Hij grinnikte. ‘Sterke, assertieve genen zul je bedoelen,’ zei hij uitdagend.
Hij wilde het kind echt, besefte ze. De blijdschap die die gedachte in haar opriep, maakte echter vrijwel meteen plaats voor teleurstelling toen hij zijn lippen teder op haar buik drukte. Ze begreep dat zijn liefde meer bedoeld was voor het kind dat ze droeg dan voor haar. Hij wilde met haar trouwen vanwege het kind…
Toen hij haar tepels met zijn tong en zijn lippen begon te bewerken, waren haar sombere gedachten echter op slag vergeten. Zijn liefkozingen zetten haar in vuur en vlam en deden haar hunkeren naar meer.
‘Ik verlang zo naar je,’ verzuchtte ze. ‘Ik wil je in me voelen…’
Hij bracht zijn gezicht tot vlak bij het hare en fluisterde: ‘Dan zul je nog even geduld moeten hebben. Ik ga namelijk net zo lang door tot je me erom smeekt. Tot je volkomen verslaafd aan me bent.’
‘W-wat?’
Met een hand duwde hij haar dijen vaneen.
Kreunend drukte ze haar bekken omhoog.
‘Wat ben ik indertijd stom geweest,’ prevelde hij. ‘Als ik toen met je naar bed was gegaan, was je nooit bij me weggegaan.’
Ze schrok van zijn bittere toon. ‘R-Rafaello!’
‘Maar dat doet niet meer ter zake. We zijn nu samen.’ Opnieuw bedekte hij haar mond met de zijne.
‘O, ik hou zoveel van je,’ zei ze zacht.
Hij verstrakte en stootte een harde lach uit. ‘Als je dat nog één keer tegen me zegt, ben ik vertrokken en zie je me nooit meer terug.’
Zijn afwijzing kwam keihard aan. De tranen sprongen haar in de ogen.
Hij vloekte zacht en legde een hand tegen haar wang om met zijn duim een traan weg te vegen. ‘Het is al goed,’ bromde hij. ‘Echt, maak je maar geen zorgen…’
Met grote ogen keek ze hem aan. Ze durfde niets meer te doen of te zeggen, bang dat het verkeerd zou vallen.
Maar toen hij haar kuste, vergat ze alles weer en klampte zich aan hem vast alsof haar leven ervan afhing.
Hij plaagde haar met zijn lippen, tanden en tong tot ze het bijna niet meer uithield. Toen pas bracht hij zichzelf in positie, en met één krachtige stoot joeg hij haar over de toppen van extase.
‘En nu nog eens, cara,’ fluisterde hij.
Ze was nog maar nauwelijks op adem gekomen! ‘Nog eens? Dat kan ik niet…’
‘Jawel, dat kun je best.’ Hij stootte nogmaals, dieper, harder.
Al gauw bleek dat hij gelijk had: voordat ze het wist, tuimelde ze over de rand, in een caleidoscoop van sensaties…
Het eerste wat ze zag toen ze haar ogen opende, was iets wat op een lamp leek. Een fractie van een seconde wist ze niet waar ze was. Zo’n lamp had ze nog nooit gezien.
Toen wist ze het weer: ze lag in de slaapkamer van Rafaello’s appartement in Londen.
Meteen kwam alles weer boven. Ze hadden ruzie gemaakt, ze hadden waanzinnig lekker gevreeën.
Ook herinnerde ze zich hoe fel hij had gereageerd toen ze hem haar liefde had verklaard. Hij voelde zich natuurlijk klem zitten. Logisch, gezien de omstandigheden. Die puberale liefdesverklaring van haar was net te veel van het goede geweest. Goed, hij vond haar best aantrekkelijk, en ja, hij meende ook dat een kind een vader nodig had, maar dat betekende nog niet dat hij uit vrije wil met haar in het huwelijksbootje zou stappen. Het was meer dat hij geen keus had. Toch? Als hij niet met haar trouwde, zou de relatie tussen hun beider families ernstig verstoord raken en zou Benito Grazzini’s kans om Sam beter te leren kennen verkeken zijn.
Een geluid deed haar opschrikken. Toen ze zich omdraaide, zag ze Rafaello uit de badkamer komen. Hij had zich net geschoren, en zijn haren waren nog vochtig van het douchen. Gekleed in een schoon overhemd en een donkere broek liep hij naar de spiegel om zijn stropdas te strikken.
‘Hoe laat is het?’ vroeg ze.
Hij wierp een blik over zijn schouder. ‘Bijna zeven uur. Ik wilde je net gaan wekken. Ik heb Marcel verzocht vanavond voor je koken.’
‘Marcel? Wie is Marcel?’
‘Marcel is mijn kok. Laat hem weten wanneer je Londen verlaat, dan gaat hij met je mee. Ik heb hem op het hart gedrukt dat je minstens drie keer per dag moet eten.’
Ze kwam overeind en sloeg het dekbed om zich heen. ‘En waar ga jij heen?’
‘Ik heb morgenochtend vroeg een belangrijke vergadering in Rome. Er is de afgelopen week het een en ander blijven liggen, zoals je zult begrijpen. Helaas draait Grazzini Industries niet vanzelf. Overigens ben ik van plan om onderweg naar het vliegveld nog even bij je vader langs te gaan om hem op de hoogte te stellen van het heuglijke feit –’
‘Welk heuglijk feit?’
‘Ons besluit om te gaan trouwen. De speciale vergunning heb ik vanmiddag aangevraagd. Over tien dagen trouwen we in de dorpskerk.’