Zijn privételefoon ging over. Het was zijn opa. Zonder op de vraag te wachten deelde hij mee: ‘Ze zijn van mij.’
‘Hoe voel je je?’ vroeg Pelias onverwacht vrolijk.
‘Dat heeft er niets mee te maken,’ reageerde Zandros op vlakke toon.
‘Ik denk dat dit het lot is,’ verkondigde Pelias opgewekt. ‘Je zei altijd dat je nooit kinderen wilde, en nu heb je ze toch!’
Daar had hij wat aan! Hij bood aan om naar Griekenland te komen om het zijn oma te vertellen, maar Pelias zei dat hij dat liever zelf deed. Om zich toch nog een houding te geven, verzekerde hij de oude man dat hij uiteraard zo snel mogelijk met de moeder van de tweeling ging trouwen, waarop zijn opa een diepe zucht van opluchting slaakte.
Katie had net de tweeling in bad gedaan, toen haar werd meegedeeld dat Zandros in de bibliotheek op haar wachtte. Ze wist dat ze er amper verzorgd uitzag, maar hield zichzelf voor dat ze hier niet was om Zandros te verleiden, maar omdat hij toevallig de vader van haar kinderen was. Als hij niet van spijkerbroeken en T-shirts hield, was dat zijn probleem. Bovendien had het geen zin om over haar uiterlijk te gaan lopen stressen, aangezien ze toch geen andere kleren en make-up bij zich had, en ze, wat voor personeel hij ook mocht hebben, niet kon verwachten dat er een kapper in huis was.
In een bedachtzame bui liet ze de kinderen achter bij hun kindermeisje en daalde de trap af. Waarom bleef Zandros om haar vragen? Was hij oversekst, of wist hij eenvoudig geen andere manier om met haar om te gaan? Haar blik viel op het portret van de prachtige Ianthe. Snel keek ze weer opzij. Hoe zou ze zich ooit met haar kunnen meten? Ianthe was een rijke klassieke Griekse schoonheid geweest, de liefde van Zandros’ leven. Kortom: alles wat zij niet was.
Toen ze binnenkwam, stond Zandros bij het raam. Zoals altijd zag hij er piekfijn uit, in een grijs kostuum met een stropdas met rode en grijze strepen. ‘Je bent de minst zichtbare gast die ik ooit in huis heb gehad,’ murmelde hij, haar fijne hartvormige gezichtje onderzoekend bekijkend. ‘Ik heb je sinds gistermiddag niet meer gezien.’
Katie probeerde zijn blik te ontwijken. Hoe minder ze van slag werd gebracht door zijn dierlijke schoonheid, hoe sterker ze in haar schoenen stond. ‘Het is een groot huis,’ reageerde ze zo luchtig mogelijk.
‘Ik wil graag je toestemming om je bezittingen te laten verwijderen uit het pand waarin je verbleef. Hetzelfde geldt voor de spullen die je bij die voormalige vriendin had ondergebracht.’
‘Natuurlijk.’ De verwijzing naar Leannes verraad deed haar instinctief verbleken.
‘Ik wil nog meer bespreken. Ga er maar voor zitten.’
Braaf deed ze wat hij zei, met schijnbare interesse de bewerkte leuningen van haar antieke fauteuil bestuderend.
‘De DNA-test heeft bevestigd dat ik de vader ben van Toby en Connor.’ Hij wachtte even. ‘Geen commentaar?’
‘Wat wil je dat ik zeg? Ik vond die test nogal beledigend.’
Zijn gezicht verstrakte. ‘Waarom?’
‘Je weet wanneer ze zijn geboren, en je weet ook dat je me hebt ontmaagd. Ik ben die eerste week zwanger geraakt. Het is niet erg waarschijnlijk dat er een andere man in het spel is geweest, of wel soms?’ hield ze hem scherp voor.
‘Ik moest het zeker weten. Ik neem niets aan zonder bewijzen. Het is een verrassing, maar ik zal me wel aanpassen.’ Zandros’ blik zwierf over de welvingen van haar borsten onder haar shirt. Had ze een vleeskleurige beha aan of kon hij haar huid zien, vroeg hij zich af.
Katie werd onrustig onder zijn blik. ‘Je hoeft niets aan te passen. Je leven kan precies hetzelfde blijven. Ik ben niet op zoek naar een vaderfiguur.’
Het was een beha, concludeerde hij. ‘Grappig, hoor. Erg begripvol van je, maar je moet weten dat ik van plan ben mijn rol als vader in alle opzichten te vervullen. Het is een plicht die ik niet zal veronachtzamen.’
Hij leek wel een rechter, dacht ze boos. Dacht hij nou werkelijk dat Toby en Connor zijn plichtsbesef net zo hard nodig zouden hebben als haar onvoorwaardelijke liefde? ‘Ik weet niet of ik jou wel een geschikt voorbeeld vind.’
‘Waar haal je het recht vandaan me zo te beledigen?’ wilde hij op ijzige toon weten.
Ze keek naar de grond. Het had geen zin om op voet van vijandigheid verder te gaan. ‘Sorry. Dat was niet de bedoeling.’
‘Het is duidelijk dat je nog steeds niet doorhebt dat ik van plan ben met je te trouwen en een perfect rolmodel voor mijn zoons te zijn,’ beet hij haar toe.
Een schokgolf voer door haar lichaam. Verbijsterd staarde ze hem aan. ‘Je bent van plan met me te trouwen? Heb je me zojuist een huwelijksaanzoek gedaan?’
‘Wat had je anders van me gedacht?’ verzuchtte hij.
Opeens begreep ze waarom hij in zo’n rotbui was. De wetenschap deed haar gloeien van woede, en tegelijkertijd brandde er een vurige pijn in haar. Zijn aanzoek aan Ianthe, de liefde van zijn leven, zou er wel heel anders hebben uitgezien. ‘Niet dit. Geen aanzoek. En reken maar niet dat ik er blij mee ben! Gelukkig hoeven we allebei niet zulke zware offers te brengen om de kinderen een goede jeugd te bieden.’