Ze bleef strak voor zich uit kijken. ‘En als ik nog geen kinderen wil?’
‘Het gebeurt wanneer het gebeurt,’ zei hij.
En als het nou gewoon niet lukte, dacht ze. Wat dan? Hoeveel mislukte pogingen zouden er nodig zijn voordat hij haar zou verlaten? Kunstmatige inseminatie was niet in alle gevallen succesvol, en als hij erachter kwam dat ze hem bedrogen had, zou hij daar misschien niet eens mee instemmen.
‘En als het niet lukt?’
Hij parkeerde de auto op de oprit van zijn huis en keek haar vastberaden aan. ‘Het gáát ons lukken, Gemma. Daar zorgen we wel voor.’
Toen ze het huis binnen liepen, zag hij Gemma nerveus om zich heen kijken of de huishoudster er ook was. Hij trok zijn jasje uit, gooide het over de trapleuning en stelde haar gerust: ‘Maak je geen zorgen, ik heb Susanne vandaag vrij gegeven. Ze is er pas zondag weer.’
Ze zuchtte van opluchting. ‘Ik had geen zin in nog zo’n scheldfestijn. Ik denk dat ik het kijven een beetje verleerd ben.’
‘Je redt je anders prima,’ zei hij met een steelse blik in de richting van de eetkamer.
Ze keek hem vol schaamte aan. ‘Dat zal niet meer gebeuren, dat beloof ik je.’
‘Je hebt een vurig karakter. Ik zou niet willen dat je dat veranderde.’
‘W-Wat zou je wél willen dat ik verander?’
‘Wat bedoel je?’ zei hij fronsend.
‘Ik herinner me genoeg van het verleden om te weten dat ik niet altijd erg aardig was. De reactie van Susanne bevestigde dat nog maar eens. Maar ik ben in veel opzichten veranderd.’
‘Waardoor ben je zo veranderd, Gemma? Door het ongeluk?’
Opnieuw kwam ze in de verleiding om alles op te biechten. Wat zou hij van haar denken als ze hem over haar vernedering vertelde? Zou hij er stiekem van genieten om te weten dat ze haar verdiende loon had gekregen?
‘Ik denk dat ik het gewoon zat was om het verwende nest uit te hangen.’ Ze probeerde een lachje tevoorschijn te toveren, maar het voelde onnatuurlijk en ongemakkelijk. ‘Het is hard werken, hoor, om vierentwintig uur per dag een superkreng te zijn. Ik heb besloten dat beroep vaarwel te zeggen.’
‘En ben je van plan het vak weer op te pakken zodra je weer tot jezelf gekomen bent?’ vroeg hij lachend.
‘Ik denk het niet.’
‘Omdat je vader er niet meer is en het dus geen zin meer heeft?’
‘Misschien wel. Wie weet? Misschien ben ik eindelijk volwassen geworden. Ik heb er lang over gedaan, maar dat is nu eenmaal hoe de dingen gelopen zijn.’
Andreas bleef vermoeden dat ze niet helemaal de waarheid sprak. Ze was een goede toneelspeelster, dat wist hij uit eigen bittere ervaring. Haar ik-ben-echt-veranderd-speech klonk best overtuigend, maar hij was nog niet bereid haar het voordeel van de twijfel te gunnen. Hij wilde haar trots op een presenteerblaadje aangereikt krijgen, al zou het hem maanden kosten. Zijn eerste doel had hij al bereikt: een huwelijk waar ze tien jaar geleden haar neus voor zou hebben opgehaald. De arrogante erfgename die hem zo voor gek had gezet was nu zijn echtgenote.
Op de kleine woede-uitbarsting van gisteren na leek ze een herboren vrouw, maar hij vroeg zich af hoelang dat zou duren. Zodra de juridische procedures rond hun huwelijk afgehandeld waren, zou ze het eerste deel van haar vaders erfenis ontvangen en na zes maanden huwelijk de rest van de nalatenschap, plus het geld dat de verkoop van het hotel zou opleveren. Het was dus in haar voordeel om zich te gedragen als ze niet wilde dat hij voor het einde van die zes maanden hun verbintenis verbrak.
‘Op een gegeven moment moeten we allemaal volwassen worden en onze verantwoordelijkheden accepteren,’ zei hij. ‘Dat is ook de reden dat ik weer terug ben gekomen naar Australië, om de droom van mijn vader te verwezenlijken.’
‘Je vader zou erg trots op je geweest zijn. Je bent een goed mens, Andreas.’
‘Jammer dat je je mij niet meer herinnert. Misschien was ik vroeger helemaal niet zo lief…’
‘Ik ben ervan overtuigd dat je toen net zo lief was als nu. Alleen was ik misschien niet in staat dat in te zien.’
‘Ik heb ook mijn slechte kanten, net als de meeste andere mensen.’
‘Misschien. Maar ik heb zoveel wroeging over het verleden…’
‘Pijnig jezelf niet met dingen die je niet kunt veranderen, Gemma. Je hebt nog een heel leven voor je.’
Een leven zonder liefde, dacht ze droevig. Een huwelijk doorgebracht in een kaartenhuis van leugens dat vroeg of laat zou instorten.
‘Laten we toosten op ons huwelijk,’ stelde hij voor.
‘Mag dat ook met een niet-alcoholische drank?’
‘Natuurlijk,’ verzekerde hij haar lachend. ‘Maar ik sta erop dat er minstens bubbels in je water zitten, oké?’