Gemma voelde een golf van opluchting door zich heen gaan. Nu had ze nog maar één geheim op te biechten. ‘Ik, eh… Ik moet je nog iets anders vertellen.’
‘Moeten we echt zoveel tijd verspillen aan al die bekentenissen?’ vroeg hij. ‘Ik wil je vasthouden, met je vrijen. Ik hou het bijna niet meer.’
Met bezorgde ogen keek ze hem aan. ‘Ik kan je niet geven wat je wilt, Andreas. Je zei dat je een kind wilde in dit huwelijk. Dat was de overeenkomst.’
‘Maak je geen zorgen, mia piccola. Ik weet dat je nog wat tijd nodig hebt. We hebben geen haast. We zien wel wanneer het zover is.’
‘Maar dat is nu net wat ik je probeer te vertellen, Andreas,’ zei ze op wanhopige toon. ‘Ik kan geen kinderen krijgen.’
Hij staarde haar langdurig aan; zijn gezicht verried geen enkele emotie.
‘Dat komt door het ongeluk,’ zei ze na de pijnlijke stilte. ‘De dokter zei dat ik waarschijnlijk alleen maar zwanger zou kunnen raken door middel van kunstmatige inseminatie en dat er een wonder voor nodig zou zijn om het op de natuurlijke manier voor elkaar te krijgen.’
Andreas trok haar dicht tegen zich aan, zodat ze zijn bonzende hart kon voelen. ‘Dan hopen we op een wonder, en als dat wonder te lang op zich laat wachten, zoeken we een andere oplossing, oké?’
Ze keek hem aan en lachte. Haar hart leek te zwellen in haar borstkas. ‘Oké,’ zei ze met vreugde in haar ogen. ‘Ik begin meteen met hopen.’
Hij hield haar nog steviger tegen zich aan. ‘Dat doe je later maar, want ik heb eerst iets anders in gedachten.’
Er trok een rilling door haar heen. ‘Ik durf niet eens te vragen wat het is,’ zei ze, terwijl ze zijn hals begon te kussen. ‘Is het iets waar ik van ga genieten?’
Hij hief zijn hoofd om haar een sensuele blik te schenken. ‘Je zult er niet alleen van genieten, je zult het ook nooit meer vergeten.’