Ze zag zijn blik naar de tatoeage boven haar enkel gaan en terug naar haar gezicht. Hij trok een wenkbrauw op.
‘Wat moet dit voorstellen?’ vroeg hij. ‘Een of andere goedkope act met jou in de rol van seksbom?’
Een act? Inwendig kromp ze ineen. Tania mocht dan wel beweren dat het gedrag van mannen door hun hormonen gedicteerd werd, wat Rafaello betrof was Glory daar niet zo zeker van. Hij gedroeg zich nu eenmaal nooit zoals je van hem zou verwachten. Het was haar wel duidelijk wat hij hiervan vond. Ze raapte haar jas op en trok hem weer aan. Voor de zoveelste keer stond ze voor gek, concludeerde ze met tranen in haar ogen.
‘Nee, nee, ik heb het niet tegen jou,’ zei Rafaello op gedempte toon tegen de persoon aan de andere kant van de lijn. ‘Ik heb onverwacht bezoek. Ik bel je later wel terug.’ Hij legde de hoorn op de haak en keek Glory aan. ‘Nou? Ik eis een verklaring.’
Die sexy mond, die lange wimpers… Ze hoefde maar naar hem te kijken, of ze kreeg al vlinders in haar buik. Haar hart ging als een razende tekeer, en haar tong plakte aan haar verhemelte. Ze sloeg haar ogen neer. ‘Tja, wat moet ik nu zeggen…’ bracht ze gesmoord uit.
‘Goed,’ zei hij minzaam. ‘Gisteren stormde je mijn kantoor binnen en wierp je je in mijn armen –’
‘Ik heb me helemaal niet in je armen geworpen!’ protesteerde ze. ‘Jij greep me vast en –’
‘Als ik niet had ingegrepen, hadden we seks gehad in de lift.’
‘Nou zeg!’ riep ze verontwaardigd uit. ‘Alsof ik een goedkope…’ Ze kreeg het woord niet over haar lippen.
‘…del ben?’ vulde hij aan. Hij lachte schamper. ‘Toen je zo-even je entree maakte, dacht ik anders echt even dat ik vergast zou worden op een striptease.’
‘W-wat?’
‘In deze, eh… kledij zie je eruit als een vrouw die er niet veel principes op nahoudt.’ Nogmaals liet hij een misprijzende blik over haar lichaam gaan. ‘Nee, niet mijn smaak. Integendeel zelfs.’
Ze kon wel door de grond gaan. Het liefst zou ze iets scherps terugzeggen, maar ze herinnerde zich tijdig het doel van haar komst en klemde haar kaken vastberaden opeen.
‘Jij bent kennelijk niet in staat om uit te leggen wat je hier komt doen. Het is dus maar goed dat ik daar wel enig idee van heb,’ merkte hij droogjes op.
Onder zijn doordringende blik voelde ze haar knieën knikken. ‘Ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat Sam dat snuifdoosje niet heeft meegenomen, maar het zal moeilijk zijn om dat ook te bewijzen.’ Ze slikte. ‘Je had gezegd dat je geen aanklacht zou indienen als je dat doosje terugkreeg.’
‘Hoho, ik heb gezegd: “Als dat doosje werd terugbezorgd”. Daarmee bedoelde ik: vrijwíllig terugbezorgd. Niet door de politie.’
Ze had wel verwacht dat hij daarover zou vallen, maar ja, het was het proberen waard geweest. ‘Goed dan.’ Ze haalde diep adem. ‘Als jij de aanklacht intrekt – als dat tenminste nog mogelijk is – dan, eh… dan sta ik tot je beschikking.’
‘Ik kan mijn aanklacht zeker nog intrekken, ja. Maar wie garandeert me dat ook jij je aan je afspraak zult houden?’
Hoop welde in haar op, maar ze durfde er nog niet helemaal in te geloven. ‘Wat je verder ook van me denkt, ik ben niet iemand die liegt en bedriegt.’
Strak keek hij haar aan. ‘Ik heb mijn vader daar in ieder geval nooit over horen klagen. Voor zover ik weet is dit voor het eerst in vijf jaar dat je hier bent. Je zult je vader en je broer in die tijd wel niet vaak hebben gezien.’
Bespeurde ze daar een zekere afkeuring in zijn stem? Ze had wekelijks telefonisch contact met Sam. In het begin, toen ze bij haar vaders zus in Gloucester woonde, had ze haar vader en broer nog geregeld gezien, maar na het overlijden van haar tante was ze naar het noordelijker gelegen Birmingham gegaan om werk te zoeken, met als gevolg dat ze haar familie sindsdien wat minder vaak zag. Het was waar: het contact met haar familie was wat verwaterd. En dat allemaal door toedoen van Benito Grazzini, dacht ze verbitterd.
‘Nee,’ beaamde ze op bitse toon. ‘Maar dat lijkt me nogal logisch als je zo ver van elkaar vandaan woont. Niet iedereen heeft de beschikking over een limousine of een privévliegtuig.’
‘Maar daar zul jij wel over beschikken zolang je bij mij bent.’
Hij keek haar zo broeierig aan, dat ze een kleur als vuur kreeg.
‘Ik zou je jas maar weer uittrekken,’ zei hij toen. ‘Ik neem aan dat je hier vannacht blijft slapen.’
Geschokt keek ze hem aan. Hij liet er geen gras over groeien! ‘Wat? Vannacht al?’
‘Wat had je anders gedacht?’ vroeg hij met een ironisch glimlachje. ‘Over een maand of zo?’