‘Er is toch niet iets met pap?’
‘Nee, het gaat heel goed met hem.’ Maud slaakte een diepe zucht. ‘Maar ik wilde je vragen… Hij moet je iets vertellen, en hij wil dat per se nu doen. Ik weet dat het misschien een beetje te veel gevraagd is, maar ik zou je dringend willen verzoeken om vooral kalm te blijven, wat hij je ook vertelt. Hij is echt nog heel zwak, zie je.’
Verwonderd keek ze Maud aan. Waar bemoeide Maud zich eigenlijk mee, vroeg ze zich af. Het stak haar een beetje dat Maud op de hoogte was van iets wat haar vader haar, Glory, onder vier ogen wilde zeggen.
Plotseling ging haar echter een licht op. Natuurlijk, dat was het! Ze begon te lachen en vloog de oudere vrouw spontaan om de hals. ‘Ik weet al wat hij me gaat vertellen. Dat jullie gaan trouwen! Ik ben ontzettend blij voor jullie, al moest ik wel even aan het idee wennen. Maar nu ik heb gezien hoeveel jullie van elkaar houden, hebben jullie mijn zegen.’
‘Je bent een schat,’ zei Maud, die zich echter nog altijd duidelijk niet op haar gemak voelde. ‘Maar dat is niet wat hij aan je kwijt moet, Glory. Het is maar dat je het weet.’
Glory was totaal niet in de stemming voor raadsels. Opeens herinnerde ze zich de geheimzinnige opmerking die Maud had gemaakt op de avond dat zij, Glory, op Montague Park was aangekomen. Aan de andere kant, ze moest niet altijd zo achterdochtig zijn, hield ze zich voor, en ze glipte de kamer van haar vader binnen.
Haar vader glimlachte breed toen hij haar zag binnenkomen.
‘Je ziet er hartstikke goed uit, pap,’ zei ze. ‘Je hebt zelfs weer wat kleur op je wangen.’
‘Ik ben blij dat je er bent. Ik heb iets op mijn lever en ik wil graag schoon schip maken. Ik vrees alleen dat het niet zo leuk is wat ik je nu ga vertellen, Glory.’
Hoewel de schrik haar om het hart sloeg, liet ze daar niets van merken. Ze pakte zijn hand en zei op geruststellende toon: ‘Ik ben niet zo gauw onder de indruk. Steek maar van wal.’
‘Het heeft te maken met Sam. Sam… Ik ben niet Sams biologische vader,’ biechtte hij op.
Verbijsterd knipperde ze met haar ogen. ‘Bedoel je… Hebben jullie Sam soms geadopteerd?’
‘Eh, nee. Je moeder…’ Hij trok een moeilijk gezicht. ‘Ze heeft iets met een ander gehad.’
‘Maak dat de kat wijs.’ Ze begon een beetje te lachen. ‘Mam, iets met een andere man?’
‘Je was nog maar een klein meisje toen Sam werd geboren. Een jaar of zeven of zo. Daarna hebben je moeder en ik een tijdlang geleefd alsof we vreemden voor elkaar waren.’
Haar moeder had inderdaad een poos bij haar op de kamer geslapen, herinnerde ze zich opeens. Ze had er nooit bij stilgestaan dat dat eigenlijk heel vreemd was. ‘Maar mam en jij waren toch heel gelukkig samen? Ik herinner me nog goed –’
‘Uiteindelijk zijn we weer tot elkaar gekomen. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken: Sam is het kind van Benito Grazzini. Hij is dus een halfbroer van Rafaello. Ik had dit geheim het liefst mee het graf in genomen, Glory. Ik zou willen dat ik je dit verdriet kon besparen. Het is ook niet mijn bedoelingen om je herinneringen aan Talitha te bezoedelen…’
‘Het geeft helemaal niet, pap,’ fluisterde ze, maar ze moest zijn hand loslaten, omdat haar eigen handen zo beefden.
Dit kon toch niet waar zijn? Haar moeder, de vrouw die altijd de mond vol had gehad van zuiverheid, die haar had bezworen dat een meisje als maagd het huwelijk in hoorde te gaan… Diezelfde moeder had een buitenechtelijke relatie gehad? En daar was nog een kind uit voortgekomen ook? Haar moeder met Benito Grazzini? Het idee alleen al – bespottelijk gewoon. Waar haalde haar vader deze onzin in vredesnaam vandaan? Er was vast iets mis met zijn hersens – een gevolg van die tumor, of misschien wel van de operatie. Hij lag gewoon te raaskallen.
‘Ik heb het je moeder kunnen vergeven,’ hernam hij, ‘maar zij werd gekweld door schuldgevoelens en door de angst dat jij of Sam er op een dag achter zou komen.’ Hij slaakte een zucht. ‘Het was een van die dingen die niemand had kunnen voorkomen. Ik was erbij toen Benito Grazzini voor het eerst met haar kennismaakte. Het was op een kerstfeest voor het personeel. Er sloeg een vonk over, en vanaf dat moment konden ze hun ogen niet van elkaar afhouden. Het was echt liefde op het eerste gezicht. Daar is het mee begonnen. Hun verhouding duurde een winter lang.’
Opnieuw dacht ze aan Mauds waarschuwende woorden. ‘Je begeeft je op glad ijs. Het ligt allemaal nogal gevoelig,’ had de huishoudster gezegd, zonder zich nader te verklaren. Glory werd ijskoud vanbinnen.
‘Er is nog meer, Glory,’ zei haar vader na een lange stilte. ‘Ik moet je nog wat bekennen.’