De vraag was alleen of Rafaello haar zou willen ontvangen, laat staan naar haar zou willen luisteren. Per slot van rekening had ze zich de vorige dag nogal aangesteld. Het zou haar niet verwonderen als hij nog steeds kwaad op haar was.
Nadat ze wat kleren in een weekendtas had gestopt, keek ze in de spiegel. Ze schrok; wat zag ze eruit! Haar gezicht was lijkbleek, en haar paardenstaart was losgeraakt, waardoor haar haren in verwarde slierten om haar hoofd hingen. En met zo’n spijkerbroek en zo’n T-shirt aan hoefde ze al helemaal niet bij Rafaello aan te komen. Wilde ze een kans maken, dan moest ze op z’n minst een beetje leuk voor de dag komen. Misschien zelf wel een beetje verleidelijk.
Alleen was verleiden niets voor haar. Ze wilde dat een man haar als mens zag; niet als een seksspeeltje of jachttrofee. Juist omdat ze zich bewust was van het feit dat ze met haar volle lippen, lange blonde haar en ronde vormen wellustige gedachten opriep bij de andere sekse, trok ze nooit iets verleidelijks aan.
Maar nu moest ze wel…
Enigszins beschroomd klopte ze even later op de deur van de kamer naast de hare.
Haar buurvrouw Tania, een levendige brunette, deed open. ‘Glory… Heb je mijn briefje gevonden?’
‘Eh, ja. Nog bedankt. Zeg, ik kom vragen of ik misschien wat uitgaanskleren van je kan lenen.’
Tania zette grote ogen op.
‘Ik beloof je dat ik er heel zuinig op zal zijn,’ voegde Glory er snel aan toe.
‘Nou moe!’ riep Tania uit. ‘En ik maar denken dat jij sexy kleding ordinair vond!’
Glory kreeg een kleur als vuur en knikte.
‘Laatst zei je nog dat een vrouw niet met haar borsten te koop hoort te lopen!’
Opnieuw knikte Glory.
Met een brede glimlach liet Tania haar binnen. ‘Kom verder. Wie is de geluksvogel voor wie jij bereid bent je werkbroek en je laarzen uit te trekken?’
Glory wist niet goed waar ze kijken moest. ‘Geluksvogel? Nou, ik moet eerst zijn aandacht nog zien te trekken.’
‘O, een uitdaging? Te gek!’ Tania opende de deur van haar uitpuilende garderobekast. ‘Verstandig dat je naar mij toe bent gekomen. Aan mij heb je een goede.’
Drie kwartier later was Glory gekleed in een strak roze topje en een kort roze rokje waar ze zich met veel moeite in had weten te persen. Ze droeg schoenen met stilettohakken, die slechts met een satijnen bandje met glitters aan haar enkels bevestigd waren. Op een van haar enkels prijkte een exotische namaaktatoeage. Volgens Tania waren mannen zonder uitzondering gek op tatoeages, en zij kon het weten, beweerde ze. Mannen waren immers altijd en overal hetzelfde: ze werden gedicteerd door hun hormonen.
‘Je veroorzaakt nog een verkeersopstopping,’ zei Tania. ‘Ik weet nu in ieder geval zeker dat ik nooit samen met jou uit moet gaan, want dan ziet niemand mij meer staan.’
‘Maak je geen zorgen. Ik was niet van plan er voortaan altijd zo bij te lopen. Ik wil niet ondankbaar klinken, maar dit is echt niets voor mij,’ zei Glory terwijl ze haar regenjas aantrok.
‘Nou, het is te hopen dat die vent van je al die moeite waard is.’
‘Waarschijnlijk zal hij dat zelf wel vinden.’
Om iets over zevenen die avond stond Glory voor de hekken van Montague Park. Vandaar was het nog ruim een kilometer lopen naar het huis, en haar voeten deden al zo’n zeer. Alsof het nog niet erg genoeg was dat ze er huizenhoog tegen opzag om Rafaello te gaan vertellen dat ze zich gewonnen gaf en dat ze op zijn aanbod inging! Zuchtend vervolgde ze haar weg.
Een kwartier later belde ze bij het grote huis aan.
Maud Belper, de huishoudster, deed open. ‘Nee maar, Glory!’
‘Mijn vader mag niet weten dat ik hier ben,’ zei Glory gauw. ‘Is Mr. Grazzini thuis?’
‘Wie bedoel je? Mr. Benito of Mr. Rafaello?’
‘Rafaello,’ antwoordde ze blozend.
‘Kom, geef me je jas maar –’
‘Eh… Nee, laat maar. Ik hou hem liever aan. Ik heb het een beetje koud. Misschien heb ik wel iets onder de leden.’
De huishoudster knikte en maakte aanstalten om zich terug te trekken. ‘Ik denk dat Mr. Grazzini in de bibliotheek is. Weet je waar die is?’
Glory knikte en zette haar weekendtas onder de kapstok.
Onderweg naar de bibliotheek maakte ze de ceintuur van haar regenjas los. Ze voelde zich net een potloodventer. Hoe zou Rafaello reageren? Zou hij haar uitlachen? Als ze er maar niet zo ordinair uitzag als ze zich in deze kleren voelde…
Hou op, zei ze tegen zichzelf. Je doet het voor Sam.
Resoluut stapte ze de bibliotheek binnen en liet de regenjas van haar schouders glijden, in de hoop dat daarmee de boodschap meteen duidelijk was.
Rafaello, die bij het raam stond te telefoneren, liet een ongelovige blik over haar heen gaan.
Vervuld van schaamte stond ze daar. Ze voelde zich een willoos slachtoffer, een prostituee die zich aanbood aan de hoogste bieder. Van haar eigenwaarde was haast niets meer over.