Met bevende vingers fatsoeneerde ze haar kleren. Ze was volkomen uit haar doen – niet alleen door zijn gedrag, maar vooral door de heftigheid van haar reactie daarop.
‘We gaan naar mijn appartement,’ zei hij schor.
Van lunchen zou daar wel niet veel komen, vermoedde ze. ‘Nee, hoor,’ zei ze daarom snel. ‘Ik ga naar huis, dat heb ik net al gezegd. Dit was een ongelukje –’
‘Een ongelukje?’ herhaalde hij vol ongeloof.
‘Ja. Nooit van gehoord? Een kwestie van even niet opletten. Het overkomt ons allemaal wel eens,’ zei ze veel kalmer dan ze zich voelde.
De liftdeuren gingen open.
De mensen die de lift in wilde stappen, aarzelden toen ze Rafaello zagen staan en wierpen verwonderde blikken op Glory.
Gauw baande ze zich een weg door de massa heen. Ze maakte dat ze het gebouw uit kwam en rende in de richting van het station.
Hoe had ze dat kunnen laten gebeuren? Ze was van plan geweest hem eens goed de waarheid te vertellen, maar in plaats daarvan had ze zich in zijn armen geworpen. Wat moest hij daar wel niet van denken? Wat voor een boodschap had ze daarmee gegeven? Wat mankeerde haar in vredesnaam? Ze leek wel niet goed bij haar hoofd!
Hoofdstuk 3
De volgende dag werkte Glory, zoals iedere vrijdag, in de ochtendploeg.
Toen ze vroeg in de middag thuiskwam, zag ze dat er een briefje op de deur van haar kamer hing. ‘Vader bellen!’ stond erop in het handschrift van haar buurvrouw.
Geschrokken bedacht Glory dat dat maar één ding kon betekenen. Ze haastte zich terug naar de hal beneden, waar een telefoon was.
Haar vader nam vrijwel onmiddellijk op. ‘Glory?’
‘Wat is er? Wat is er aan de hand?’ vroeg ze meteen.
‘De politie stond hier vanochtend vroeg op de stoep,’ antwoordde hij. ‘Met een huiszoekingsbevel.’
‘Wát zeg je?’
‘Ze hebben dat snuifdoosje gevonden… in ons schuurtje,’ vertelde hij gelaten. ‘Sam is gearresteerd op verdenking van diefstal, maar ik weet gewoon dat hij het niet heeft gedaan.’
Ze voelde zich ijskoud worden vanbinnen. ‘Sam is gearresteerd?’ stamelde ze.
‘De ware schuldige is volgens mij zijn beste vriend. Op die avond dat Sam bij me aanklopte om hulp, was Joe met hem meegekomen. Hij wilde niet binnenkomen, hij bleef liever buiten wachten, zei hij nog. Toen ik even later naar het huis liep om die knullen eruit te jagen, zag ik hem uit het schuurtje komen.’
‘O nee, pap…’
‘Ik weet nog dat ik me afvroeg wat hij daar te zoeken had, maar ik had op dat moment geen tijd om erbij stil te staan. Joe was waarschijnlijk in paniek en moest dat doosje zo snel mogelijk zien kwijt te raken. Maar ja, wie zal me geloven? Het is immers in ónze schuur aangetroffen.’ Hij zweeg even. ‘Wat moeten we nu, Glory?’ vroeg hij somber. ‘Ik zou niet weten hoe het nu verder moet met ons…’
‘Ik bedenk wel iets, pap,’ zei ze op ferme toon om hem een beetje hoop te geven. ‘Zeg tegen Sam dat ik aan hem denk en dat hij de moed niet mag verliezen,’ voegde ze eraan toe, wetend hoe gevoelig haar broertje was. Straks nam hij in paniek de benen… of erger. Ze moest er niet aan denken. Haar vader was nu niet bepaald de rots in de branding waaraan een opgroeiende knul op zo’n moment behoefte had.
‘Maar hoe dacht je dit dan op te lossen, Glory? Alles is toch verloren…’
‘Toe, pap, heb een beetje vertrouwen in me. Ik bedenk wel wat, dat beloof ik je. Doe me een plezier en probeer Sam een beetje op te vrolijken.’
Pas nadat ze had opgehangen, merkte ze dat ze stond te beven als een rietje. Ze sloot haar ogen een paar tellen en ademde diep in en uit.
Ze had Sam deze ellende kunnen besparen. Zou het zin hebben alsnog naar Rafaello toe te gaan? Zou hij nog steeds bereid zijn de aanklacht in te trekken?
Uit haar handtasje viste ze een papiertje met het telefoonnummer van zijn kantoor in Londen.
Helaas kreeg ze van zijn secretaresse te horen dat hij niet te bereiken was.
‘Hij zit toch niet in het buitenland, hoop ik?’ drong ze aan. ‘Het is namelijk nogal dringend.’
‘Mr. Grazzini verblijft momenteel in zijn buitenhuis,’ antwoordde de secretaresse stijfjes. ‘Uiteraard kan ik u zijn adres of telefoonnummer niet geven, maar als u wilt, kan ik de boodschap wel aan hem overbrengen.’
Rafaello was dus op Montague Park! Zonder het te beseffen had de secretaresse haar mond voorbijgepraat. Maar ze kon dan ook niet weten dat Glory wist waar Rafaello’s buitenhuis stond.
‘O. Eh, nee… dat is niet nodig. Dank u wel,’ hakkelde Glory, waarna ze haastig ophing.
Ze besloot er onmiddellijk heen te gaan. Als ze op die manier haar familie van de ondergang kon redden, zat er domweg niets anders op.