En daarmee leek het laatste woord erover gezegd te zijn.
Ze voelde zich diep gekwetst, met name door zijn bekentenis dat hij vroeger al niet in haar onschuld had geloofd. Hij was dus geen haar beter dan die andere kerels: ook hij zag haar als een blonde seksbom, een dom blondje dat met Jan en alleman de koffer in dook.
Ze slaakte een diepe zucht. In ieder geval wist ze nu dat die Fiona geen rol van betekenis speelde, en dat was mooi meegenomen.
Op haar onderlip bijtend keek ze hem aan. ‘Ik wil je minnares niet zijn.’
‘Dan moet je me nu tegenhouden, want als ik eenmaal een stukje naakte huid zie, ben ik niet meer te houden en zal ik alle trucs uit de kast halen om je horizontaal te krijgen.’
Zonder dat het ze had gemerkt had hij haar jurk open geritst. Nu schoof hij het kledingstuk langzaam over haar schouders en armen omlaag.
‘Rafaello, niet doen.’
‘Dit,’ mompelde hij met een wellustige blik op haar borsten, ‘zijn ontegenzeggelijk de mooiste borsten die ik ooit heb gezien.’
De jurk belandde op de vloer.
Ze was niet in staat nog een woord uit te brengen. Rafaello vond haar mooi, schoot het door haar heen. Ze merkte dat zijn waardering haar goeddeed. Was dat niet waar ze diep in haar hart altijd naar had verlangd? Ze had altijd gewenst dat hij de eerste zou zijn. De eerste en de enige, voor altijd.
Als ze nu eens net deed of er helemaal geen sprake was van een overeenkomst? De verleiding was groot. De voorgaande vijf jaren had ze gehoopt een man tegen te komen die net zo’n effect op haar had als Rafaello, maar keer op keer was ze tot de conclusie gekomen dat niemand aan hem kon tippen.
Hij tilde haar op en droeg haar naar het bed. ‘Hier heb ik al heel lang op gewacht.’ Na het dekbed terug te hebben geslagen, vlijde hij haar ruggelings neer op het kraakheldere onderlaken.
‘Meen je dat?’ fluisterde ze verwonderd.
Hij trok haar haar schoenen uit en keek haar toen recht aan. ‘Hoe kun je daar nu nog aan twijfelen?’ vroeg hij met een stem vol verwijt.
Nu ze op het bed lag, voelde ze zich veel kwetsbaarder dan toen ze rechtop had gestaan. Ze was zich pijnlijk bewust van haar lichaam, en hoewel ze haar beha en slipje nog aanhad, voelde ze zich naakt.
‘Jij bent de enige vrouw die ik nooit heb kunnen krijgen. Een bijzonder strategische zet van je.’ Glimlachend maakte hij de rest van de knoopjes van zijn overhemd los. ‘Misschien verlang ik daarom wel zo naar je, bella mia.’
‘Er was anders helemaal geen sprake van een strategie,’ protesteerde ze geërgerd. ‘Je doet net of ik dat van tevoren heb zitten bedenken.’
‘Niet dan?’ Hij trok zijn overhemd uit. ‘Nou ja, het doet er ook niet meer toe.’
Maar voor haar deed het er wel toe. Het was niet terecht dat hij zo’n lage dunk van haar had.
Veel kans om daarbij stil te staan kreeg ze echter niet, want haar aandacht werd getrokken door Rafaello’s naakte borstkas. Haar adem stokte, en haar hart sloeg op hol. Nooit eerder had ze hem zo ver ontkleed gezien…
Vroeger had hij haar wel eens uitgenodigd om te komen zwemmen in het binnenbad van Montague Park, maar ze had zijn aanbod afgeslagen – niet alleen omdat ze niet kon zwemmen, maar ook omdat ze bang was voor praatjes. Ze had al genoeg te verduren gehad; de grappen over haar omgang met ‘die kakkineuze lui’ waren niet van de lucht geweest. Het was haar al snel duidelijk geworden dat de dochter van een eenvoudige tuinman niet behoorde aan te pappen met de zoon en erfgenaam van Benito Grazzini. Daarom had het haar niet verstandig geleken om in het zwembad van de Grazzini’s te worden gezien.
Bij het zien van zijn sterke borstspieren en platte buik kreeg ze een droge mond. De man was werkelijk een adonis; iets wat ze altijd wel had geweten. Die zongebruinde huid, dat donkere krullende borsthaar…
Ze keek toe terwijl hij zijn broek uittrok en liet haar blik op zijn smalle heupen en lange gespierde benen rusten.
‘En nu jij,’ zei Rafaello, nu slechts gekleed in een zwartzijden boxershort.
Verschrikt keek ze naar hem op. ‘Wat?’
Hij glimlachte veelbetekenend. ‘Ik voel die verslindende blikken wel, hoor,’ zei hij op plagerige toon.
Ze werd rood en boog haastig haar hoofd, om zich te verschuilen achter haar haren. ‘Dat verbeeld je je maar.’
‘Geloof je het zelf?’ Met een soepel gebaar trok hij zijn laatste kledingstuk uit, en daar stond hij: naakt en schaamteloos.
Ze was sprakeloos. Uiteraard had ze zich vaak genoeg afgevraagd hoe een man eruitzag als hij… Maar om nu te zeggen dat ze daar ’s nachts van wakker lag, nee. Het feit dat veel mannen in haar aanwezigheid opgewonden raakten vervulde haar met afschuw, maar dat gevoel riep Rafaello niet bij haar op. Hij was… indrukwekkend.