‘Dio mio!’ Hij gleed gedeeltelijk van haar af en veegde de tranen van haar gezicht. ‘Heb ik je pijn gedaan?’
‘Nee… je hebt me geen pijn gedaan,’ zei ze met een klein lachje rond haar lippen. ‘Je hebt het tegenovergestelde gedaan: je hebt me genezen.’
Hij keek haar verbaasd aan. ‘Dat begrijp ik niet.’
Gerustgesteld door zijn begripvolle toon begon ze de pijnlijke details te vertellen van de nacht die haar leven voorgoed veranderd had.
Hij luisterde met op zijn gezicht eerst schrik, daarna woede en empathie voor het feit dat ze zo had geleden onder de handen van een schaamteloze man die ook nog eens niet gestraft was voor zijn misdaad.
‘Sindsdien heb ik met niemand meer… intiem kunnen zijn,’ biechtte ze op. ‘Jij bent de eerste man die ik zelfs maar gekust heb sinds die nacht. Wat een toeval zeg; bijna op de minuut af zeven jaar geleden heb ik de meest vernederende ervaring van mijn leven gehad, maar jij hebt dat veranderd, en nu voelt het eindelijk alsof die vreselijke gebeurtenis geen grip meer op me heeft.’
Andreas had het gevoel dat er een betonblok op zijn borst was gevallen. Hij zag veel pijn in haar donkerblauwe ogen terwijl ze de nare herinneringen ophaalde. Hoe ironisch, dacht hij, dat ze zich hém niet meer herinnerde, maar wel de schoft die haar zo vernederd had. Andreas was verre van gewelddadig, maar nu had hij het gevoel dat hij gerechtigheid voor haar wilde. Dat hij de man die haar emotioneel zo beschadigd had wilde opzoeken om hem een flink pak slaag te geven.
‘Dat lesje had ik kennelijk verdiend,’ zei ze na een korte stilte.
‘Nee!’ Hij hield haar dicht tegen zich aan. ‘Geen vrouw verdient het om op die manier behandeld te worden.’
‘Ik was dronken,’ bracht ze hem met enige schaamte in herinnering. ‘Ik had geen controle meer over mezelf, en dat was niet slim. Ik was nog nooit zo dronken geweest.’
‘Dat doet er niet doe. Dat is geen excuus voor wat hij gedaan heeft. Niemand mag misbruik maken van een ander als die niet toerekeningsvatbaar is,’ zei hij.
Ze draaide zich naar hem toe en keek hem aan. ‘Ik heb nog nooit iemand als jij ontmoet.’
Andreas had sinds zijn jeugd pas twee keer in zijn leven emoties getoond. De eerste keer had Gemma het bijna gezien, de tweede keer was op de begrafenis van zijn vader, toen zijn oude vertrouwde stalen zelfbeheersing afbrokkelde onder zijn verdriet en het gewicht van de verantwoordelijk die hij vanaf dat moment voor zijn familie droeg.
Maar op de een of andere manier was het vertrouwen dat hij in Gemma’s ogen zag genoeg om tot zijn afgesloten emoties door te dringen. Hij voelde tranen achter zijn ogen prikken en dwong zichzelf om weg te kijken, zodat ze niet zag hoezeer ze hem ontroerd had.
Hij wilde niet dat ze hem ontroerde, was niet van plan zich door haar liefde te laten ontwapenen. Hij wilde gevoelloos blijven en haar een lesje leren, vooral omdat hij met geen mogelijkheid zeker kon weten of ze nu een toneelstukje aan het opvoeren was of niet. Tien jaar geleden was hij ervan overtuigd geweest dat ze zich werkelijk tot hem aangetrokken voelde, en zie waar dat toe geleid had. Met één snoeiharde leugen had ze hem zijn kans ontnomen om het onder begeleiding van haar vader in Australië te maken. Het had hem jaren keihard werken gekost om de schulden van zijn familie af te betalen, en tot de dag van vandaag was hij niet verlost van het idee dat de vroegtijdige dood van zijn vader haar schuld was.
‘Andreas?’ fluisterde ze.
Hij negeerde haar, stond resoluut op en begon met driftige bewegingen zijn badjas aan te trekken.
‘Ik moet even douchen,’ zei hij op weg naar de badkamer. ‘Ik zal je vannacht verder met rust laten zodat je kunt slapen.’
Toen ze hem de badkamerdeur achter zich zag sluiten vroeg ze zich af of hij ergens teleurgesteld over was. Ze had haar hart voor hem opengesteld, en het leek erop dat dat hem had afgestoten. Misschien vond hij, net als zijzelf, haar lichaam afstotelijk. De littekens op haar been en gezicht waren erg genoeg, maar ze was daarbij ook nog eens veel te mager. Hij was waarschijnlijk gewend aan vrouwen die veel meer te bieden hadden dan zij. Mooie, glamoureuze vrouwen met een bruisende persoonlijkheid die geen bezwaar hadden tegen ongedwongen relaties zonder toekomst.
Ze vroeg zich af of hij er spijt van had hun huwelijk geconsumeerd te hebben. Eindelijk had hij zijn tien jaar oude verlangens bevredigd. Was dat niet waarom hij met haar getrouwd was? Om wraak te nemen?
Het moest hem danig dwars hebben gezeten dat ze hem had afgewezen, en dit was ongetwijfeld de manier waarop hij haar wilde laten boeten voor die afwijzing. Hij wilde haar bezitten, ervoor zorgen dat ze verliefd op hem werd, zodat hij haar trots kon vertrappen en haar in het stof kon achterlaten, net zoals ze met hem gedaan had.