Hoewel ze niet helemaal zeker wist wat zijn motieven waren, moest ze toegeven dat hij haar tot nu toe goed had behandeld. Als hij zei dat hij geen minnares had, dan zou ze hem het voordeel van de twijfel kunnen geven, net zoals hij had gedaan met haar geheugenverlies.
‘Ik weet dat jij ook naar mij verlangt,’ zei Andreas. ‘Je hoeft niet meer te proberen je achter die dikke muur te verbergen waar je al jaren achter zit. Ik heb het van de week doorgebroken en ik heb een gepassioneerde jonge vrouw aangetroffen met gevoelens en verlangens die niet langer genegeerd mogen worden.’
‘Ik had tot dat moment niet eens door hoe vreselijk eenzaam ik eigenlijk was,’ bekende ze, verrast door haar plotselinge openhartigheid.
Hij trok haar naar zich toe. ‘Je hoeft niet meer eenzaam te zijn. We hebben elkaar.’
Ja, zolang het duurt, zei ze tegen zichzelf.
Zijn mond vond de hare, en binnen enkele seconden verloor ze zich alweer in de overweldigende sensaties die hij in haar teweegbracht. Nog een paar seconden later begon ze de controle over zichzelf te verliezen, buiten adem te raken van zijn tong, die zich om de hare krulde, en te smachtten naar de ontlading die zijn verhitte lichaam haar in het vooruitzicht stelde.
Er was geen tijd om naar de slaapkamer te gaan; meer dan de enorme leren bank in de woonkamer hadden ze niet nodig om met een vurige tederheid van elkaars lichaam te genieten.
Gemma bereikte kreunend haar hoogtepunt, de intimiteit van zijn adem in haar mond was intenser dan ze ooit voor mogelijk had gehouden.
Even later begon hij haar dijen te strelen, en al snel verlangde haar lichaam weer naar het zijne. Met een voortvarendheid die ze niet van zichzelf had vermoed liet ze haar vingers met hem spelen. Ze liet haar verlegenheid varen, gleed omlaag om hem met haar mond en tong te strelen, hoorde hem kreunen en genoot van de macht die ze over hem had.
‘Nee,’ zei hij, en hij greep haar hoofd vast. ‘Ik kan me niet meer inhouden.’
‘Laat me je verwennen.’
‘Je verwent me met alles wat je doet. Je hoeft niet… Dio mio!’
Met ingehouden adem keek ze naar zijn sterke lichaam dat onder haar handelingen begon te pulseren. Ze had nog nooit zoiets intiems meegemaakt.
‘Je bent een godin.’ Hij trok haar omhoog zodat haar hoofd op zijn borst lag. ‘Een betoverende en totaal onvergetelijke godin.’
Ze kroop tegen hem aan en hoorde zijn hart wild en onregelmatig kloppen. ‘Ik hou van dat geluid.’ Ze zuchtte en sloot haar ogen. Door het lome gevoel dat ze nu had, vergat ze dat ze waarheid en leugens gescheiden wilde houden. ‘Jij bent ook totaal onvergetelijk.’
De vlucht naar Napels was anders dan de laatste keer dat Gemma gereisd had. Hoewel ze als tiener met haar vader en stiefmoeder vaak eersteklas had gevlogen, was het privévliegtuig van Andreas luxer dan ze ooit voor mogelijk had gehouden.
Nadat ze snel door de douane geloodst waren, werden ze bij de gate opgevangen door een werknemer van Andreas die hen naar hun bestemming zou rijden. Hij begroette Gemma met een hartelijkheid die haar geruststelde, en ze hoopte dat de familie van Andreas haar net zo vriendelijk zou ontvangen.
De pittoreske villa van Andreas in het kleine dorp L’Annunziata lag boven op een heuvel, met uitzicht op Capri en de Golf van Napels. Het dorp lag achttien kilometer van Positano, vertelde een trotse Andreas haar onderweg, en tien kilometer van Sorrento, vanwaaruit je makkelijk naar Napels en Capri kon komen.
Gemma was verrukt bij het zien van het vakantieverblijf van Andreas’ familie. De tuin was een zee van kleurrijke bloemen, en in de lucht hing een frisse zeegeur die zich vermengde met de geur van citrusbomen die in de omliggende heuvels in bloei stonden.
‘Het is… prachtig,’ zei ze ademloos, terwijl ze zich door hem naar de voordeur liet leiden. ‘Het is de mooiste plek die ik ooit gezien heb.’
Andreas lachte haar toe en bracht haar naar zijn moeder en zijn twee hoogzwangere zusters, die haar met open armen stonden op te wachten. Gemma werd platgedrukt door de stevige omhelzingen van de drie vrouwen en op de wangen gekust door de twee zwagers van Andreas, die geduldig op hun beurt hadden gewacht.
‘Mijn moeder spreekt een beetje Engels,’ legde Andreas uit. ‘Maar als het voor een van jullie beiden te ingewikkeld wordt, dan zal ik wel voor tolk spelen. Gianna, Paolo en Ricardo spreken vloeiend Engels, of in ieder geval niet slechter dan ik.’
De taal bleek uiteindelijk geen problemen op te leveren. Vanaf het moment dat Gemma voet in de oude villa zette, werd ze behandeld als een prinses. De daaropvolgende dagen gleden voorbij in een waas van zonneschijn, goed eten en weldadige baantjes trekken in het zwembad achter de villa, waar de tuin baadde in de warme stralen van de zon.