Er kroop een week voorbij, waarin Katie alles op alles zette om andere woonruimte te vinden. Het was echter vergeefs. Halverwege de tweede week begon ze in paniek te raken. Haar maatschappelijk werkster vertelde haar dat ze aan een plekje in een opvanghuis moest gaan denken.
‘Dat is echt vreselijk,’ zei haar trouwe vriendin, Leanne Carson. ‘Je mag daar niets met de kamer doen, en koken kun je er waarschijnlijk ook niet.’
‘Ik weet het,’ mompelde Katie lusteloos.
‘En ik denk ook niet dat je medebewoonsters blij zullen zijn met een stel huilende baby’s,’ zo deed Leanne er nog een schepje bovenop. ‘Dus daar word je dan ook weer uitgezet. Waarom laat je je toch als een voetveeg behandelen?’
‘Hoezo?’ vroeg Katie.
De knappe brunette, die Katie in het ziekenhuis had ontmoet, rolde met haar zwaar opgemaakte blauwe ogen. ‘Je hebt zelf gezegd dat hun vader hartstikke rijk is. Daar kun je toch best een graantje van meepikken? Als die gierige vent bekend genoeg is, kun je het verhaal verkopen aan een tijdschrift.’
‘Dat vind ik ordinair,’ vond Katie.
‘Natuurlijk moet je het verhaal wel goed smeuïg maken,’ zo ging Leanne onverstoorbaar verder. ‘Tien keer per nacht seks, of ruige seksspelletjes… Je kent het wel.’
Katie werd vuurrood. ‘Nee, dat ken ik niet.’
‘Tuurlijk wel. De saillante details maken een verhaal pas echt waardevol. Doe toch niet zo tuttig! Die vent is een echte eikel, en hij verdient het om flink voor schut te worden gezet!’
‘Misschien wel, maar zo ben ik niet. Ik begrijp dat je alleen maar wilt helpen, maar –’
‘Op die manier blijf je je hele leven in de goot hangen zonder dat die kerel de gevolgen van zijn daden hoeft te onderkennen,’ meende Leanne. ‘Als je echt van je kinderen houdt, zou je alles doen wat je kunt om ze een beter leven te bieden!’
Katie kromp in elkaar alsof ze een klap in de maag had gehad. Ze zei niets.
‘Je weet dat ik gelijk heb. Die Zandros, of hoe hij ook mag heten, wast zijn handen in onschuld terwijl jij eraan onderdoor gaat.’
‘Ik heb contact opgenomen met de kinderbescherming,’ probeerde Katie nog.
‘Ja, alsof die genoeg tijd en geld hebben om de een of andere multimiljonair tot een DNA-test te dwingen. Hij zorgt wel dat hij er onderuit komt. Als je het volgens de regels speelt, krijg je geen cent,’ beweerde Leanne stellig. ‘Nee, als je je kinderen echt een toekomst wilt kunnen bieden, zul je het verhaal moeten verkopen.’
Katie kon die nacht de slaap niet vatten. Ze dacht aan haar moeder, die zoveel offers had moeten brengen om haar groot te brengen. Ze was weduwe geworden toen haar dochter nog maar zes was, en had de touwtjes aan elkaar geknoopt met baantjes als werkster, dienstmeisje en kokkin.
Misschien was dat ook haar toekomst. Zandros had haar immers zomaar laten vallen. Ze leed nog liever honger dan dat ze nogmaals vergeefs een beroep deed op zijn goedertierenheid. Toch was ze haar zoons misschien meer verschuldigd. Had Leanne gelijk? Moest ze haar trots opzij zetten omwille van Toby en Connor?
Twee dagen later verhuisde ze naar een klein pensionnetje. Gelukkig kon ze haar spulletjes zolang opslaan bij Leanne. Na de eerste nacht in de grauwe, deprimerende kamer had ze haar besluit genomen. Wat het haar ook mocht kosten, haar jongetjes hadden recht op een beter leven. Ze zou alles doen wat in haar vermogen lag om Zandros te vinden en hem de situatie nogmaals uit te leggen.
Ze ging naar de bibliotheek en begon op internet te zoeken. Een paar maanden tevoren had ze daar weinig succes mee gehad, maar deze keer gaf de computer haar een optie om op namen te zoeken die net iets anders waren als de woorden die ze had opgegeven. In plaats van Crestakis werd zodoende ook Christakis als zoekterm gebruikt.
Binnen enkele minuten staarde ze geschokt naar een foto van de Zandros die ze kende. Hij was altijd zo dichtbij geweest, alleen had ze toevallig zijn achternaam niet precies geweten. En zodoende had ze ook niet geweten dat hij de president was van CTK Bank, een multinationale bank met een groot kantoor in Londen. Al die maanden dat ze het hoofd nauwelijks boven water had kunnen houden, was hij regelmatig op slechts een paar kilometer afstand geweest!
Een tijdlang surfte ze een beetje rond, van de ene adembenemend mooie foto naar de andere. Daarna begon ze te lezen, en zo ontdekte ze al gauw dat hij de volgende ochtend in Londen zou zijn om de acquisitie van een andere bank aan te kondigen.
Als ze vroeg opstond, zou ze hem bij aankomst buiten de bank kunnen opwachten, bedacht ze. Of ze zou kunnen proberen een afspraak te maken, al had ze het vermoeden dat dit niet zou lukken. Hij had haar immers nooit meer gegeven dan een telefoonnummer waarmee ze niet langs zijn secretaresse kwam, en haar brief had hij niet beantwoord. Het was beter hem te overrompelen.