Dat was niet waar, en niet eerlijk! Wat dacht hij wel van haar? ‘Ik ben nu niet en nooit afhankelijk van je!’ Onwillekeurig balde ze haar vuisten.
‘Denk maar niet dat je iets kunt gooien,’ zei hij akelig zacht. ‘Ik weet dat je dat doet als je aan het verliezen bent…’
Gefrustreerd stak ze haar handen in de lucht. ‘En uiteraard komt het niet eens in je op dat niet ik, maar iemand anders dat verhaal aan de Globe heeft verkocht!’
Hij stootte een cynisch lachje uit. ‘Goh, en in het bos lopen zeker eenhoorns.’
‘Nou, ik weet ik elk geval weer welke dingen ik verschrikkelijk irritant aan je vind!’
Spottend keek hij haar aan, waar ze nog bozer om werd. Wat dacht hij wel, met zijn arrogantie en het idee dat hij beter was dan zij, met die onbeschaamd brutale houding van hem? Toch trachtte ze zich in te houden. Zijn privacy, die hem boven alles ging, was beschaamd, en hoewel ze er niet rechtstreeks van profiteerde, was háár vriendin de dader. ‘Wat ik gisteravond zei, was waar. Ik begrijp dat je boos bent, en het spijt me dat het is gebeurd, maar ik heb het niet verteld… Het was mijn vriendin Leanne.’
‘Goh, er lopen zelfs eenhoorns buiten op het gras!’ riep hij sarcastisch uit. ‘Waarom probeer je je eruit te kletsen?’
‘Nogmaals, ik heb het niet gedaan,’ knarsetandde ze.
‘Ik heb de foto’s in de Globe zien staan,’ beschuldigde hij haar. ‘Die zijn van jou. Die foto in Ierland heb jij genomen.’
‘Ja, met de telefooncamera,’ reageerde ze spijtig. Ze had zó graag een foto gewild.
‘Zonder toestemming.’
‘Hou toch op!’ viel ze uit. Ze voelde zich woedend, gekwetst en vernederd tegelijk. ‘Wat ben je toch een controlfreak! Goed, ik was straalverliefd en heb als een puber stiekem een foto zitten maken. Is dat een doodzonde?’
Zijn wangen waren rood aangelopen. ‘Nee, maar die foto staat nu wel in dat vieze artikel.’
‘Dan heb je nog geluk dat ik geen naaktfoto’s heb gemaakt. Jouw probleem is dat je geen flauw idee hebt wat echte problemen zijn, en daarom wind je je op over kleinigheden –’
‘Kleinigheden?’ Ongelovig staarde hij haar aan. ‘Volgens dat blaadje giet ik hele flessen champagne over mijn minnaressen en pak ik ze in het bubbelbad… als ik ze zich tenminste niet laat verkleden als Frans kamermeisje…’
‘Nee, toch?’ Opeens besefte ze dat ze het artikel na de openingszin niet verder had gelezen. Wat moesten haar moeder en haar stiefvader in Nieuw-Zeeland wel niet denken? ‘Waar klaag je trouwens over?’ vroeg ze verslagen. ‘Jij komt er waarschijnlijk vanaf als een coole vent waar anderen alleen maar jaloers op kunnen zijn, terwijl ik word bestempeld als een ordinaire del die zich voor vieze spelletjes laat lenen. Zo werkt het immers.’
‘Dat is dan je eigen fout. Dan had je die leugens maar niet moeten bedenken.’
Nu knapte er iets in Katie. Voor de zoveelste keer weigerde hij haar te geloven. Ze kon geen woord meer uitbrengen. Hulpeloos gebaarde ze met haar handen, waarna ze zich omdraaide en naar de deur liep.
‘Katie… Wat doe je?’
‘Ik vertrek.’
‘Waarheen?’ Zijn stem was vervuld van ongeloof.
‘Naar huis.’
Totaal onverwacht sneed Zandros haar de weg af en sloot de deur voor haar neus.
‘Wie denk je wel dat je bent? Ik blijf hier niet!’ snauwde ze.
‘Je zult wel moeten. Er is geen alternatief.’
‘O nee? Je kunt me niet dwingen. En weet je wat? Ik wou dat ik het verhaal had verkocht! Je verdient niet beter, maar ik ben daar te netjes voor opgevoed. Ik durfde het niet.’
‘Als dat zo is, zou ik je mijn excuses verschuldigd zijn, maar je verhaal klopt niet. Hoe zou die zogenaamde vriendin aan die foto’s zijn gekomen?’
‘Ik heb wat spullen in Leannes woning staan omdat ik er geen ruimte voor had. Waaronder die foto’s.’
‘Maar er stonden dingen in dat artikel die niemand kon weten.’
‘Ze was mijn vriendin… Ik heb haar van alles verteld.’
Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Roddelderoddel. Wel eens van discretie gehoord?’
‘Goed, ik ben dus minder terughoudend dan jij.’
‘Minder terughoudend?’ Hij ging pontificaal voor haar staan, zodat ze nergens meer naartoe kon. ‘Jij wilt alleen maar vrijen in een pikdonkere kamer met een laken tot je kin!’
Ze stapte zo ver mogelijk van hem vandaan, zodat ze met haar rug tegen de muur stond. Vuurrood van woede stamelde ze: ‘Ga aan de kant, Zandros! En neem dat terug!’
‘Nee, en nee.’ Op fluistertoon ging hij verder. ‘Ik herinner het me als de dag van gisteren… En ook dat je zo boos kunt worden dat je niet meer weet wat je doet.’