‘Je hebt het in elk geval geprobeerd,’ zei Katie vergoelijkend, bijna onbewust haar hand naar de diamanten letter aan haar hals brengend. ‘Dit is prachtig, Zandros… Ik wou dat ik thuis was geweest toen je kwam.’
Tevreden nam Zandros haar op. De ketting stond haar inderdaad prachtig, en bovendien was hij zeer ingenomen met haar kleding. Ze zag er betoverend vrouwelijk uit in haar smalle grijze rok met witte blouse en sierlijke witte sandaaltjes. Het was bijna jammer dat hij de sfeer zou moeten bederven… ‘Ik ben bang dat we nog wat dingen moeten bespreken,’ kondigde hij aan. ‘Ik heb geprobeerd om op jouw manier met elkaar om te gaan, maar dat werkt dus niet.’
‘Dus je geeft mij toch de schuld? Dacht je soms dat ik me niet vreselijk schuldig voel over dit alles? Je hebt me gewaarschuwd voor Damon, maar ik wilde niet luisteren. Ook al had hij me al verteld dat hij achter Maribel aan zat, toch –’
‘Wat? Je wist dat hij achter Maribel aan zat? Ik dacht dat hij op jou uit was!’
Ze kon er niet langer onderuit. ‘Nee,’ bekende ze afgemeten.
Dat was tenminste een geluk bij een ongeluk, dacht Zandros. ‘Goed, ik zal eerlijk zijn. Ik wil dat mijn kinderen bij mij wonen, zodat er altijd goed personeel bij de hand is om ervoor te zorgen dat zoiets niet nogmaals gebeurt.’
‘Maar dat kan niet,’ protesteerde ze.
‘Wel als je met me trouwt. Deze keer is het geen aanzoek, maar een bevel. Of je trouwt met me, óf ik ga je voor de rechter slepen voor het voogdijschap.’
Geschrokken staarde ze hem aan. Meende hij dat? De vorige keer dat ze hem had gezien, waren ze als geliefden met elkaar omgegaan. Hadden die warmte, dat vertrouwen en die intimiteit opeens plaatsgemaakt voor kille zakelijkheid? ‘Wat? Ga je me nu lopen bedreigen?’
‘Toby en Connor verdienen beter dan wat we ze nu bieden. Als ik mijn vrijheid kan opgeven, kun jij dat ook.’
Ze balde haar vuisten langs haar zij. ‘En als ik die nu eens niet aan jou wil opgeven?’
Zijn gouden ogen verkilden. ‘Ik ga niet onderhandelen. Ik ben de bruiloft al aan het plannen.’
Haar ogen flitsten. ‘Goed, dan maak je de plannen maar weer ongedaan.’
‘En waarom zou ik dat doen? En vanwaar de dramatiek?’ Minachtend nam hij haar op. ‘Je gaat toch allang met me naar bed.’
Ze werd rood. ‘Waag het niet dat tegen me te gebruiken!’
Doorgaans gedroeg Zandros zich ijskoud wanneer hij boos werd, maar nu ontvlamde hij in woede. ‘Wagen? Tegen je gebruiken? Als je vanmiddag thuis was geweest, zou je meteen met me naar bed zijn gegaan. Probeer het maar niet te ontkennen!’
De kleur trok weg uit haar gezicht. De waarheid was vernederend. In seksueel opzicht had ze hem nooit iets kunnen weigeren, en ze zou inderdaad met hem naar bed zijn gegaan als hij haar maar had aangekeken. ‘Weet je waar ik vanmorgen was?’ vroeg ze tussen samengeknepen lippen door. ‘Ik had een sollicitatiegesprek.’
‘Een sollicitatiegesprek? Probeer je werkelijk elke minuut van je leven manieren te bedenken om mij op de kast te jagen?’ vroeg hij ongelovig. ‘Waarom probeer je alles wat ik voor je doe te bederven?’
‘Ik probeer alleen maar onafhankelijk te –’
‘Vergeet het maar. Ik had niet gedacht dat ik het mezelf ooit zou horen zeggen, maar we moeten terug naar de ouderwetse patronen. Ik wil geen liefhebbende partner of een minnares voor af en toe. Ik wil een echtgenote. Er zijn allerlei redenen waarom we met elkaar moeten trouwen. Het feit dat we kinderen hebben en dat we graag met elkaar naar bed gaan, zijn er daar slechts twee van.’ Hij zweeg even en voegde er toen scherp aan toe: ‘Maar de volgende keer dat we in één bed slapen, zullen we dat doen als man en vrouw.’
Ze rechtte haar schouders. ‘Zou je me echt voor de rechter slepen om de kinderen te krijgen?’
‘Als het moet, ja.’ Het leek hem in het geheel niet te berouwen. ‘Ik vind dat je je onverantwoordelijk gedraagt.’
‘Niet waar.’
‘Misschien ben je te jong om het op mijn manier te zien, maar Toby en Connor hebben een stabiel gezin met twee ouders nodig. Ik denk dat ik iets kan betekenen in hun leven, en dat ik het daarom ook moet doen.’
Katie slikte iets weg. Ze was nog nooit zo boos op hem geweest. Zijn dreigementen gingen lijnrecht in tegen haar rechtvaardigheidsgevoel. Zou hij haar de tweeling echt willen afnemen? Of zei hij dat alleen maar om gelijk te krijgen? Kon het hem ook maar een greintje schelen wat hij haar aandeed? Hij wilde gelijke rechten wat de kinderen betrof, meer inspraak in hun levens. En daarvoor wilde hij geen compromissen meer sluiten. Alleen een huwelijk zou hem die rechten zonder meer verschaffen…