‘Van mij zul je geen last hebben,’ zei ze vlug. ‘Het geeft me mooi de gelegenheid om bij mijn familie langs te gaan.’
‘Geen sprake van.’
Niet-begrijpend keek ze hem aan. ‘Maar ik wil onder geen beding je vader tegen het lijf lopen, Rafaello.’ Bijna voegde ze eraan toe: ‘Eén Grazzini is wat mij betreft meer dan genoeg.’
‘Ga maar naar mijn slaapkamer. Daar zul je door niemand worden gestoord. Mijn vader heeft me al niet meer ingestopt sinds ik vijf was. Overigens hoef je je wat mij betreft niet te verstoppen. Blijf er maar gewoon bij. Vroeg of laat komt hij er toch wel achter dat we samen zijn.’
Die onverwachte uitnodiging verwonderde haar. Benito Grazzini kennende, verwachtte ze echter niet dat hij er erg verheugd om zou zijn haar hier aan te treffen. ‘Dat zal best, maar ik geloof niet dat ik daarvan getuige wil zijn,’ zei ze daarom.
‘Lafaard.’ Hij boog zich naar haar toe voor een vluchtige kus.
‘Ik ga gewoon liever naar boven.’
‘Nou, anders ik wel,’ zei hij met een wellustige glimlach.
Hevig blozend haastte ze zich de bibliotheek uit.
Hoofdstuk 4
Glory pakte haar weekendtas onder de kapstok vandaan en trok meteen haar schoenen uit, waarna ze zo geruisloos mogelijk naar boven sloop.
Het zat haar echter niet mee, want op dat mo`ment kwam Maud de keuken uit. ‘Je blijft hier dus slapen?’
Glory bloosde tot in haar haarwortels en knikte.
‘Je vader is een zachtaardig man, Glory. Er moet heel wat gebeuren voordat hij zijn zelfbeheersing verliest, maar ik denk dat deze actie van je een hoop stennis zal veroorzaken.’
Alsof Glory dat niet wist. Daarom mocht haar vader er ook niets van weten!
‘Ik ben geen kind meer,’ zei ze. ‘Hij heeft niets meer over me te zeggen.’
‘Dat is het punt niet, lieve schat.’ Ernstig keek de oudere vrouw haar aan. ‘Het gaat me niets aan, en ik zal het hem ook heus niet vertellen, maar ik vind toch dat ik je moet waarschuwen dat je je op glad ijs begeeft. Het ligt allemaal nogal gevoelig.’ Na die geheimzinnige opmerking verdween ze weer naar de keuken.
Wat had Maud in vredesnaam bedoeld, vroeg Glory zich af terwijl ze haastig haar weg naar boven vervolgde. En wat vervelend dat ze op heterdaad betrapt was.
Ze liep de eerste de beste kamer aan haar linkerhand in en sloot snel de deur achter zich. Toen ze het licht aan had gedaan, bleek ze zich in een slaapkamer van gigantische afmetingen te bevinden. Rafaello’s kantoor was ook al zo’n balzaal, herinnerde ze zich. Geen wonder, hij was gewend aan veel ruimte.
De kamer was beslist smaakvol ingericht. In het midden stond een kingsize bed; er lag een pastelkleurig kleed op de grond, en de gordijnen voor de ramen reikten tot aan de vloer en waren zo te zien van uitstekende kwaliteit.
Haar blik viel op haar spiegelbeeld. Ze zag er inderdaad niet uit, constateerde ze vol afschuw. Gek eigenlijk, want dat roze topje en rokje stonden Tania juist heel goed. Misschien kwam dat door Tania’s donkere haar. En Tania had natuurlijk ook niet zo’n uitgesproken vrouwelijk figuur als zij. Hoe vervelend ze het ook vond om toe te geven, Rafaello had volkomen gelijk gehad toen hij had opgemerkt dat ze er ordinair uitzag.
Ze keek naar de namaaktatoeage en trok haar neus op. Vervolgens liep ze naar de aangrenzende badkamer om haar eraf te wassen, wat tot haar ergernis niet meeviel.
Al boenend probeerde ze haar gedachten op een rijtje te zetten. Dat ze zichzelf ooit zou beschouwen als handelswaar, had ze nooit kunnen bevroeden. Uiteraard was het allemaal voor Sam. Alhoewel… Als ze heel eerlijk was, was dat niet helemaal waar. Ze schaamde er zich diep voor, maar een deel van haar wilde maar wat graag bij Rafaello Grazzini zijn.
Ze had hem gewoon nooit kunnen vergeten, en dat terwijl ze zegge en schrijve maar zes weken samen waren geweest. De heerlijkste zes weken van haar leven, dat wel.
Vanzelfsprekend had hij destijds graag verder willen gaan, maar hij had haar grenzen gerespecteerd, herinnerde ze zich. Zijn pogingen hadden altijd iets plagerigs had, en hij was sportief gebleven, ook al kreeg hij nul op het rekest.
Maar dat was toen. Nu lagen de zaken heel anders, zoals ze zo-even had ondervonden.
Ze was in paniek geraakt – idioot, maar waar. Het idee dat ze haar eerste seksuele ervaring zou opdoen op een bureau in een helder verlichte kamer: ze had er niet aan moeten denken!
Het choqueerde haar dat Rafaello na al die jaren nog zo’n effect op haar had. Hij hoefde haar maar aan te raken, of ze stond in lichterlaaie. Waarom had ze dan toch moeite met het idee dat hij haar nu als minnares wilde?
Toen ze als zestienjarige voor de eerste keer echt met Rafaello in contact was gekomen, had hij zich als de oudere broer gedragen wiens taak het was om haar te beschermen. Ze herinnerde het zich nog goed. Hoewel ze in het geheim al heel lang verliefd op hem was geweest, was ze ook realistisch genoeg geweest om te bedenken dat het tussen hen nooit iets kon worden. Al was het maar omdat ze in verschillende werelden leefden.