Binnen vijftien seconden ging er een deur open en kwam Rafaello te voorschijn. Hij was gekleed in een crèmekleurig zomerkostuum en zag er adembenemend uit.
‘Je wilde me toch hier hebben,’ zei Glory luid, toen hij niets zei. ‘Nou, hier ben ik dan.’ Om te voorkomen dat ze hem om de hals zou vliegen, sloeg ze haar armen over elkaar.
‘Wat een originele manier om de aandacht te trekken,’ merkte iemand met een bekakte stem op.
Bij de aanblik van de elegante brunette die aan Rafaello’s zijde verscheen, bevroor Glory. De manier waarop de jonge vrouw haar hand op zijn arm legde en de veelbetekenende blik die ze hem schonk, suggereerden een intieme band.
‘Een keel opzetten als de gastheer niet meteen komt opdagen; dat moet ik eens uitproberen,’ vervolgde ze liefjes. ‘Zo simpel en zo effectief.’
‘Glory, mag ik je voorstellen,’ zei Rafaello koeltjes. ‘Dit is Fiona Woodrow.’
Fiona deed een stap in haar richting en stak een slap handje uit.
Glory, die beurtelings vuurrood en krijtwit was geworden, negeerde het gebaar. Er was vast van alles op haar aan te merken, maar hypocriet was ze niet.
Ergens ging nog een deur open.
‘Jon,’ zei Rafaello kalm. ‘Kun jij Glory iets kouds inschenken?’
Jon Lyons bracht haar naar het grote terras.
De baai baadde in het licht van de ondergaande zon, maar Glory had er geen oog voor. Ze was des duivels, nu ze in het openbaar voor gek gezet was door die Fiona.
De oudere man die haar had ontvangen, kwam met een dienblad met een beslagen longdrinkglas en een schaaltje borrelhapjes, dat hij op een tafeltje bij haar in de buurt neerzette.
‘Alleen een duik in de Noordelijke IJszee kan me nog doen afkoelen,’ mompelde ze met een verontschuldigende blik naar Jon. ‘Wie mag Fiona wel niet zijn?’
Even bleef het pijnlijk stil. Toen antwoordde hij: ‘Rafaello en Lady Fiona kennen elkaar al jaren.’ Hij sloeg zijn ogen neer. ‘Ik vrees dat ik er niet veel meer over zou kunnen vertellen.’
Lady Fiona? Welja, een dame van adel, dacht ze knarsetandend. Ze kennen elkaar al jaren; wat diplomatiek uitgedrukt! Fiona had duidelijk laten merken dat Rafaello niet uitsluitend bij haar op de thee kwam. Ze slaakte een diepe zucht. Het was haar allemaal glashelder: er was een andere vrouw in Rafaello’s leven. En wat nog veel erger was, hij had niet eens de moeite genomen haar de deur uit te werken voor zij, Glory, was gearriveerd. Ze werd er gewoon niet goed van.
‘Komen er hier wel vaker vrouwen? Is dit hier een soort harem?’ vroeg ze met onvaste stem.
Jon trok een gezicht alsof hij met moeite zijn lachen inhield. Toen keek hij haar aan met een blik waaruit medelijden sprak. ‘Tja, de baas ontmoet natuurlijk nogal wat vrouwen. Die wil hij ook nog wel eens uitnodigen. Dat valt hem ook niet kwalijk te nemen.’
‘O, nee?’
‘Nou nee. De vrouwen werpen zich aan zijn voeten.’
Tja, daar kon ze zich wel iets bij voorstellen. Ze had zich altijd afgevraagd of Rafaello een charmeur was, en nu had ze haar antwoord. Jammer alleen dat hij haar niet met zijn charmes overlaadde. Maar ja, waarom zou hij ook? Dat was nergens voor nodig. Hij hoefde haar niet voor zich te winnen, hij zat niet achter haar aan. Tact en aandacht stonden niet op de agenda waar het haar aanging.
Plotseling zag ze zich geconfronteerd met de harde werkelijkheid: hij wilde haar alleen maar voor de seks. Dat had hij ook van meet af aan duidelijk gemaakt. Waarom was dat dan niet echt tot haar doorgedrongen?
‘Het is niet beledigend bedoeld, maar ik moet wel zeggen dat je heel anders bent dan de gasten die hier gewoonlijk komen,’ vertrouwde Jon haar toe. ‘Laat vooral niet merken dat je warme gevoelens voor hem koestert, want dan laat hij je vallen.’
‘Ik voel helemaal niets voor Rafaello.’ Goed, ze kon Rafaello wel villen, maar dat telde even niet. Als hij maar niet dacht dat ze op Corfu bleef om deel uit te gaan maken van zijn harem! Per slot van rekening had zij haar zin gekregen: Sam hoefde zich geen zorgen meer te maken, want de aanklacht was ingetrokken, evenals haar vaders ontslag.
Zaterdagochtend had Sam haar meteen gebeld om haar het goede nieuws te vertellen. Ze had nogal opgekeken toen ze hoorde dat Rafaello de avond ervoor nog tot diep in de nacht met haar vader had zitten praten. Ze had niet beter geweten dan dat Rafaello onverwacht weg moest om iets te regelen wat niet kon wachten.
Maar ze was helemaal van haar stoel gevallen toen ze haar broer hoorde zeggen dat hij Rafaello eigenlijk ‘wel oké’ en ‘ cool’ vond, want Rafaello had toegegeven dat zijn reactie op de situatie bij nader inzien wellicht een beetje te heftig was geweest. Klaarblijkelijk had Rafaello echt geprobeerd om hen gerust te stellen.
Ze was van plan geweest hem te bedanken voor zijn mooie praatjes, want zelf geloofde ze er natuurlijk geen barst van. Al was ze wel blij dat hij begrip had getoond voor de gevoelens van haar broertje.