Met een sardonisch lachje liet hij zijn handen vallen en zette hij een overdreven beleefd stapje terug om haar de doorgang te verlenen.
Hoofdstuk 7
Vier weken later woonde Katie de opening van een kunstgalerie bij in het gezelschap van een knappe jonge Griekse zakenman en diens zus.
Toen ze na haar bezoek aan Italië was teruggekeerd naar Londen, had Zandros in New York gezeten. Zo had ze meer dan een week in Pelias en Calliopes ruime huis in de Engelse hoofdstad gelogeerd. Ze had er allerlei mensen leren kennen, mede doordat het oudere echtpaar zijn uiterste best had gedaan om haar in te voeren in hun sociale kringen. Damon en Eugena Bourikas, wiens vader bevriend was met het oude echtpaar, waren Katies eerste nieuwe kennissen van haar eigen leeftijd geweest.
Voor het eerst in jaren kreeg Katie de kans om van haar leven te genieten, en daar probeerde ze dan ook optimaal gebruik van te maken. Ze was tevens van plan om een parttime baan op een kantoor te zoeken, om weer aan het werkritme te wennen. De adembenemende snelheid waarmee de veranderingen van de laatste paar weken hadden plaatsgevonden, had haar echter meer geraakt dan ze had verwacht.
Ze had eindelijk de moed bijeengeraapt om haar moeder te bellen in Nieuw-Zeeland om haar te vertellen dat ze oma was. Haar moeders reactie was er een van verbijstering geweest, en ze had zich gekwetst gevoeld omdat Katie het haar niet eerder had verteld. De volgende dag had ze echter teruggebeld om haar te bestoken met een vragenvuur en om haar om een stapel foto’s te vragen.
Ofschoon Katie zich voorlopig geen zorgen meer hoefde maken om geld of passende woonruimte, voelde ze zich bepaald depressief. Ze probeerde haar gevoelens te verbergen achter een vrolijke glimlach, maar zelf had ze het idee dat ze zich pas echt nuttig zou voelen als ze op zoek ging naar werk. Een baan zou haar goed doen, daardoor ze zou weer onafhankelijk zijn. Ze wilde per slot niet altijd worden onderhouden door de familie Christakis, hoe gastvrij en lief ze ook waren.
Bovendien zou een baan haar afleiden van het gemis van Zandros. Dat gevoel had in de loop van de maanden niets van zijn intensiteit verloren, wist ze inmiddels. Hij was vaak in het buitenland, en hij had de kinderen een paar keer bezocht toen hij wist dat ze niet thuis was. De paar keer dat ze hem wél had gezien, waren ze geen moment alleen geweest en hadden ze zich beiden bepaald onaardig gedragen.
Inmiddels woonde ze een week in het prachtige, volledig gemeubileerde appartement dat Zandros voor haar had geregeld. Het was groter, mooier en vooral veel beter gelegen dan alles wat ze ooit had durven dromen. Zandros had haar protesten weggewuifd met de verklaring dat zijn zoons alle voordelen en privileges van hun afkomst verdienden.
‘Het lijkt erop dat de roddels over jou en Zandros Christakis waar zijn,’ merkte Damon Bourikas op terwijl ze gedrieën de tentoonstelling in de galerie bekeken. Hij had gewacht tot zijn zus een paar meter verderop was blijven stilstaan.
‘Ik praat niet over Zandros,’ zei Katie een beetje kortaf.
‘Dat doen de bladen wel,’ riposteerde Damon.
Katie begon vurig te blozen. ‘De bladen schrijven alleen maar onzin! Over welke roddels heb je het eigenlijk?’
‘Dat jullie niets met elkaar hebben. En dat weet ik omdat ik je kindermeisje zag toen ze met Toby en Connor op bezoek ging bij Pelias en Calliope.’
Ze staarde hem aan. ‘Ik begrijp niet –’
‘Die Maribel is een appetijtelijke jongedame,’ legde Damon uit. ‘Alleen een vrouw die niets om een man geeft, zou een kindermeisje aannemen dat op een fotomodel lijkt, en dan ook nog precies het hoogblonde, langbenige type waar elke Christakis op valt.’
Toen de betekenis van zijn woorden haar begon te dagen, werd ze lijkbleek. Ze had nog nooit echt bij Maribels uiterlijk stilgestaan, maar opeens vroeg ze zich af waarom Zandros het liefst bij zijn kinderen leek langs te gaan wanneer ze er zelf niet was. Probeerde Damon haar te waarschuwen dat iedereen, behalve zij, wist dat Zandros achter het kindermeisje aan zat?
‘Ja, ze ziet er leuk uit, hè?’ vroeg ze, bijna klappertandend van plotselinge angst en woede. ‘Misschien herinnert ze hem wel aan Ianthe.’
‘Waar hebben jullie het over?’ Eugena, een praatgrage brunette, voegde zich weer bij hen.
‘Ianthe Christakis,’ antwoordde haar broer.
‘Mijn moeder stelde haar altijd voor als een soort rolmodel,’ vertrouwde Eugena hun met een spijtig gezicht toe. ‘Ze was natuurlijk een stuk ouder dan ik, maar ze was bloedmooi en hield zich constant met liefdadigheidswerk bezig. Ze was ook een verschrikkelijk toegewijde echtgenote en –’
Damon viel haar in de rede. ‘Zodra ze getrouwd waren, werd hij een workaholic.’
‘Iedereen weet dat ze stapelgek op elkaar waren,’ wierp Eugena met een vernietigende blik tegen.