Ze begon te denken dat dat waarschijnlijk ook wel haar verdiende loon was, maar verlangde toch naar een nieuwe kans. Een kans om het verleden te herschrijven en hem de liefde en het respect te tonen die ze hem tien jaar geleden al had moeten tonen.
Hij had gelijk: een enkele kus had haar hele levensloop kunnen veranderen.
Ze sloot haar ogen en zuchtte. Eén kus, en het noodlot zou een heel ander pad voor haar hebben uitgestippeld…
Hoofdstuk 12
Andreas was al op toen Gemma de volgende ochtend wakker werd. Hij was gedoucht en zag er erg fit uit na zijn sessie in de fitnessruimte. Ze liep de keuken in, en terwijl hij een kop koffie voor haar inschonk, bekeek zij de spierbundels in zijn bovenarmen.
‘Ik heb onze vlucht naar Napels geregeld,’ zei hij na een korte begroeting, die op Gemma nogal formeel en afstandelijk overkwam. ‘We vertrekken vrijdagochtend.’
‘Zo snel al?’
‘Maak je geen zorgen, Gemma. Het geld zal dan al lang en breed op je rekening staan.’
Ze fronste, in reactie op zijn cynische toon. ‘Het gaat niet alleen om het geld.’
‘Niet?’
‘Natuurlijk niet.’
‘Het lijkt me dat je aardig wat moeite gedaan hebt om dat grote fortuin in handen te krijgen, en toch blijf je maar zeggen dat het er voor jou niet toe doet.’
‘Ik heb gezegd dat ik wat rekeningen moet betalen.’
‘Je bent dus nog steeds van plan het hotel te verkopen?’
‘Ja.’
‘Tegen welke prijs?’
‘Ik heb geen idee hoeveel het waard is,’ zei ze op onverschillige toon. ‘Beslis jij maar.’
‘Het is niet verstandig om iemand die je amper kent zoveel geld toe te vertrouwen,’ zei hij. ‘Hoe weet je zo zeker dat ik je niet zal afzetten?’
Ze keek hem strak aan. ‘Zo ben jij niet. Je bent een zakenman met principes. Anders had je nooit zoveel bereikt.’
‘Ik vind nog steeds dat je er een paar dagen over moet nadenken voordat je een definitieve beslissing neemt.’
‘Nee,’ hield ze vol, ‘ik heb al een beslissing genomen. Het eerste gedeelte van de erfenis is niet genoeg. Ik heb binnen zes maanden het geld van de verkoop van het hotel nodig om de financiële zekerheid te hebben die ik wil.’
Hij keek haar droogjes aan. ‘Hoeveel creditcardrekeningen heb jij in vredesnaam verzameld?’
‘Genoeg om ’s nachts wakker van te liggen.’
‘Heb je nooit van financiële planning gehoord?’
‘Ik heb geen standje nodig, Andreas,’ zei ze. ‘Door het ongeluk kon ik niet werken, dus ga nu niet beweren dat ik niet met geld om kan gaan. Ik heb al eeuwen niets meer voor mezelf gekocht.’
‘Dat heb ik gemerkt, ja,’ zei hij. ‘Je kleren zijn niet bepaald volgens de laatste mode.’
‘Mode interesseert me ook niet.’
‘Vroeger stond je er juist bekend om. Je hoefde maar ergens in een bepaalde kleur of stijl te verschijnen en dat werd meteen een trend.’
‘Ja, goed, dat was vroeger. Maar we leven nu in het heden. Ik voel me niet op mijn gemak in felgekleurde designkleding.’
‘Door wat er gebeurd is, die nacht van je eenentwintigste verjaardag?’
‘Ik krijg er nog spijt van dat ik je over die nacht verteld heb. Ik zou het op prijs stellen als je er niet weer over begint. Het heeft me jaren gekost om over die pijn heen te komen, en je helpt me niet door het steeds weer op te rakelen.’
‘Sorry. Ik zal het er niet meer over hebben.’
‘Dank je wel.’
‘Ik heb nog wat werk te doen voordat we vertrekken vrijdag,’ zei hij. ‘Red je het de rest van de dag hier in je eentje? Het spijt me, maar ik moet het een en ander met mijn manager doorspreken als ik tien dagen vrij wil kunnen nemen.’
‘Ik ben het wel gewend om alleen te zijn. Maak je over mij maar geen zorgen, ik ben graag alleen.’
Starend naar haar trieste gezicht moest hij vechten tegen de plotselinge neiging haar in zijn armen te nemen en haar de troost te geven die ze zo duidelijk nodig had. Maar hij wist dat hij zich daarmee op gevaarlijk terrein zou begeven. Hij vertrouwde haar nog steeds niet helemaal. Zijn instinct vertelde hem afstand te houden, maar zijn hart had daar moeite mee. Alles wat hij tien jaar geleden voor haar had gevoeld kwam nu langzaam weer terug, en hoewel hij zijn gevoelens probeerde te negeren, merkte hij dat ze alleen nog maar heftiger waren geworden nu hij met haar had gevreeën.
Hij wilde niet weer verliefd op haar worden. Wie weet was ze weer een val aan het zetten. Hij had het lesje dat ze hem in het verleden had geleerd, goed onthouden. Voor geen van zijn voormalige minnaressen had hij ooit iets gevoeld. Hij had ze altijd op afstand gehouden, en om emotionele rompslomp te vermijden had hij er altijd voor gezorgd dat hij niets meer dan tijdelijke verbintenissen aanging.