‘Wel. Ze hebben twee ouders nodig.’
Vernedering, woede en pijn streden om de voorrang. ‘Ik zou nooit alleen voor de kinderen met je willen trouwen. Ik mág je niet eens!’
Zijn blik spuwde gouden vonken. Wat dacht ze wel? Daar zat ze dan, krap anderhalve meter verbolgen, kattige, onweerstaanbare vrouwelijkheid… Natuurlijk ging ze met hem trouwen! ‘Daar meen je niets van,’ snauwde hij, met de arrogantie van een man die altijd kreeg waar hij zijn zinnen op had gezet.
‘Ga me niet lopen vertellen wat ik meen of niet!’
‘Waarschijnlijk weet ik dat beter dan jij. Waarom ben je zo boos? Ik ben bereid mijn verantwoordelijkheden op me te nemen door met je te trouwen.’
Verantwoordelijkheden? Woedend schudde ze haar rode krullen. ‘Gelukkig voor ons allebei ben ik nog niet zó radeloos, hebberig of stom. Op de jongens na hebben we niets gemeen en –’
‘Seks,’ zei hij plompverloren. Als hij dan toch telkens weer gek moest worden van haar lichaam, was een huwelijk geen gekke manier om de bevrediging van zijn lusten veilig te stellen.
‘Voor een huwelijk is meer nodig dan seks.’
‘Wat dan?’ vroeg hij, oprecht verbaasd.
Even zweeg Katie verbluft. Dacht hij echt dat seks zaligmakend was? Wat kon ze dáár nu op zeggen? ‘Eh, op dit moment zou niets me ertoe kunnen overhalen om met je te trouwen,’ zei ze ontwijkend.
Hij was er niet van onder de indruk. ‘Als ik wil, zou ik je binnen een minuut in bed hebben.’
Ze voelde haar wangen rood worden. ‘Nou en? Wat zegt dat dan?’ riep ze verontwaardigd uit. ‘Hooguit dat ik al een tijd geen man in mijn leven heb gehad!’
‘Praat niet zo ordinair. Het past niet bij je.’ Afkeurend keek hij haar aan.
Ze wendde haar blik af. Wie was er nu ordinair? Hij was de enige man in haar leven geweest. Gedurende de maanden dat hij een hele reeks fotomodellen had afgewerkt, was haar leven bepaald door een ongewenste zwangerschap en geldgebrek.
‘Het kan me niet schelen wat jij bij me vindt passen. Ik ben nog maar drieëntwintig. Jij vindt je eigen privacy en je eigen reputatie en je eigen leven zo belangrijk, maar hoe zit het dan met mij?’ Haar ogen spuwden vuur. ‘Denk je soms dat ik voor dit alles heb gekozen? Ik wilde nog lang geen moeder worden, en ik wil ook niet trouwen. Ik wil gewoon lekker stappen en mijn oude leventje als single terug!’
Hoofdstuk 5
Zandros was geschrokken van Katies plotselinge uitbarsting. Hij moest moeite doen om niet in woede uit te barsten; hij had geen ogenblik rekening gehouden met de kans dat ze zijn aanzoek zou weigeren. Ze wist toch wel dat er geen andere manier was om de toekomst en de erfenis van hun zoons veilig te stellen? Hij was een praktisch man, en trouwen was de praktische oplossing. Hij kwam uit een traditioneel nest en was vast van plan zich beter aan de tradities te houden dan zijn eigen vader had gedaan.
Met een ongewoon gevoel van bezitterigheid gluurde hij naar Katie. Wat bedoelde ze met ‘haar leven als single’? Andere mannen? Dat had ze dan maar eerder moeten doen. Nu was het te laat. Hij wist niet waarom hij zo boos werd bij de gedachte dat ze met een andere man naar bed zou gaan, maar alleen het idee al deed zijn bloed koken.
Theos mou, ze was de moeder van zijn kinderen. Was dat geen reden genoeg? Het maakte haar bijzonder, uniek zelfs. Ze had er haar rechten op een leventje als single door verspeeld, al was dit misschien niet het juiste moment om haar dat onder de neus te wrijven. Zijn advocaat had hem immers al laten weten dat ongehuwde vaders weinig rechten hadden. Voor het eerst bedacht hij dat trouwen niet alleen in seksueel opzicht voordelen bood. Als ze trouwden, kreeg hij controle over de jongetjes én haar.
Katie was inmiddels met knikkende knieën naar het raam gelopen. Waarom had hij zo geschokt gereageerd? Dacht hij soms dat geen enkele man haar ooit een blik waardig zou keuren? Waar haalde hij het idee vandaan dat ze zou trouwen met iemand die dat alleen uit plichtsbesef deed? Dacht hij echt dat ze de tweede viool ging spelen tegenover de perfecte Ianthe? Of dat ze haar kinderen wilde opschepen met een onwillige vader? ‘Ik wil hier niet blijven,’ mompelde ze. ‘Kun je alsjeblieft een andere verblijfplaats voor me vinden, zodat we onze eigen levens weer kunnen gaan leiden?’
Zandros verstijfde. Dit ging de verkeerde kant uit. Haar vijandigheid en haar verlangen naar onafhankelijkheid druisten in tegen de noodzaak om een dialoog gaande te houden. Het was tijd om zijn creatieve denkvermogen, dat hem in zijn werk zoveel successen hielp boeken, te werk te stellen. Misschien zou wat ademruimte in een ontspannen omgeving haar goed doen? ‘Ik heb een beter idee,’ stelde hij voor. ‘Ik moet vanavond een toespraak houden in Rome. Wat dacht je ervan om overmorgen naar Italië te vliegen en me een paar dagen gezelschap te houden in mijn huis daar?’