Ze vrijden nog twee keer, tot ze zo slaperig was dat haar ogen bijna dichtvielen. Hij kon geen genoeg van haar krijgen, en ondanks de pijn en eenzaamheid in haar binnenste genoot Katie van de intensiteit van zijn verlangen naar haar.
Ze sliep al half toen ze besefte dat hij niet meer naast haar lag. Ze keek op.
Zandros stond voor de spiegel zijn das te strikken. Zijn haar was nat van het douchen.
‘Ga je weg?’ vroeg ze verbaasd.
‘Vergadering. Die had ik vanochtend uitgesteld. Morgen moet ik naar Rome, en vandaar naar Hongkong.’ Via de spiegel bekeek hij haar heerlijk verwarde krullenbos.
Geschrokken kwam ze overeind. ‘Wanneer kom je terug?’ vroeg ze bezorgd.
Zandros haalde diep adem. Normaliter hield hij niet van afhankelijk gedrag, vaak vond hij het zelfs walgelijk. Het idee echter dat Katie haar ongemak over zijn aanstaande vertrek niet wist te verhullen, vervulde hem met mannelijke voldaanheid. Hij voelde de adrenaline door zijn lijf stromen bij het besef dat ze hem zou missen. Hij hield zijn gezicht echter volledig in de plooi toen hij antwoordde: ‘Weet ik niet. Ik bel wel.’
Ze knikte werktuiglijk.
‘Is het niet heerlijk?’ vroeg hij met een stralende lach. ‘Geen stress, geen spanning. Zo heb ik het altijd gewild.’
Katie zweeg. Bewegingloos bleef ze zitten terwijl zijn voetstappen zich door het appartement verwijderden en de voordeur dichtviel. Ze had een brok in haar keel. Zo had hij het dus altijd gewild: veel seks, geen liefde, geen relatie, geen eisen en verwachtingen. Dit maakte hem gelukkig, veel gelukkiger dan een huwelijksaanzoek.
Het ergste was wel dat ze ermee had ingestemd. Zonder het op het moment te beseffen, had ze zichzelf in feite veroordeeld tot een bestaan als maîtresse.
Uit alle macht knipperde ze haar tranen weg. Huilen had nu geen zin, eerst moest ze erachter zien te komen hoe het zo ver had kunnen komen en wat haar nu te doen stond.
Hoofdstuk 8
Met een zeldzaam brede glimlach rondom zijn sensuele mond en een grote cadeaudoos onder zijn krachtige arm stapte Zandros in de lift naar Katies appartement. Zelf had hij een broertje dood aan verrassingen, maar hij wist dat Katie er dol op was. Hij keek nu al uit naar haar uitdrukking op het moment dat ze zou beseffen dat hij een volle zesendertig uur eerder dan verwacht terug was in Londen. Hij had keihard moeten werken en allerlei dingen moeten reorganiseren om dat voor elkaar te krijgen.
Hij was tijdens de acht dagen die hij in het buitenland had doorgebracht een hele avond wezen winkelen, ofschoon hij daar nog een grotere hekel aan had dan aan verrassingen. De speelgoedzaken waren leuk geweest, moest hij erkennen. Hopelijk was Katie even gemakkelijk te behagen als de tweeling.
Het zou wel meevallen. De ironie van het lot had bepaald dat hij altijd aanvoelde wat ze leuk zou vinden. Maanden nadat ze uit elkaar waren gegaan, had hij zichzelf vaak op de gedachte betrapt dat ze iets wat hij toevallig zag mooi zou hebben gevonden, of het nu om een uitzicht ging, of een liedje, of een kledingstuk of een woordspeling. Hij had geen flauw idee waarom hij haar smaak altijd zo goed had begrepen. Misschien kwam het door zijn uitstekende geheugen, of misschien luisterde hij gewoon goed of was hij erg oplettend. Wat de reden ook mocht zijn, hij had haar in Ierland altijd met heel veel plezier verrast met presentjes, zuiver en alleen om haar gezicht een uitdrukking van absolute verrassing en vreugde te zien aannemen.
Voor hij haar kende, had hij het kopen van cadeautjes voor vrouwen altijd aan zijn personeel overgelaten. Geld had geen rol gespeeld, en persoonlijk hoefde het ook niet te zijn. Deze keer had hij alles echter zelf met veel zorg uitgezocht. Hij had allerlei perfecte presentjes genegeerd, en had ook bewust geen schattige kaarten, bloemen of romantische dingen gekocht die haar verkeerde ideeën over zijn bedoelingen zouden geven. Hij wilde haar niet misleiden. Zodoende had hij uiteindelijk een prachtige lingerieset van Chantilly-kant geselecteerd. Met een beetje eigenbelang was toch niets mis? Verder hoopte hij dat ze blij zou zijn met de platina ketting met daaraan een letter K in diamanten. En zo niet, dan had de aanschaf ervan, bij de duurste juwelier ter wereld, misschien de spookachtige gewoonte uitgedreven om op elk stuk papier die letter te tekenen.
Hij stak zijn sleutel in het slot en opende de deur. Tot zijn grote verbazing werd hij verwelkomd door een luid gedreun van ruige rockmuziek. Hij had nooit geweten dat Katie daarvan hield, maar hij was allang blij dat ze tenminste thuis was.
Hij liep rechtstreeks naar de zitkamer. Er was niemand, maar een lege champagnefles op de grond deed hem vermoeden dat ze in elk geval érgens was. Maar waar?
Op de plavuizen van de gang naar de slaapkamers en de badkamer lag een achteloos neergegooid kledingstuk. Fronsend raapte Zandros het op. Het was een knalpaars zijden mannenoverhemd, zeer zeker níet van hem. Op het moment dat dit besef tot hem doordrong, begon de hele wereld te draaien. Het koude zweet brak hem uit. Al zijn spieren leken zich tegelijk te spannen. Op het onophoudelijk dreunende ritme van de muziek, gelardeerd met een klaaglijk gehuil achter een deur aan de linkerkant, schoten de vragen en gevoelens door hem heen.