‘Je pak ziet eruit alsof je erin hebt geslapen,’ merkte Katie op.
Hij haalde een hand door zijn warrige haar en wierp haar een spontane, onweerstaanbaar vrolijke lach toe. ‘Ik heb sinds mijn eigen kindertijd niet zoveel lol gehad,’ bekende hij. ‘Lekker ruig doen met jongens onder elkaar!’
Katie moest haar best doen om hem niet aan te raken. Ze vouwde haar armen over elkaar en zei op waarschuwende toon: ‘Soms zijn Toby en Connor een hoop werk.’ Hij moest niet denken dat er niet meer bij kwam kijken dan een kwartiertje spelen wanneer ze lekker uitgeslapen waren!
Hij haalde de schouders op en sprong soepel overeind. ‘Ze mogen me wel. Dat is een goed begin.’
‘Ja.’ Ze probeerde enthousiast te klinken, maar vanbinnen voelde ze zich kleinzielig en gemeen en jaloers.
Nadat Zandros en Cyrus waren vertrokken, huilden de jongetjes tranen met tuiten en was ze lange tijd bezig hen weer tot bedaren te brengen.
Die middag woonde ze de gesprekken met de sollicitantes voor de baan als kindermeisje bij. Uiteindelijk stemde ze voor een Frans meisje, Maribel, dat minder intimiderend overkwam dan de rest.
De volgende dag namen Cyrus en een andere lijfwacht haar mee naar Harrods, waar ze met de hulp van een persoonlijke assistent kleertjes voor de tweeling kocht. Het was een vreemde, maar heerlijke ervaring om niet naar de prijskaartjes te hoeven kijken. Daarna zocht ze een aantal outfits voor haarzelf uit, met bijpassende schoenen en accessoires. Tegen de tijd dat ze bij de rekken met lingerie en nachtkleding was aangeland, voelde ze zich zo uitgelaten als een kind in een speelgoedwinkel.
Met de tassen naast zich op de achterbank werd ze weer naar Zandros’ huis gereden. Ze opende de tassen en bekeek haar aankopen een voor een, om de unieke belevenis zo lang mogelijk te laten duren. Ze vond het niet meer dan logisch dat Zandros een bijdrage leverde aan de onkosten voor de tweeling, maar ze besloot geen geld voor zichzelf meer te accepteren. Tegen de tijd dat ze nieuwe kleren nodig had, zou ze met een beetje geluk allang weer een baan hebben.
In de hal van het huis ving ze een glimp van zichzelf op in de wandspiegel. Haar krullen stonden alle kanten op. ‘Och, helemaal vergeten… Ik had mijn haar moeten laten doen,’ mompelde ze in zichzelf.
De professionele Cyrus had het opgevangen. ‘Ik zal het regelen.’
Die avond bezocht ze een schoonheidssalon, waar haar haren werden gestyled onder het genot van een manicure. Daarna koos ze nog wat make-up uit, waar ze die avond voor het naar bed gaan nog uren mee experimenteerde.
Doodstil lag ze later in bed, haar weelderige krullen als een stralenkrans over het kussen uitgespreid en haar vingers met de perfect gemanicuurde, donkerroze nagels als sterren op de deken.
Er was niets mis mee om er goed uit te willen zien, hield ze zichzelf voor. Ze had lang genoeg op puriteinse wijze geleefd. Zandros’ vrouw mocht dan een Griekse godin zijn geweest, zelf was ze ook de moeite van een schoonheidsbehandeling waard.
Trouwens, ze deed het niet voor Zandros. De volgende dag zouden ze elkaar als vrienden bejegenen in Italië. Het zou een nieuw hoofdstuk in hun relatie zijn, een beschaafde, volwassen, verstandige fase. En als die gedachte haar diep vanbinnen in- en inverdrietig maakte, moest ze daar maar mee leren leven…
De smalle slingerweg kronkelde door een middeleeuws dorpje en vandaar een steile heuvel af, naar een vallei met een riviertje dat als een zilveren lint glinsterde in de middagzon. Het was heerlijk warm in Umbrië.
Katie had genoten in de auto. Haar eerste indruk van Italië was bepaald prettig. De tweeling lag, tot haar grote vreugde, lekker te slapen. Ze waren tandjes aan het krijgen, en hadden de vorige nacht bijna geen oog dichtgedaan. De reis was dan ook onrustig verlopen; ze hadden in het vliegtuig bijna constant zitten huilen. Ze was blij dat ze de schade nu een beetje konden inhalen.
De limousine sloeg een brede oprijlaan in en gleed naar een grote villa, die op het eerste gezicht eeuwenoud leek te zijn. Onwillekeurig gleed een glimlach over Katies gezicht. Ze had altijd gedacht dat Zandros er wat verloren uitzag in het ultramoderne huis in Ierland, en ze had dan ook gemeend dat hij beter toch zijn recht zou komen in een klassieke omgeving. Dit was precies wat ze in gedachten had gehad.
Toen ze de villa binnen kwam, overhandigde iemand haar een telefoon.
‘Wil je samen lunchen?’ vroeg Zandros.
Ze glimlachte. Stiekem was ze al teleurgesteld geweest dat hij hen niet voor de deur had opgewacht. ‘Ik zou graag willen, maar ik moet eerst voor de tweeling zorgen.’
De nieuwe gouvernante, Maribel, hoorde haar en gebaarde dat ze zich over de jongens geen zorgen hoefde maken.
‘O nee, hoeft niet. Ik kan nu komen. Waar ben je?’
‘De auto brengt je ernaartoe.’