgeruimd, alsof ze had gezegd dat ze het nog liever vandaag deed dan morgen. ‘We gaan een speciale vergunning aanvragen, en dan trouwen we over twee weken. Het organisatiebureau werkt samen met mijn personeel, dus je hoeft je nergens zorgen over te maken. Je kunt al je energie besteden aan het uitzoeken van een jurk.’
‘Heb je dan nog niet besloten wat ik aan moet?’ vroeg ze sarcastisch. Het leek haar een wonder als ze daar wél inspraak in had.
‘Wit graag, helemaal wit, zonder overdreven veel tierlantijntjes,’ reageerde hij prompt. ‘Het wordt een traditionele bruiloft.’ Hij maakte een gebaar in de richting van de twee directieleden die vanuit de deuropening verwoed stonden te gebaren. ‘Sorry, maar mijn helikopter naar het vliegveld is er. Ik denk dat je me niet veel zult zien voor de bruiloft, maar ik beloof je dat ik dagelijks zal bellen.’
Helikopter? Vliegveld? Waar ging hij naartoe? Nog voor ze het kon vragen, werd het gesprek beëindigd. Woedend staarde ze naar de telefoon. Pas toen ze enkele minuten later de tv inschakelde om het nieuws te kijken, hoorde ze van de beurskrach.
Hoofdstuk 9
Met tranen in haar ogen van trots en een tevreden glimlach rond haar lippen bekeek Maura Sullivan, een aantrekkelijke vrouw met rood haar die er veel jonger uitzag dan haar vijftig jaar, haar dochter. ‘Je ziet eruit als een sprookjesprinses.’
‘Echt waar? Dat zeg je niet alleen maar omdat ik het ben?’ vroeg Katie onzeker. Ze bestudeerde haar spiegelbeeld. De elegante, op maat gemaakte trouwjurk deed haar ranke figuurtje perfect uitkomen. Het model was eenvoudig, want ze had besloten dat ze te klein was voor een ingewikkeld ontwerp, maar het met de hand geborduurde materiaal maakte dat meer dan goed. Een korte, speelse sluier met kristalpailletten, bevestigd aan een diamanten tiara waarvan Calliope per se had gewild dat ze hem leende, maakte het geheel af.
‘Ik weet dat je zenuwachtig bent omdat het zo’n groot chic feest is, maar Zandros heeft alleen maar ogen voor jou,’ verklaarde Maura met een stem vol overtuiging. ‘Dermot en ik kennen hem weliswaar pas sinds gisteravond, maar we waren erg van hem onder de indruk. We hadden niet verwacht dat zo’n rijke, machtige man zo vriendelijk en gewoon zou zijn!’
‘Zandros druipt van de charme, en hij was in topvorm gisteren,’ beaamde Katie. Ze zorgde ervoor dat ze in Maura’s bijzijn altijd glimlachte wanneer ze zijn naam noemde, omdat ze haar moeder niet bezorgd wilde maken.
Maura was dolgelukkig geweest toen ze hoorde dat haar dochter ging trouwen. Zandros had haar gebeld om haar en Dermot, haar tweede echtgenoot, op zijn kosten uit te nodigen om vanuit Nieuw-Zeeland naar Engeland te komen voor de bruiloft. Als klap op de vuurpijl had Maura zodoende ook de kans gekregen haar kleinkinderen te leren kennen.
‘Het is wel jammer dat jullie elkaar zo weinig hebben kunnen zien door al die beursbeslommeringen,’ verzuchtte Maura begripvol. ‘En toen moesten jullie gisteravond ook nog eens al je eigen en zijn familieleden onderhouden. Ik moet zeggen dat ik zijn grootouders erg graag mag. Wat een vreselijk lieve mensen zijn het!’
‘Ja,’ beaamde Katie, van harte deze keer. Calliope en Pelias hadden haar optimaal gesteund, en hun enthousiasme over de aanstaande bruiloft had aanstekelijk gewerkt. Op hun aandringen hadden Katie en haar familie in hun ruime huis kunnen logeren.
Toch had niets de harde knoop van pijn, woede en onzekerheid in haar binnenste kunnen verzachten. Nare gedachten bleven haar kwellen en gingen op de meest onverwachte momenten in de aanval. Ze werd constant herinnerd aan de unieke kracht van ware schoonheid door het schilderij van Ianthe, dat nog steeds het ereplaatsje bij de trap in Dove Hall bezette. Sommigen waren gezegend met ware schoonheid, anderen moesten het met een wipneusje doen, mijmerde ze bitter. Of ze het nu leuk vond of niet, Zandros zou vandaag ongetwijfeld herinnerd worden aan de dag van zijn eerste huwelijk, en beseffen hoe anders zijn gevoelens destijds waren. Hij had van Ianthe gehouden en om haar gerouwd, maar zij, Katie, was een seksspeeltje dat toevallig bij de kinderen in het pakket zat. Het was een verstandshuwelijk dat niets te maken had met liefde. Haar liefde had hij al eens afgewezen; ze was niet van plan hem die kans nogmaals te geven.