‘Vind je dat moeilijk?’ vroeg ze een tikje beschroomd.
‘Tja, ik had eigenlijk niet anders verwacht.’ Zijn glimlach was berustend. ‘Het is altijd duidelijk geweest dat hij een van hen was. Natuurlijk heb ik geprobeerd een echte Little van hem te maken, maar hij was als klein kind al anders. Ik neem het hem niet kwalijk; hij kan het ook niet helpen dat hij in het verkeerde nest terechtgekomen is.’
Het deed haar goed te merken dat hij zo praktisch ingesteld was. Er gingen namelijk geruchten dat Sam van plan was de herfstvakantie bij Benito door te brengen, in Toscane, en dat Benito overwoog een huis in Londen te kopen. Het zag ernaar uit dat Sam zijn tijd voorlopig tussen zijn twee families zou verdelen.
Toen Rafaello aan het eind van de middag thuiskwam, kreeg hij van Sam te horen dat Glory haar laatste nacht als ongetrouwde vrouw in het huis van haar vader wilde doorbrengen. Meteen belde hij haar op, maar ze liet zich niet op andere gedachten brengen.
‘Kan ik dan niet even langskomen?’ drong hij aan.
Ook daar wilde ze niets van weten. ‘Ik zie je morgen bij het altaar.’
‘Doe niet zo flauw. Toe, vijf minuutjes maar.’
‘Nee, Rafaello, het spijt me. Ik heb pap beloofd dat ik er helemaal voor hem zou zijn vanavond. En ons kennende zou het niet bij die vijf minuutjes blijven.’
Tien minuten later werd er aan de deur geklopt. Rafaello, wist Glory.
Inderdaad was hij het. Hij duwde haar een langwerpig, plat pakje in de hand. ‘Huwelijkscadeau,’ zei hij op ironische toon.
‘O… Goh, dank je wel,’ zei ze verrast.
‘Een verlovingsring.’ Hij legde een klein doosje boven op het andere pakje, en nog een tweede doosje. ‘En natuurlijk de trouwring. Ik dacht, laat ik alles maar in één keer geven. Dan hebben we dat gehad.’
Glory legde de pakjes op het haltafeltje. Toen ze aanstalten maakte hem te omhelzen, deinsde hij demonstratief achteruit en hief afwerend zijn handen op.
‘Als jij zo graag “pak me dan, als je kan” wilt spelen, bella mia, ben ik van de partij.’ Hij schonk haar een oogverblindende glimlach. ‘Buona notte!’ riep hij, waarna hij nonchalant terug naar zijn rode Ferrari slenterde.
Ze stoof hem achterna. ‘Als je wilt, mag je best even binnenkomen, hoor.’
Geamuseerd keek hij haar aan. ‘Ik zou niet durven. Enne, voor ik het vergeet… Zorg dat ik niet op je hoef te wachten. De kerk is hier maar twee minuten vandaan, dus als je te laat bent, kom ik je persoonlijk halen.’
‘Een bruid is nooit op tijd. Dat is nu eenmaal de traditie.’
‘Dat zal best.’ Hij stapte in. ‘Maar je zorgt maar dat jij wél op tijd bent.’
Razendsnel stapte ze naar voren en trok de sleutel uit het contact. ‘Vertel op,’ beval ze. ‘Wat is er aan de hand?’ Zijn plotselinge opgewektheid had haar argwaan gewekt.
‘Wat er aan de hand is?’ Hij schoot in de lach. ‘Ik ben gewoon gelukkig!’
Dat was precies wat een vrouw op de vooravond van haar huwelijk graag wilde horen.
‘O, dan is het goed,’ zei ze, en ze overhandigde hem de sleutel.
Rafaello stapte echter weer uit. Na het portier achter zich dicht te hebben geslagen, keek hij even omhoog en snoof de lucht op. Toen keek hij haar aan. ‘Ik ben gelukkig, omdat je laatst in Londen zei dat je van me hield. Ik hoop dat je dat werkelijk meende…’
Zijn openhartigheid deed haar blozen. ‘Maar natuurlijk meende ik dat!’
Zijn ogen begonnen te schitteren. Voordat ze het in de gaten had, had hij haar opgetild. Hij liep snel om de auto heen en liet haar op de passagiersstoel zakken.
‘Wat heeft dit te betekenen?’
‘Wat denk je? Je wordt ontvoerd,’ antwoordde hij doodgemoedereerd voordat hij omliep en instapte.
‘Ben je nu helemaal gek geworden? Ik moet zo dadelijk het eten voor pap klaarmaken en –’
Hij drukte een toets van zijn autotelefoon in. ‘Sam? Ja. Ze weet dat ze ontvoerd wordt, maar ze lijkt er niet erg van onder de indruk. Ze lijkt zich meer zorgen te maken over je vaders avondeten.’
Zijn weergave van de gang van zaken deed haar van kleur verschieten.
Hij luisterde even naar wat Sam zei en verbrak toen de verbinding. Met een vrolijke blik zei hij tegen haar: ‘Sam zal zich over je vader ontfermen. Gerustgesteld?’
Hij startte de auto, en een paar tellen later stoof de Ferrari weg.
Het was een mooie herfstavond.
Na een korte rit parkeerde Rafaello de wagen aan de oever van de rivier die door Montague Park meanderde. Hij stapte uit, pakte Glory bij de hand en trok haar de auto uit. ‘Ik moest je nog even spreken voor de grote dag, bella mia.’
‘Het moet wel erg belangrijk zijn, dat het niet tot morgen kan wachten,’ zei ze op plagerige toon.