Glory had er lang over gedaan om met zichzelf in het reine te komen na die keer dat Rafaello haar onder valse voorwendselen uit de kroeg had gelokt om haar thuis af te leveren. Een tijdlang had ze nauwelijks durven kijken wanneer hij haar voorbij reed en haar vriendelijk toeknikte.
Toen hij, kort na haar achttiende verjaardag, weer eens aan was komen rijden, was hij tot haar verrassing gestopt om haar een lift aan te bieden…
‘Nou…’ zei ze met opzet aarzelend om niet al te gretig over te komen.
‘Wat zou je ervan zeggen om vanavond samen uit eten te gaan?’ vroeg hij onverwacht.
Ze wist niet hoe gauw ze in moest stappen.
‘Daar kon je geen nee tegen zeggen, hè?’ zei hij met een glimlach die haar hart deed overslaan.
Ze liet zich echter niet kennen en zei: ‘Ik ben toevallig gek op eten.’
De waarheid was dat ze nog nooit echt mee uit eten was gevraagd. Als ze al buiten de deur at, kwam dat neer op een snelle hap in een snackbar of een sportkantine.
Na die bewuste dag liep ze zes weken lang met haar hoofd in de wolken. Er ging een wereld voor haar open: er werd gesproken over wintersport, opera en ballet, zeezeilen, de laatste mode. Om niet al te veel uit de toon te vallen leende ze kleren van haar vriendinnen.
Op een avond werd ze aangesproken door een man die voor een modellenbureau werkte. Of ze geen zin had om eens langs te komen.
Hoewel zij zich erg gevleid voelde, boorde Rafaello haar dromen meteen de grond in. ‘Je bent niet lang genoeg voor een model,’ zei hij. ‘Of die kerel werkt niet voor een officieel bureau óf je komt op de cover van een of ander breiblad te staan.’
Rafaello zag haar dus liever geen fotomodel worden, concludeerde ze. Waarschijnlijk was dat omdat ze dan een paar honderd kilometer bij elkaar vandaan zouden komen te zitten. Ze vond het helemaal niet erg; hij was immers het belangrijkste in haar leven.
Niet lang daarna vroeg Rafaello of ze zin had om Montague Park eens te komen bezichtigen.
Net toen ze de begane grond hadden gehad, werden ze onderschept door zijn vader. Ofschoon hij zijn best deed het niet te laten merken, was zonneklaar dat hij behoorlijk gechoqueerd was toen hij ontdekte dat zijn zoon omgang had met de dochter van de tuinman.
‘Je vader vindt het maar niets dat ik met je omga,’ zei ze naderhand tegen Rafaello.
‘Welnee. Hij was alleen maar verbaasd, meer niet. Niets van aantrekken.’
Later die week bracht Benito Grazzini haar evenwel een bezoekje.
Ze was thuis een beetje aan het opruimen, zoals altijd op haar vrije middag, en schrok toen ze hem zag. In eerste instantie veronderstelde ze dat hij voor haar vader kwam, die niet op het werk was verschenen en boven zijn roes uitsliep.
Benito Grazzini zag er beroerd uit: hij had wallen onder zijn ogen, alsof hij de afgelopen nachten geen oog had dichtgedaan, en zag bleek. Hij viel meteen met de deur in huis en legde haar zijn voorstel voor. Vertrekken of haar vader zou ontslagen worden: daar kwam het op neer.
Al snel besefte ze dat ze geen keus had. Steun zoeken bij Rafaello zou de problemen alleen maar erger maken, en uiteindelijk zou ze hoe dan ook aan het kortste eind trekken. Per slot van rekening was Rafaello zeer aan zijn vader gehecht. Bovendien was zij misschien wel verliefd op hem, maar ze had geen idee hoe hij over háár dacht. Daar had hij zich nog nooit over uitgesproken.
Tegen de tijd dat haar eigen vader weer nuchter was, leek het ook hem maar het beste dat ze zou vertrekken.
Om lastige vragen te voorkomen zou ze tegen Rafaello zeggen dat ze had besloten het aanbod van dat modellenbureau alsnog aan te nemen. Zelf zou hij over een paar weken voor vier maanden naar Rome vertrekken om een nieuw bijkantoor op te zetten. Het zat er natuurlijk dik in, zo bedacht ze, dat het dan afgelopen zou zijn met zijn belangstelling voor haar.
Naïef als ze was, dacht ze ook dat ze als vrienden uit elkaar zouden gaan, maar dat liep anders.
Toen ze hem de volgende dag vertelde dat ook zij weg zou gaan, was hij stomverbaasd.
‘Wacht even. Als ik het goed begrijp, zet je me nu aan de kant?’
‘Nee, nee, zo moet je het niet opvatten. Ik zeg alleen dat ik ook vertrek. En aangezien jij het grootste gedeelte van de tijd in het buitenland zit, zie ik niet goed hoe we elkaar nog kunnen zien. Dus lijkt het me beter als we het uitmaken.’
‘Ach ja, zo belangrijk is het ook niet,’ beaamde hij met een glimlachje.
‘Gaat vanavond nog door?’ vroeg ze, niet wetende dat ze met die vraag ze haar eigen doodvonnis ondertekende. Ze hadden afgesproken met een heel stel vrienden te gaan eten in een exclusief restaurant, en natuurlijk wilde ze nog zo veel mogelijk tijd met Rafaello doorbrengen.
‘Waarom niet,’ zei hij luchtig.
Een uur voor hij haar zou komen ophalen, belde hij om te zeggen dat hij wat verlaat was en rechtstreeks naar het restaurant zou gaan. Hij stuurde wel een taxi om haar op te halen, en dan zouden ze elkaar in het restaurant zien.