Hij had niet verwacht dat Gemma na al die tijd nog steeds zoveel in hem teweeg kon brengen. Haar kwetsbaarheid en breekbaarheid hadden een soort beschermingsinstinct bij hem naar boven gebracht. Maar het feit dat hij voorlopig inderdaad verantwoordelijk voor haar was, betekende niet als vanzelfsprekend dat hij verliefd op haar moest worden.
Liefde was voor gekken en dwazen die niet in staat waren te leren van hun fouten.
Gemma besloot bij Rachel en Isabella langs te gaan in plaats van de hele ochtend alleen thuis te zitten. Ze belde aan bij het huis van haar vriendin, die tot haar schrik totaal overstuur de deur opendeed.
‘Wat is er in vredesnaam aan de hand?’ vroeg ze, terwijl ze de kleine Isabella van Rachel overnam.
Rachel wreef met trillende handen over haar wangen. ‘Ik denk dat ik gevolgd word.’
‘O, nee! Heb je de politie gebeld?’
Rachel schudde haar hoofd. ‘Nee, ik wil geen aandacht trekken. Wat zouden de buren denken als hier opeens een politiewagen voor de deur stond?’
Gemma had haar bedenkingen bij die redenering, maar ze begreep het wel. Rachel had pas na veel moeite de politie weten te overtuigen van het agressieve gedrag van haar ex, en sommige buren hadden zelfs ontkend ooit iets gehoord te hebben van de gewelddadige scènes die zich tussen hen afspeelden voordat Rachel de moed vond om weg te gaan.
‘Luister, het geld wordt nu heel snel overgemaakt, en dan zit je binnen de kortste keren veilig in Amerika.’
‘Ik weet het.’ Rachel wreef gespannen over haar onderarm. ‘Ik kan maar niet van het gevoel afkomen dat iets of iemand mijn dochter deze kans gaat ontnemen.’
‘Dat gaat niet gebeuren,’ zei Gemma. ‘Daar zorg ik wel voor. Ik zal alvast tickets voor je boeken, dan hoef jij alleen nog maar je koffers te pakken en op het vliegtuig te stappen.’
Rachel beet op haar lip. ‘Ik stel me waarschijnlijk gewoon aan. Ik weet dat Brett in de gevangenis zit, maar toen ik gisteren uit het postkantoor kwam, was ik ervan overtuigd dat iemand me observeerde.’
‘Misschien keken ze wel naar je schattige dochtertje,’ probeerde Gemma. ‘Ja, hè, je bent een schatje, hè?’ pruttelde ze tegen het meisje op haar arm. ‘Wie zou jou nou niet willen knuffelen?’
Rachel lachte en ontspande langzaam haar schouders. ‘Ze is echt een poppetje, hè?’
‘Ze is het liefste meisje van de hele wereld,’ zei Gemma met een grote lach op haar gezicht.
Rachel legde haar hand op Gemma’s arm. ‘Dank je wel, Gemma. Ik weet dat ik dat eerder al gezegd heb, maar zelfs als ik het de rest van mijn leven elke dag tegen je zeg, zou het niet genoeg zijn om je te bedanken voor alles wat je voor ons doet.’
Gemma was even in worsteling met de knuistjes van Isabella, die ernstige schade aan haar oorbellen aan het veroorzaken waren. ‘Ik wil geen bedankjes. Het enige wat ik wil is dat Isabella beter wordt.’
Rachel pakte haar dochter van Gemma over en knuffelde haar. ‘Daar richten we ons op, en wee degene die ons in de weg staat.’
Eenmaal terug in het huis van Andreas, verbaasde Gemma zich erover hoe langzaam de rest van de dag zonder hem verliep. Ze deed haar best om de tijd te vullen, maar was rusteloos en verveelde zich. Ze was even het zwembad in gedoken en had genoten van de verlichting die het zwemmen aan haar gewonde been gaf.
De enorme hitte van de middagzon had haar uiteindelijk gedwongen weer naar binnen te gaan, waar ze een paar uur lang had geprobeerd een boek te lezen dat haar totaal niet kon boeien. Uiteindelijk had ze het boek opzij gegooid en zich in de keuken op het koken van een maaltijd gestort. Ze had een aantal jaren geleden een kookcursus gevolgd en was dol op het bereiden van lekkere en gezonde maaltijden. De keuken van Andreas was goed bevoorraad met zowel verse als ingeblikte producten, waardoor het relatief eenvoudig bleek om een stevige stoofschotel van rund met verse groenten te maken met als toetje een passievruchtenmousse.
Op het moment dat ze in de koelkast een plekje probeerde te vinden voor het toetje, ging de telefoon. Ze zette de bak met mousse op het aanrecht en nam op.
Er klonk een sexy kirrende vrouwenstem aan de andere kant van de lijn. ‘Hoi, Susanne. Is Andreas er ook?’
‘U spreekt niet met Susanne,’ zei Gemma afgemeten.
‘O? Wie bent u dan? De nieuwe huishoudster?’
‘Nee, ik ben de vrouw van Andreas.’
Er volgde een korte stilte.
‘Kan ik een boodschap doorgeven?’ vroeg Gemma uiteindelijk. ‘Mijn man is momenteel niet thuis, maar ik verwacht hem elk moment terug.’
‘Nee, ik spreek zelf wel met hem als hij hier is,’ zei de vrouw met een onuitstaanbare zelfverzekerdheid. ‘We dineren vanavond samen. Heeft hij dat niet verteld dan?’