Hij keek weer weg, staarde naar het Perzische tapijt op de vloer en biechtte mompelend op: ‘Ik ben het nooit kwijt geweest.’
Sprakeloos staarde ze hem aan, en ze had het gevoel dat er plotseling ijswater door haar aderen stroomde. Waarom had hij al die tijd tegen haar gelogen?
Ze slikte. ‘Wát zeg je?’
‘Toen ik wakker werd uit mijn kunstmatig opgewekte coma, was ik lange tijd nogal verward. Mijn vader vertelde me dat jij zou worden aangeklaagd wegens roekeloos rijgedrag en dat ik er waarschijnlijk een enorme schadevergoeding uit zou kunnen slepen. Hij vertelde me ook dat je je niets meer herinnerde van het ongeluk of van wat er daarvoor gebeurd was. Hij zei dat ik geen cent zou krijgen als bekend zou worden dat ik degene was die achter het stuur zat.’
‘Maar jij zat niet achter het stuur,’ zei Gemma. ‘Het was míjn auto. Ik was naar jouw huis gekomen, dat heb je me zelf verteld. Je zei dat ik overstuur was, en dat jij voorstelde om een ritje te gaan maken.’
‘Ja, je was overstuur. Je had een vreselijke ruzie met Marcia gehad, en ik maakte me zorgen om je. Je was hysterisch, dus ik heb voorgesteld om het stuur over te nemen. We zijn van plaats verwisseld, maar voordat we de kans kregen onze gordels om te doen, kwam er uit het niets een hond de weg op lopen. Ik trok aan het stuur om het beest te ontwijken en knalde vervolgens tegen die boom.’
‘Ik zat niet achter het stuur…’ fluisterde Gemma. ‘Ik zat niet –’
‘Nee, Gemma,’ zei hij op gedragen toon. ‘Het ongeluk was mijn schuld. Ik had niet moeten gaan rijden voordat we allebei onze gordel om hadden, maar ik dacht niet na. Ik wilde je snel naar een rustige plek brengen, zodat je me kon vertellen wat er tussen jou en je stiefmoeder gebeurd was.’
‘En heb ik je verteld waar de ruzie over ging?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, je huilde zo hard dat er niets uit je te krijgen was. Het spijt me. Ik wou dat ik het je kon vertellen, maar de enige die dat kan, is je stiefmoeder.’
Er trok een gevoel van verslagenheid door Gemma heen. Wanhopig probeerde ze de herinneringen uit de diepste hoekjes van haar geheugen los te peuteren, maar ze vond niets. Een hopeloos, nutteloos niets.
‘Het spijt me, Gemma,’ zei Michael. ‘Ik had het je veel eerder moeten vertellen, maar ik had dat geld nodig. Ik besef dat je me dit moeilijk zult kunnen vergeven, maar probeer te begrijpen hoe ik het zag: jij komt uit een rijke familie, ik had niets. Door het geld van de verzekering kan ik nu min of meer onafhankelijk leven.’
‘Je hebt me verraden!’ Gemma had moeite de woorden uit te spreken, moeite te geloven dat ze waar waren. De enige persoon die ze had vertrouwd bleek uiteindelijk degene te zijn die haar had verraden!
‘Dat was niet mijn bedoeling,’ zei hij met brekende stem. ‘Alles werd gewoon zo ingewikkeld. Ik dacht dat het de beste uitweg was. De doktoren zeiden dat je je waarschijnlijk nooit meer iets van het ongeluk zou herinneren, en ik dacht dat mijn geheim wel veilig zou zijn. Je vader heeft je borgtocht betaald. Ik had geen andere keus.’
‘En waarom ben je van gedachten veranderd?’
‘Ik voelde me schuldig omdat ik me door Andreas had laten omkopen. Ik zou het erbij gelaten hebben als je stiefmoeder me niet was komen opzoeken. Ze had iets over zich dat ik nog nooit gezien had, ondanks alles wat jij me over haar had verteld.’
‘Wat kwam ze doen?’
‘Ze probeerde me te chanteren,’ antwoordde hij. ‘Ik denk dat jouw vader een vermoeden had over de ware toedracht van het ongeluk. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat hij contact opgenomen heeft met Andreas Trigliani, uit angst dat je met mij zou trouwen om aan de voorwaarden in het testament te voldoen.’
‘En jij laat je zonder blikken of blozen omkopen door Andreas?’ zei Gemma op verwijtende toon.
‘Ik accepteer liever geld van iemand als Andreas Trigliani dan dat ik me laat chanteren door iemand als je stiefmoeder.’
Daar kon Gemma het eigenlijk alleen maar mee eens zijn, hoe erg ze het ook vond om dat aan zichzelf te moeten toegeven.
‘Ik vond het vreselijk om zo tegen je te liegen, Gemma. Je bent de enige die me al die jaren heeft bijgestaan. Het is onvergeeflijk wat ik je heb aangedaan, en ik wou dat ik het verleden kon herschrijven, maar dat kan nu eenmaal niet. We hebben allebei een prijs moeten betalen voor onze stommiteiten. Ik hoop alleen dat jij ook wat geluk vindt, zoals ik met Jeremy, die buiten op me staat te wachten.’
‘Ik ben blij dat je me dit verteld hebt. Dank je wel,’ wist Gemma met moeite uit haar dichtgeklemde keel te krijgen.
‘Vaarwel, Gemma. Ik zie je waarschijnlijk niet meer. Ik denk dat dat het beste is.’
Ze begeleidde hem in stilte naar de voordeur en keek toe terwijl Jeremy hem het busje in hielp.