‘Nou ja, het zal niet meer gebeuren,’ deelde ze hem koel mee, vanuit de kleedkamer waar ze wat kleding in een reistas begon te stoppen.
‘Nee, dat zal niet meer gebeuren,’ beaamde hij. ‘We zullen deze uitdaging samen het hoofd bieden –’
‘Nee, dank je. Dit is geen uitdaging… Dit is het einde van iets wat nooit had mogen zijn.’
Hij verscheen in de deuropening. ‘Wat doe je?’
‘Ik pak wat spullen in.’
Hij verstarde. ‘Waarom?’
‘Ik ga naar huis.’
‘Dit is je huis.’
‘Nee, dit is jouw huis. Ik wil Norah spreken om te weten te komen of ze meer over Belinda weet dan ik. Ik neem aan dat de DNA-test klopt en ik wil weten wie Lydia’s echte vader is.’
‘Ik ga met je mee.’
Krachtig perste ze haar lippen op elkaar. ‘Nee, dit is jouw zaak niet meer. Je bent met me getrouwd, omdat je dacht dat Lydia het kind van je broer was. Dat blijkt niet zo te zijn, dus houden we ermee op…’
‘Er is veel meer tussen ons,’ wierp hij tegen. ‘Je bent woedend op me en daartoe heb je het volste recht –’
‘Ja, dus laat me nu in alle rust pakken.’
‘Het zou dwaas zijn om op dit tijdstip weg te gaan. We staan vroeg op en gaan morgenochtend naar Londen –’
‘Ik ga nergens met je naartoe. Ik heb je al gezegd dat Lydia en ik niet meer jouw pakkie-an zijn.’
‘Je bent mijn vrouw, en ik laat ons huwelijk niet hierdoor kapotmaken,’ verzekerde hij haar vastberaden.
‘Huwelijk?’ herhaalde ze spottend. ‘Welk huwelijk? We hebben plezier gehad en veel seks, maar dat is alles!’
Hij maakte aanstalten om haar in zijn armen te sluiten, maar ze deinsde achteruit. ‘Blijf van me af!’
‘Als ik mijn woorden zou kunnen terugnemen, zou ik dat doen,’ verklaarde hij. ‘Maar omdat je me nooit hebt verteld dat je onvruchtbaar bent, vermoedde ik dat Norah Moore tegen me had gelogen!’
Het bloed trok uit haar wangen, want van die kant had ze het nooit bekeken. ‘Ik heb het je niet verteld omdat we geen echt huwelijk hadden,’ zei ze defensief.
‘Wat noem jij een echt huwelijk?’
‘Een huwelijk waarin een man niet zegt: “Laten we nu maar van ons huwelijk genieten”, alsof het om een oppervlakkige affaire gaat!’
Zijn gezicht werd donkerder. ‘Daar heb je gelijk in, maar ik beweer toch dat ons huwelijk net zo echt is als ieder ander huwelijk. Alles was aanwezig –’
‘Ja, was… Het is verleden tijd. We hebben ons vermaakt, maar laten we er nu maar over ophouden!’
Hij haalde diep adem. ‘Ik ga morgen met je mee naar Engeland.’
‘Het kan me niet schelen wat je doet, zolang je mij en Lydia maar met rust laat,’ mompelde ze vlakjes.
‘Lydia gaat niet met ons mee.’
‘Pardon?’ Ongelovig keek ze hem aan.
‘Lydia blijft hier tot we terug zijn.’
‘Maar ik ben niet van plan om terug te komen!’ riep ze vertwijfeld uit. ‘Ik neem haar mee –’
‘Nee. Lydia gaat nergens heen zonder mijn toestemming, en die geef ik niet. Je bent nu niet in de juiste stemming om een besluit te nemen over haar toekomst.’
Ze balde haar handen tot vuisten. ‘Wat maakt het jou uit? Lydia is geen familie van jou.’
Zijn ogen boorden zich in die van haar. ‘Dat is niet waar. Ik ben boos dat ik de waarheid niet wist, maar ik geef nu nog net zoveel om Lydia als toen ik vanochtend wakker werd.’
‘Nou, fijn voor je. Je mag ons elke zes maanden komen opzoeken.’
‘Lydia gaat morgen niet mee,’ herhaalde hij grimmig. ‘Misschien dat je morgen zover bent om me te laten zeggen wat ik echt te zeggen heb.’
Haar mondhoeken beefden vervaarlijk, en ze keerde hem haar rug toe. ‘Je hebt vandaag al genoeg gezegd.’
‘Sophie…’ Hij raakte haar schouder aan.
Ze schudde zijn hand van zich af. Er volgde een lange stilte die ten slotte werd verbroken door het dichtgaan van de deur. Hij was vertrokken, en het liefst had ze haar pijn uitgeschreeuwd. Ze had niet gewild dat hij bleef, maar ze kon het niet verdragen dat hij haar verliet. Maar wat moest ze zeggen tegen een man die zo’n groot offer voor haar had gebracht? Hij had zijn vrijheid willen behouden, maar hij had echt gedacht dat hij verantwoordelijk was voor Lydia. Op hun huwelijksnacht had hij aan de verleiding toegegeven, en daarna had hij besloten er het beste van te maken.
Ze hield van Antonio, maar ze wilde zijn medelijden niet. Daarnaast schaamde ze zich voor haar zuster. Belinda’s testament had hen in een rampzalig huwelijk gestort, en helaas zou Lydia er nog het meest onder lijden.
De volgende middag landde het vliegtuig in Londen. Na een slapeloze nacht had Sophie het grootste gedeelte van de vlucht geslapen. Antonio had haar de hele tijd geobserveerd. Ze had haar trouwring afgedaan en zelfs het horloge dat hij haar had geschonken. Bovendien droeg ze de vale jeans en het T-shirt dat ze had gedragen toen hij haar voor het eerst had bezocht in het caravanpark. Het zat hem dwars dat ze die kleding had bewaard in weerwil van de nieuwe garderobe die ze had aangeschaft en de weelde die haar omringde. Wat haar betrof, kon hij blijkbaar zo uit haar leven worden verwijderd, alsof hij nooit had bestaan.