Kon ze zich maar iets herinneren van die nacht! Ze kreeg hoofdpijn als ze probeerde terug te halen wat er gebeurd was voordat ze het hotel had verlaten. Ze had niet gedronken, maar er was iets gebeurd waardoor ze zo roekeloos was gaan rijden. Michael herinnerde zich net zo weinig van het ongeluk als zij, maar hij wist nog wel dat Gemma helemaal overstuur op zijn stoep had gestaan na alweer een slaande ruzie met haar stiefmoeder. Maar voor Gemma was het allemaal een dikke, ondoordringbare mist in haar hoofd.
Een van de jongens op de steiger stond op en gooide een bal op, die voor Gemma’s voeten terechtkwam.
‘Sorry,’ riep hij, terwijl hij lachend aan kwam rennen om de bal op te rapen.
Ze lachte terug. ‘Geeft niets, hoor. Vermaken jullie je een beetje?’
‘Ja, we hangen hier elke zomer wat rond.’
‘Helaas is het einde van de zomer in zicht,’ zei ze.
‘Praat me er niet van,’ antwoordde hij.
Het viel Gemma op dat de tiener erg veel weg had van Andreas tien jaar geleden: het slanke, ietwat slungelige postuur, de enigszins onrustige huid met beginnende baardgroei op de kaken, en het donkere haar, dat nog niet besloten leek te hebben of het naar voren of naar achteren moest vallen.
‘Ben je nieuw hier?’ vroeg de jonge man.
‘Ja, ik ben hier vandaag komen wonen.’
‘Wauw, dan ben je splínternieuw!’ Hij keek even naar zijn vrienden.
‘Ik zal je niet langer van je vrienden weghouden,’ zei ze.
‘Je mag wel bij ons komen zitten, als je wilt.’
‘Dat is erg aardig van je, maar ik moet er echt vandoor.’
‘Ik zie je vast nog weleens,’ riep hij over zijn schouder terwijl hij wegrende.
‘Daag,’ riep ze. Ze voelde zich plotseling vreselijk oud. Was zij ooit zo onbezorgd en gelukkig geweest als die jongeren daar op de steiger?
‘Gemma?’
Ze hoorde de stem van Andreas achter zich, draaide zich om en voelde haar hart sneller kloppen met elke stap die hij nam.
‘Alles goed?’ vroeg hij toen hij eenmaal voor haar stond.
‘Ja, natuurlijk.’
‘Ik heb je toch niet laten schrikken?’
‘Nee, dat viel wel mee.’ Om zijn ogen te ontwijken begon ze langs de branding te wandelen.
Hij kwam naast haar lopen en zei lange tijd niets.
‘Weet je nog dat ik zei dat ik gauw naar Italië wilde om je aan mijn familie voor te stellen?’ zei hij toen ze aan het eind van de baai waren aangekomen. ‘Ik wil zo snel mogelijk vertrekken.’
‘Wanneer?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik heb er wat zaken te doen, en mijn moeder en zusjes staan te popelen om je te ontmoeten. Ik dacht volgende week te vertrekken.’
‘Volgende week al?’ Geschrokken staarde ze hem aan.
‘Komt dat niet goed uit?’
‘Het is nogal kort dag. Ik moet het opvangcentrum op de hoogte brengen.’
‘Maar je werkt daar vrijwillig,’ zei hij. ‘Je hebt toch geen contract of zo?’
‘Nee, maar…’
‘Maar?’ Zijn koffiebruine ogen staarden haar aan.
‘Ik denk dat mijn paspoort verlopen is.’
‘Ik heb het al gecheckt; het is niet verlopen.’
‘Je bent wel erg goed op de hoogte van alles. Eerst regel je binnen een week een vergunning om te trouwen, je krijgt binnen een paar dagen juridisch papierwerk gedaan waar normaliter minstens een maand voor staat, en dan blijk je ook nog mijn paspoort gecheckt te hebben. Wat heb je nog meer achter mijn rug om uitgezocht?’
‘Ik heb wat dingen nagetrokken… ja. Maar alleen omdat we zo weinig tijd hadden,’ zei hij. ‘Ik weet dat je weinig geld hebt en dat je het met een karige uitkering hebt moeten doen terwijl je met één telefoontje naar je vader al je financiële problemen had kunnen oplossen.’
Ze keek hem even scherp aan en begon weer te lopen. ‘Je gaat ervan uit dat mijn vader me zou hebben willen redden. Waarom weet je zo zeker dat hij me niet in de plomp had laten zakken?’
‘Je vader hield van je, Gemma.’
‘Ja, goed, ik heb je al eerder verteld dat hij dat dan wel op een rare manier toonde.’
‘Misschien kun je niet inzien dat hij in een lastig parket zat omdat je zoveel op hem lijkt,’ zei Andreas. ‘Je stond tussen hem en zijn vrouw in. Dat was vanaf het begin al zo, en hij moest een keus maken.’
‘Nou, jammer voor hem. Laten we hopen dat hij de juiste keus heeft gemaakt.’
‘Je stiefmoeder is er kapot van dat het testament zo in elkaar zit,’ zei hij.
Gemma stond weer stil en keek hem aan. ‘Heb je contact met haar gehad?’
‘Ik heb haar een paar keer gesproken.’
‘Wat zei ze?’
‘Dat ze ervan uitgegaan was dat je vader haar ook iets nagelaten had. Ze verwachtte niet dat ze alles zou krijgen, ze accepteerde dat jij als zijn enige kind de rechtmatige erfgename bent, maar ze is bijna veertien jaar met hem getrouwd geweest. En het schijnt een goed huwelijk te zijn geweest. Je vader lijkt er echter voor gekozen te hebben om jullie tegenover elkaar te zetten.’