Tegen de tijd dat ze het castillo hadden bereikt, was ze zo gespannen als een veer. Opeens realiseerde ze zich dat het kasteel haar thuis was geworden. Bijtend op haar onderlip vocht ze tegen haar tranen.
In een stilte die door het huis echode en zonder het te hoeven bespreken, liepen ze beiden rechtstreeks naar de kinderkamer. Lydia lag te slapen in haar wieg, onkundig van de gebeurtenissen die de wereld van de twee volwassenen in haar leven zo ruw had opgeschrikt.
‘Kom je haar af en toe opzoeken?’ hoorde ze zichzelf vragen, toen ze weer de gang op liep.
‘Lydia gaat nergens heen,’ liet hij haar vastbesloten weten.
‘Je hebt niet het recht me te vertellen dat –’
‘Dit gaat niet over rechten. Ik ben van plan een actieve rol te blijven spelen in Lydia’s leven, wat er ook tussen ons gebeurt.’
‘Dat vraag ik me af,’ reageerde ze sceptisch.
‘Je zult merken dat ik me aan mijn afspraken houd, mi amada. Ik doe wat ik zeg en –’
‘Hou toch op met dat superieure gedrag van je!’ beet ze hem nijdig toe.
In zijn goudkleurige ogen verscheen een gevaarlijke gloed. ‘Ik heb liever niet dat je op die toon tegen me spreekt.’
‘Waarom niet? Wat ga je ertegen doen?’ snauwde ze als een kat die op het punt stond hem te krabben.
Met een sterke hand trok hij haar naar zich toe, waarna hij haar gevangen zette tussen de muur en zijn gespierde lichaam. ‘Wat bevalt je het best?’
Haar hart sloeg op hol, en ze hapte naar adem. Met groter wordende pupillen staarde ze hem aan, en al haar lichaamscellen begonnen te zoemen van sensuele verwachtingen. Ze wilde hem, wanhopig en nu meteen.
‘Nee…’ deelde hij haar vastberaden mee. ‘Als je niet wilt praten, komt er ook geen seks!’
Haar lippen weken uiteen. Blossen verschenen op haar wangen. Ze sloeg haar ogen neer en maakte zich van hem los. ‘Ik wilde helemaal niet –’
‘Lieg niet tegen me!’ riep hij kwaad uit.
Ze was ontzet dat hij zijn stem had verheven. Het bloed trok uit haar gezicht, want ze voelde zich vernederd. Aan haar gezichtsuitdrukking had hij al gezien dat ze hem wilde. Wat wist hij nog meer? Dat ze van hem hield?
‘Antonio…’
‘Maar al wil je niet praten, je kunt wel luisteren,’ verklaarde hij grimmig, waarna hij haar optilde.
‘Als je aan het ruziemaken bent met iemand, til je die niet zomaar op om hem weg te dragen!’ siste ze hem woest toe.
‘Waarom niet?’ vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen.
‘Omdat het respectloos is!’
Met zijn schouder duwde hij de slaapkamerdeur open, schopte hem dicht, liep naar het bed en zette haar op het randje neer.
‘Wil je praten?’ vroeg ze uitdagend. ‘Goed, dan zal ik het allemaal voor je uitspellen.’
‘Waarom heb ik daar zelf niet aan gedacht!’ zei hij spottend.
‘Ik kan hier de grap niet van inzien!’ Plotseling kon ze haar onverschillige houding niet meer opbrengen. ‘Je weet heel goed dat je alleen met me bent getrouwd omdat je dacht dat Lydia je nichtje was.’
‘Nee, dat weet ik niet.’
Met samengeknepen ogen staarde ze hem aan. ‘Dit is niet het moment om bijdehand te doen. Je voelde je verantwoordelijk voor haar en had medelijden met mij, omdat Norah je had verteld dat ik geen k-kind…’
Hij liet zijn intimiderend over haar heen gebogen houding varen en ging naast haar zitten, zodat ze op hetzelfde level waren. ‘Dat is niet belangrijk, mi amada.’
‘Natuurlijk is dat wel belangrijk,’ reageerde ze met verstikte stem.
‘Het is verdrietig,’ zei hij, haar handen vastpakkend. ‘Maar je bent de leukemie de baas geworden en je hebt er een prijs voor betaald. Ik ben heel blij dat je leeft en gezond bent.’
‘Waarom?’ vroeg ze zacht.
Zijn donkere ogen boorden zich in die van haar. ‘Ik kan zonder kinderen, maar ik geloof niet dat ik zonder jou kan leven.’
Heel even bleef ze roerloos als een beeld zitten, want ze kon haar oren niet geloven. ‘Dat meen je niet. Je hebt alleen maar medelijden met me.’
‘Ik heb geen medelijden met je. Ik vind het triest dat je geen kinderen kunt krijgen, maar dat is niet onoverkomelijk. Er bestaat zoiets als adoptie. Het is niet het einde van de wereld. Ik heb het al geaccepteerd,’ verklaarde hij.
‘Hoe kun je?’ mompelde ze, zich nauwelijks bewust van wat hij tegen haar zei.
‘Als ik onvruchtbaar zou zijn, zou je me dan verlaten?’
‘Nee!’ riep ze verontwaardigd uit. ‘Maar dat is anders,’ voegde ze er blozend aan toe.
‘Hoezo?’
‘Ik heb geen adellijke titel die ik moet doorgeven.’
‘Tegenwoordig heb je niet zoveel aan dat soort titels,’ liet hij haar op effen toon weten.