‘Zelfs als Zandros boos wordt?’
Katie had die ochtend een sollicitatiegesprek gehad voor een baan als receptioniste bij een makelaarskantoor voor de gegoede klasse. Daarna had ze Calliope naar de tandarts vergezeld voor een afspraak waar de oude vrouw erg tegenop zag. Achteraf waren ze gezellig gaan lunchen en winkelen.
‘Het is wel eens goed voor hem als mensen iets doen wat hij niet leuk vindt,’ zei Zandros’ oma vrolijk. ‘Wat denkt hij wel, je ten huwelijk te vragen omdat het zijn plicht is! Zo’n goede opvoeding en opleiding, en dan zegt hij zoiets! Gelukkig heb je nee gezegd. Hij is een echte Christakis, een bankier in hart en nieren. Hij komt wel met een beter bod.’
‘We zien wel.’
Katie wenste dat ze beter weerstand had weten te bieden aan Calliopes vriendelijke maar vasthoudende ondervragingsmethode en schijnbaar achteloze opmerkingen. Toen Calliope had laten doorschemeren dat ze het maar een waardeloze actie van haar kleinzoon vond dat hij haar geen stabiele relatie had aangeboden, was ze zelfs voor hem in de bres gesprongen. Ze kuste de vrouw op haar wang en beloofde de volgende dag te komen lunchen met Toby en Connor.
Toen Zandros belde, stond ze juist voor haar voordeur de sleutels uit haar tas op te diepen. Niet-begrijpend hoorde ze hem aan. ‘Hè? Wat bedoel je, de jongens zijn niet thuis?’
In enkele korte zinnen beschreef Zandros het tafereel dat hij had aangetroffen.
Haar hart zonk haar in de schoenen. Ze voelde zich verschrikkelijk. Ze was de hele dag weg geweest, en had geen flauw idee hoelang de jongens waren genegeerd. ‘Maribel leek zo leuk,’ mompelde ze beduusd.
‘Ja, maar helaas houdt dat niet altijd in dat iemand ook verantwoordelijkheidsgevoel heeft. Achteraf bezien, was ze misschien gewoon te jong.’ Zandros verzekerde haar dat alles goed was met Toby en Connor en stelde voor dat ze zou inpakken wat zij en de kinderen nodig zouden hebben voor een weekend in Dove Hall.
‘Vind je dat het mijn schuld is?’ fluisterde ze.
‘Nee, maar ik ga zorgen dat het niet weer gebeurt.’
Tijdens het inpakken vroeg Katie zich af wat hij met die laatste opmerking had bedoeld. Zíj was uiteindelijk degene geweest die Maribel had geselecteerd.
Toen ze naar de deur liep om te vertrekken, zag ze opeens de doos die hij in de gang had laten staan. Nieuwsgierig opende ze de pakketjes.
Met tranen in haar ogen deed ze even later de ketting om. Hij was prachtig. Toen ze de lingerie zag, begon ze prompt te blozen. Ze propte het setje in een hoekje van haar weekendtas, naast de cadeautjes die hij voor de jongens had meegebracht.
Toen ze een tijdje later bij het grote landhuis arriveerde, racete ze zo snel mogelijk naar de kinderkamer. Ze slaakte een zucht van verlichting toen ze Toby en Connor vredig slapend in hun bedjes aantrof. Haar zorgen waren voor niets geweest. Desondanks besefte ze maar al te goed dat ze geluk had gehad dat er niets vreselijks was gebeurd met haar kinderen.
Ze trof Zandros in de bibliotheek aan, waar hij leunend tegen zijn bureau een telefoontje pleegde in het Grieks. Ze ging voor het grote raam staan, dat uitzicht bood op weidse glooiende grasvelden die naar een verscholen meer leidden, trachtend niet naar hem te kijken. Toch lukte dat niet. Meer dan eens gleed haar blik in zijn richting, om zich dan snel weer af te wenden.
Zijn schoonheid was gewoon té overweldigend, dacht ze gekweld. Tijdens zijn afwezigheid had ze zichzelf aangepraat dat ze haar gevoelens volledig onder controle had, dat haar liefde voor hem niet langer een obsessie was, maar iets heel redelijks. Met één glimp van hem waren al haar goede voornemens weggesmolten. Zodra ze zijn gebronsde silhouet, zijn glanzende haar en zijn gouden ogen met de lange wimpers zag, voelde ze zich net een verliefde tiener.
‘Toby en Connor lijken de commotie goed te hebben doorstaan,’ zei ze, zodra hij had opgehangen.
‘Dat was wel anders toen we hier aankwamen,’ bekende hij. ‘Ik heb een paar uur op ze gelet in je huis, en dat ging niet zo goed.’
‘Waarom heb je niet gebeld? Ik zou meteen naar huis zijn gegaan.’
‘Ik ging ervan uit dat je wel gauw zou komen en, eh… ik ben uiteindelijk hun vader.’ Hij trok een gezicht. ‘Ik dacht dat ik wel een uurtje voor ze zou kunnen zorgen, maar hoogmoed komt voor de val. Mooi niet, dus.’
Katie was verbaasd en ontroerd tegelijk dat hij het zelfs maar had geprobeerd. ‘Wat gebeurde er?’
Even later wist ze dat de ene nachtmerrie op de andere was gevolgd. Toen hij ze eindelijk in bad had gedaan, had hij met geen mogelijkheid kleren om hun kleine beweeglijke lichaampjes weten te krijgen. Daarna hadden ze al het eten dat hij hen aanbood uit zijn handen gemept omdat ze niets anders wilden dan de chocoladekoekjes waarvan hij voor zichzelf een rol had opengescheurd. Uiteindelijk had hij het opgegeven en ze gewoon gegeven wat ze wilden.