‘Ik had je niet verwacht…’ fluisterde Katie. Ze voelde de spanning in de lucht, voelde hetzelfde verlangen waaraan ook hij was overgeleverd. Zijn charisma was onontkoombaar; zonder iets te zeggen kon hij de aandacht van een hele zaal op zich vestigen.
‘Ik had eerder willen komen, maar ik had een etentje.’ Nu pas zag hij dat ze slechts een kort hemdje met spaghettibandjes en een bijpassende korte broek droeg. Hij klemde zijn kaken opeen, trachtend niet naar de welving van haar rijpe borsten te kijken.
‘Ik ben blij dat je er bent,’ erkende Katie. Ze had hem niet voor niets vertrouwd. Leanne had ongelijk gehad.
Toen snufte Toby in het ledikant.
Zandros verstijfde.
Er verscheen een handje rond een van de spijlen, en even later een gezichtje.
Zandros kon het niet helpen; de nieuwsgierigheid was té sterk. Langzaam liep hij naar het ledikant. ‘Jongetjes?’ fluisterde hij, starend naar de twee donkere krullenbolletjes. Sinds zijn advocaat hem had verteld dat Katie zonder problemen mee had gewerkt aan de DNA-test, geloofde hij al niet meer dat ze loog.
‘Ja.’
‘Maar twee-eiig zeker?’ Opeens kon hij niets meer uitbrengen. Twee paar bruine ogen keken hem onderzoekend aan, en meteen wist hij dat de DNA-test overbodig was. Zijn vroegere spiegelbeeld had niet meer op hem kunnen lijken. De twee gezichtjes waren op en top Christakis, van het blauwzwarte haar, tot de nu al hoekige lijnen en sterke kinnen. Van hun moeder hadden ze zo te zien alleen een iets lichtere teint en krullen meegekregen. Of hij het wilde of niet, hij was vader.
‘Klopt, goed gezien,’ zei ze nerveus. ‘De meeste mensen denken dat ze eeneiig zijn.’
In gedachten verzonken staarde Zandros naar de jongetjes. Zijn zoons, zijn verantwoordelijkheid, samen in één bedje, als weeskinderen in een opvanghuis… Daar ging zijn vrijheid… Hij zou haar ten huwelijk moeten vragen… En het was zijn eigen schuld. Wat een puinhoop!
Toen een van de baby’s begon te huilen, boog Katie zich voorover om hem op te pakken, Zandros een goed uitzicht gunnend op haar appelvormige achterste.
Ze mocht dan tenger en smal zijn, ze was nog steeds honderd procent vrouw, dacht hij onwillekeurig. ‘Zou je niet wat meer kleren aantrekken?’ vroeg hij uit de hoogte, alsof het haar schuld was dat hij zijn hormonen niet in de hand had.
Ze rechtte haar rug. ‘Dit is toevallig gewoon mijn pyjama,’ deelde ze hem trots mee.
‘Maar het is nog geen tien uur!’
‘Nou, en? Ik slaap wanneer ik de kans krijg.’ Zonder erbij na te denken propte Katie Connor in Zandros’ armen om haar kamerjas te halen. Ze voelde dat ze vuurrood was. Dacht hij soms dat ze hem probeerde te verleiden? Zag ze er zo wanhopig uit?
Hm, misschien wel…
Ondertussen staarde Zandros als verstijfd naar de baby in zijn armen, met als gevolg dat Connor op de voelbare spanning reageerde door het op een keihard krijsen te zetten. Met een blik van intense afkeuring legde Zandros zijn zoon prompt neer op het enige vrije oppervlak dat hij zag, namelijk de vloer. ‘Niet doen,’ zei hij streng in het Grieks tegen de baby, alsof die daar iets van begreep.
Connor begon nog harder te schreeuwen. Katie haastte zich naar hem toe en pakte hem weer op. ‘Hoe kun je hem zomaar zo neerleggen?’ viel ze verwijtend uit. ‘Dacht je soms dat hij dat niet voelt?’
Inmiddels was ook Toby wakker, die zachtjes begon mee te huilen.
Zandros kromp ineen. ‘Hij kent me niet, ik dacht dat hij van me was geschrokken. Ik heb nog nooit eerder een kind vastgehouden!’
‘Dat had ik ook niet tot de geboorte, en toen moest ik het wel leren.’
‘Voor mij geldt dat niet,’ sprak hij lijzig, met een sardonische blik in zijn ogen. ‘Ik kan namelijk een kinderjuffrouw betalen.’
‘Wat fijn voor je, zeg.’
Hij sloeg haar gade terwijl ze trachtte de baby’s weer stil te krijgen. Geen wonder dat ze er zo vermoeid uitzag, dacht hij, als ze de hele dag tussen die krijsende mormeltjes zat. Voor het gemak negeerde hij zijn eigen aandeel in de totstandkoming van de mormeltjes maar even. Hij vond het veel interessanter om nogmaals na te denken over de reden waarom hij zo op haar viel. Ze leek absoluut niet op het soort vrouwen waar hij zich doorgaans mee omringde, die stuk voor stuk in de categorie ‘lang, blond, bloedmooi fotomodel’ vielen.
Ze mocht dan een tenger veertje zijn, opnieuw viel het hem op dat ze wel degelijk rondingen had. Het was eigenlijk onvoorstelbaar dat ze die twee jongetjes in zich had gedragen, dat ze ze op de wereld had gezet. Wat een vreselijk sexy idee, eigenlijk… Hoe zou het voelen om zijn handen onder dat hemdje omhoog te laten glijden naar…
‘Wat sta je nou te suffen?’ viel Katie uit. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Ze vond het onverdraaglijk wanneer beide baby’s tegelijk huilden, en zijn afstandelijke, gemakzuchtige houding maakte haar eenvoudig razend. ‘Of wil je soms niets met je eigen kinderen te maken hebben?’