‘Maar voor je vader en broer heb je alles over. En dat weet ik. Waar hangen de lafaards trouwens uit?’
‘Wat?’
‘Degenen om wie het gaat, Archie en Sam.’ Hij liep naar de deur en hield deze voor haar open. ‘Of was het soms helemaal je eigen idee om hiernaartoe te komen?’
Het kon haar allemaal niets meer schelen; ze wilde alleen maar zo gauw mogelijk weg. ‘Ik dacht dat je misschien –’
‘Jij dacht dat je misschien nog een kans bij me zou maken. Zo is het toch?’
‘Jij vindt jezelf wel heel geweldig, hè?’ mompelde ze knarsetandend.
‘Ik ben in ieder geval slimmer dan jij. Je had er beter aan gedaan mannelijke versterking mee te brengen of hier te gaan zitten huilen en jammeren tot ik het niet langer kon aanhoren.’
‘Ik huil en jammer niet.’
‘En ik zou ook niet willen dat je dat deed.’ Hij keek naar Jon Lyons, die bij de receptie stond en trachtte te doen alsof hij niets zag of hoorde. ‘Je bent hier nog geen vijf minuten in huis, of mijn assistent ligt al aan je voeten,’ merkte hij cynisch op. ‘Je zou hem een groot plezier doen als je hem bij het verlaten van het pand geen blik waardig keurde.’
‘Val dood,’ siste ze hem toe, waarna ze met haar neus in de lucht wegliep.
Wat kon ze nog doen, wat kon ze nog zeggen? Voor Rafaello stond het vast dat ze een inhalig, meedogenloos kreng was. Nu betaalde ze de prijs voor de kardinale fout die ze vijf jaar eerder, in alle onschuld, had gemaakt. Ze had toen haar hart moeten volgen en die cheque meteen moeten verscheuren. In plaats daarvan had ze zich door haar vader laten overhalen om het geld op zijn rekening te storten. Maar ja, haar vader had schulden gehad en dringend om geld verlegen gezeten.
Bovendien was ze na het pijnlijke onderhoud met Rafaello’s vader zo uit haar doen geweest, dat ze geen energie meer had gehad om het ook nog tegen haar eigen vader op te nemen. Tegen de tijd dat Benito Grazzini uitgesproken was geweest, had ze zich nietig en minderwaardig gevoeld. Ja, hij had haar er goed van doordrongen dat haar idee over een klasseloze maatschappij slechts een illusie was.
Toch had ze ergens het gevoel gehad dat hij dat gesprek ook liever niet had gevoerd. Hij had gewoon gewild dat ze uit het leven van zijn zoon zou verdwijnen en gemeend daar iets tegenover te moeten stellen. Natuurlijk had hij niet nagelaten haar fijntjes te wijzen op het feit dat hij haar vader, wiens werk in die tijd nogal wat te wensen overliet, zonder meer kon ontslaan. Ze had heel goed geweten dat haar vader het wegvallen van de stabiliteit van huis en werk nooit meer te boven zou komen.
Ongeveer een halfjaar voor haar achttiende verjaardag, nog voordat Rafaello haar voor het eerst mee uit had gevraagd, was haar wereld uiteengevallen. Het was begonnen toen haar moeder, Talitha – de spil van het gezin, degene die alles regelde en de boel bij elkaar hield – een hartstilstand had gekregen en was overleden.
Haar vader was volledig ingestort en had naar de fles gegrepen. Wat Glory ook had gezegd of gedaan, hij had er niet van af kunnen blijven. Het werk was hem hoe langer hoe zwaarder gevallen; hij kwam te laat of soms helemaal niet. Vaak was hij in de loop van de dag verdwenen om zich thuis bewusteloos te drinken. Iedere andere werkgever zou hem allang hebben ontslagen, maar Benito Grazzini had met zijn rouwende employé te doen gehad en keer op keer met zijn hand over zijn hart gestreken.
En die troef had hij uitgespeeld toen hij Glory had verzocht Montague Park te verlaten. ‘Vergelijk jouw achtergrond eens met die van mijn zoon,’ had hij gezegd. ‘Vind je dan nog dat jullie bij elkaar passen? Het lijkt me het beste als jij ergens anders gaat wonen en een eigen leven opbouwt. In ruil daarvoor zal ik alles doen wat in mijn macht ligt om je vader weer op de been te krijgen.’
Haar achtergrond. Daarmee had hij eigenlijk alles gezegd. Haar vader, ooit een gerespecteerd man, was inmiddels een aan alcohol verslaafde landloper. En haar moeder was in het dorp nooit geaccepteerd geweest. Tenslotte was ze een zigeunerin die zich bezighield met allerlei vormen van bijgeloof en het brouwen van kruidenthee. Omdat ze met een niet-Roma was getrouwd, was ze eveneens uit de Romagemeenschap verstoten. Geen wonder dat ze dolgelukkig was geweest toen ze een huisje op het landgoed toegewezen hadden gekregen.
Bij de lift gekomen drukte Glory op de knop. Ze was zo in gedachten, dat ze Jon Lyons pas zag staan toen hij haar gedag zei.
Haar vader en Sam zaten op haar te wachten in een café vlak bij het station. Wat moest ze tegen hen zeggen? Dat Rafaello Grazzini haar een oneerbaar voorstel had gedaan? Ze ging nog liever dood dan iemands maîtresse te worden – laat staan de maîtresse van Rafaello!
Ze haastte zich door de drukke straten. Waarom deed Rafaello haar dit aan?