‘Little,’ antwoordde Glory snel. ‘Glory Little.’
‘Een ogenblikje. Neemt u intussen maar even plaats.’ De receptioniste verwees haar naar een blauwleren zithoek.
Glory pakte het eerste het beste modeblad dat ze zag en bladerde erdoorheen zonder veel aandacht te schenken aan de inhoud. Een enkel bloesje of rokje kostte immers al meer dan zij in zes maanden verdiende.
Ze keek eens om zich heen. Het was duidelijk dat Rafaello een succesvol zakenman was, constateerde ze. Nu was hij niet helemaal met niets begonnen, maar kennelijk was hij er intussen alleen maar nog rijker op geworden. Misschien was zakeninstinct wel genetisch bepaald. Had hij zelf niet gezegd dat zijn familie al vanaf de middeleeuwen rijke kooplieden waren?
Geen wonder dat het tussen ons niets geworden is, dacht ze wrang. Op haar achttiende was ze echter nog zo naïef geweest. Toen had ze gedacht dat dingen als standsverschil en afkomst er niet meer toe deden aan de vooravond van de eenentwintigste eeuw. Een vriendin die had gemeend dat Rafaello maar op één ding uit was, was door haar uitgelachen en bestempeld als hopeloos ouderwets. Ook de waarschuwingen van haar vader had ze in de wind geslagen. Hoe kwam hij erbij? Wat kon het Rafaello schelen dat ze al op haar zestiende van school was gegaan? Om zulke zaken draaide het toch niet in het leven?
‘Miss Little?’
Verschrikt keek ze op naar de smetteloos geklede jongeman die haar had aangesproken. ‘Ja…’ Ze griste haar handtas van de bank en stond vlug op.
‘Mr. Grazzini kan u nu ontvangen.’
Ze glimlachte nerveus en wierp een blik op haar polshorloge. ‘Klokslag tien uur,’ mompelde ze. ‘Rafaello is nog niets veranderd. Hij was vroeger ook al punctueel.’ Aan het gezicht van de man zag ze dat haar ontboezeming hem enigszins rauw op het dak viel, en prompt kreeg ze een kleur als vuur. In deze zakelijke, strak geordende omgeving werd je kennelijk niet geacht gewoon maar te zeggen wat je voor de mond kwam. En dat was het niet alleen; waarschijnlijk kon de man zich niet voorstellen dat zijn rijke, machtige werkgever ooit op intieme voet had gestaan met zo’n gewoon juffertje als zij.
‘Ik ben de persoonlijk assistent van Mr. Grazzini,’ vertelde hij haar. ‘Ik heet Jon. Jon Lyons.’
‘Ik ben Glory,’ zei ze, opgelucht dat de man toch minder afstandelijk bleek dan ze had gedacht en zichzelf verwensend om haar vooringenomenheid.
‘Dat is niet een naam die je vaak hoort,’ zei Jon met een warme glimlach. ‘En in dit geval is hij heel toepasselijk.’
Heel even kwam ze in de verleiding hem te vertellen dat ze haar naam te danken had aan het feit dat haar vader haar pas was gaan aangeven bij de burgerlijke stand nadat hij haar geboorte uitbundig had gevierd. Het gevolg was dat ze was ingeschreven als Glory in plaats van Gloriana, zoals haar moeder had gewild. Klein van stuk als ze was en ook nog gezegend met een achternaam als Little, was ze inmiddels wel gewend geraakt aan grapjes.
Maar als dit soms een poging tot flirten was van Jon, wilde ze het niet weten. Als volwassen vrouw van drieëntwintig had ze al te veel mannen ontmoet die alleen maar oog hadden voor haar aantrekkelijke uiterlijk. Een gezellig avondje uit was maar al te vaak in een worstelpartij geëindigd en nogal wat onbegrip over haar gebrek aan medewerking. Het was een afschuwelijke attitude, die ze als vernederend en ook als bedreigend ervoer. Belachelijk, alsof iedereen het recht had zich haar lichaam toe te eigenen! Ze maakte zelf wel uit aan wie ze zich gaf. Ze had zich voorgenomen op de ware te wachten, en daarmee was de kous af.
Terwijl dit allemaal door haar heen schoot, deed Jon zijn uiterste best een gesprekje met haar aan te knopen. Ze reageerde nauwelijks. Gespannen keek ze naar de indrukwekkende deur aan het eind van de hal, en ze ging als vanzelf steeds langzamer lopen.
Achter die deur zat Rafaello op haar te wachten. Hij wilde haar in ieder geval ontvangen; dat op zich was hoopgevend. Zonder zijn toestemming zou ze hier nu niet lopen. Hij was rijk en machtig, en er waren hordes mensen die hem wilden spreken. Feitelijk mocht ze van geluk spreken dat hij tijd voor haar wilde maken.
Wat moest ze eigenlijk tegen hem zeggen? Zou je er alsjeblieft nog eens over willen nadenken? Zet mijn vader alsjeblieft niet op straat? Straf hem alsjeblieft niet voor iets wat mijn broer heeft gedaan?
Sam was ook wel erg stom geweest. Wetende dat de huishoudster van de familie Grazzini een weekend weg was, had hij zich met behulp van de reservesleutel die zijn vader bezat, toegang verschaft tot Montague Park, het huis van de Grazzini’s. En dat niet alleen: hij had er een feestje gebouwd. Toen de boel uit de hand was gelopen, had hij de hulp van zijn vader ingeroepen, die vervolgens zo stom was geweest om te proberen alle sporen uit te wissen om Sam te beschermen. Glory huiverde. Hoe begrijpelijk haar vaders actie ook was, ze kon haar met de beste wil van de wereld niet goedkeuren.