Benito voelde zich duidelijk niet op zijn gemak. ‘Je moeder leefde toen nog. Ik was bang dat jij, in al je onschuld, Glory vroeg of laat aan haar zou voorstellen. Glory, Talitha’s dochter… Dat zou ze nooit hebben aangekund. Het zou oud zeer boven hebben gebracht. Verder was er nog de kwestie van Sam, waar Carina niets van wist. Ik was als de dood dat alles zou uitkomen, met alle gevolgen van dien. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik raakte volkomen in paniek.’
‘Waar haalde je het recht vandaan om te proberen je eigen fouten recht te breien door in te grijpen in míjn leven?’ vroeg Rafaello kwaad.
‘Dat recht heb ik niet,’ gaf zijn vader zuchtend toe. ‘Maar Glory en jij gingen nog niet zo lang met elkaar om, dus ik dacht dat jullie elkaar wel snel vergeten zouden zijn. Daarin heb ik me schromelijk vergist. Achteraf bekeken geloofde ik vooral wat ik wilde geloven…’
‘Als ik mijn eigen vader niet eens kan vertrouwen, wie kan ik dan in ’s hemelsnaam wel vertrouwen?’ riep Rafaello uit.
‘Ik heb er vreselijk spijt van,’ zei Benito. ‘Ik was bang dat je je tegen me zou keren als je erachter kwam hoe het precies zat met Talitha en Sam.’ Als een gebroken man verliet hij de kamer.
Glory keek Rafaello aan. ‘Ga achter hem aan. Mijn vader was ook geen voorstander van onze relatie. Als ik in staat ben om je vader te vergeven, ben jij dat ook.’ Opeens bedacht ze zich iets. ‘Waar ben je trouwens zo kwaad om? Bij mijn weten heb jij er geen gebroken hart aan overgehouden, maar ik.’
‘Jij denkt zeker dat de Grazzini’s met hun gebroken hart te koop lopen,’ zei hij bitter. ‘Mijn vader heeft onze relatie kapotgemaakt. Hij heeft tegen mij gelogen over jou en hij heeft jou gechanteerd. Dat vergeef ik hem nooit!’
‘Denk dan aan Sam. Sam vertrouwt je; je bent zijn held. Als jij een verstoorde relatie met je vader hebt, zal Sam vroeg of laat willen weten wat daarachter zit.’
‘Ja, zeg! Ik ga niet opeens doen of er niets gebeurd is. Wat heeft hij ons niet aangedaan? Ik hield verdorie van je! Ik begreep niet dat je het zomaar kon uitmaken. Ik was er kapot van!’
Met grote ogen keek ze naar hem op. ‘Je… Je hield van me? Maar toen ik zei dat we het beter uit konden maken, glimlachte je zelfs!’
‘Ik loop nu eenmaal niet met mijn gevoelens te koop.’ Trots stak hij zijn kin naar voren. ‘Je dacht toch niet dat ik jou zou laten merken hoe erg ik het vond? Bovendien sprak je tegen me alsof we gewoon vrienden waren en gedroeg je je alsof ik nooit echt belangrijk voor je was geweest.’
‘Hoe had ik me dan moeten gedragen? Ik wist het ook niet meer en…’ Haar stem brak.
Wat afschuwelijk. Rafaello had er net zo onder geleden als zij, en ze had het niet eens geweten.
‘Ik wist meteen dat ik van je hield,’ zei ze zacht, ‘maar het was nog maar een paar weken aan…’
‘Dat was voldoende. Herinner je je die avond nog dat ik je thuisbracht? Je moeder heeft me toen een preek gegeven.’
‘Wat?’
‘Niet dat dat nodig was. Ik wist dat je nog te jong voor me was; dat had ik zelf ook al geconstateerd. Je moeder wilde me laten weten dat ze in de gaten had dat ik een oogje op je had. Toen al.’
‘Toen al…’ Ze stond op en nam zijn hand in de hare. ‘Ik was ook al verliefd op jou. Al mijn vriendinnen wisten dat ik helemaal weg van je was. Toen ik je die avond in de kroeg zag staan –’
‘Wat stelde je je toen aan… Maar ik vond het wel aandoenlijk, want je deed het allemaal om mijn aandacht te trekken. Het was ook bijzonder grappig.’
‘Grappig.’
Hij grijnsde plagerig. ‘Je zag er zo mooi uit. Maar van flirten had je duidelijk geen kaas gegeten. Je was net een kind van tien dat de vamp probeert uit te hangen met veel te theatrale gebaren en poses.’
‘Dat kwam door de drank,’ zei ze blozend. ‘Maar om nog even terug te komen op wat je daarnet… Als je echt zo veel om me gaf, waarom zette je me dan voor gek in dat restaurant? Ik bedoel, ik moest daar in mijn eentje naartoe en trof jou daar aan in de armen van dat roodharige kreng.’
‘Ik zou niet vreemd hebben opgekeken als je er gewoon bij was gaan zitten en haar veel geluk met mij had gewenst,’ zei hij zonder een spoor van berouw. ‘Wat was dat een verschrikkelijke avond.’
‘Nou, voor mij anders ook!’ riep ze verhit uit. ‘Ik vond het ontzettend wreed van je. Eigenlijk verwachtte ik dat je zou zeggen dat het je spijt.’
‘Ik, wreed?’ vroeg hij verbaasd. ‘Nou wordt ie helemaal mooi, zeg. Jij maakt het uit, en dan verwacht je dat ik de hele avond ga zitten doen of er niets is gebeurd? Kom nou.’