‘Ben je op dit moment aan de pil?’ vroeg hij.
‘Nee. Ik heb even een pauze ingelast.’
Hij keek haar nog steeds onderzoekend aan. ‘Misschien beledig ik je weer met de volgende vraag, maar ik moet hem stellen: is er een kans dat je al zwanger bent?’
Ze staarde hem aan, sprakeloos.
‘Ik besef dat Michael Carter niet de vader zou kunnen zijn, maar misschien was er iemand anders in je leven?’ vervolgde hij.
‘Er is geen schijn van kans dat ik zwanger ben.’ Ze keek hem recht in de ogen. ‘Dat is uitgesloten.’
‘Ik hoop dat je de waarheid spreekt,’ zei hij.
‘Ik spréék de waarheid! Maar als je me niet gelooft, kan ik voor je neus een zwangerschapstest doen om het te bewijzen.’
‘Dat is niet nodig. Ik wilde gewoon zeker weten dat we met een schone lei beginnen.’
‘Ik begrijp je, maar ik kan je verzekeren dat er in dit nest geen koekoeksei ligt,’ zei ze op scherpe toon.
‘Koekoeksei?’ Hij keek haar verbaasd aan.
‘Een koekoek is een vogel die haar eieren in de nestjes van andere vogels legt, zodat zíj ze uitbroeden en voor de koekoekskuikens zorgen.’
‘O ja, natuurlijk, cuculo heten ze in het Italiaans,’ zei hij lachend. ‘Ik merk dat ik nog veel Engels te leren heb, en dat terwijl ik al het grootste gedeelte van mijn leven Engels spreek.’
‘Je Engels is stukken beter –’ Ze onderbrak zichzelf abrupt en keek snel naar zijn ogen om te zien of hij haar bijna-verspreking opgemerkt had.
‘Wat zei je?’
‘Eh… dat, eh… je Engels stukken beter is dan mijn Italiaans. Heel indrukwekkend. Het lijkt me heel moeilijk om tussen twee talen te schakelen; praten in de ene taal terwijl je in de andere taal denkt, en zo…’ Ze wist dat ze aan het ratelen was, maar het lukte haar niet zichzelf te stoppen. ‘Ik ben onder de indruk. Ik bedoel, eh… ik zou het niet kunnen…’
‘Ik kan je mijn taal wel leren spreken, als je wilt,’ bood hij aan. ‘Het heeft wel wat weg van Engels. Ik weet zeker dat je binnen de kortste keren al wat zinnetjes zult kunnen zeggen.’
‘Ik zou een hopeloos geval zijn, vrees ik. Je zou je tijd maar verdoen.’
‘Volgens mij onderschat je jezelf enorm,’ wierp hij tegen. ‘Het zal je verbazen wat je allemaal kunt doen met een beetje inzet.’
‘Ja, goed, maar mijn hersenen zijn niet meer wat ze ooit waren,’ zei ze met omlaag getrokken mondhoeken.
‘Je bent veel te streng voor jezelf, cara.’
De tedere klank in zijn lage stem deed haar hart overslaan. ‘Dat betekent “liefje”, toch?’
Met een brede grijns stond hij op om weg te gaan. ‘Zie je wel hoe snel je leert? Buonanotte, Gemma.’
Toen ze de voordeur in het slot hoorde vallen, liet ze zich achterover in de kussens zakken.
De rest van de nacht deed ze geen oog meer dicht; ze kon maar niet in slaap komen. Haar gevoelens voor Andreas Trigliani waren sterker aan het worden, en ze hielden haar wakker door zich langzaam maar zeker te nestelen in de pijnlijke leegte die ze al zo lang in haar hart had.
Hoofdstuk 8
Nadat de volgende ochtend het papierwerk afgehandeld was, stelde Andreas voor om te gaan lunchen bij hem thuis in de havenwijk Balmoral.
‘Moet je niet weer aan het werk?’ vroeg Gemma. Ze vroeg zich af of het wel verstandig was om zoveel tijd met hem alleen door te brengen.
‘O, ik heb een fantastische zaakwaarnemer,’ antwoordde hij. ‘Als er iets belangrijks is, belt hij me wel.’
‘Waar is je kantoor?’ vroeg ze op weg naar zijn auto.
Hij stond stil, legde zijn handen op haar schouders en draaide haar om, zodat ze naar de skyline in de verte kon kijken. Hij wees over haar schouder, zijn arm zo dicht bij haar wang dat ze de stof van zijn overhemd zachtjes over haar huid voelde strijken terwijl haar neusvleugels zich vulden met de citrusachtige geur van zijn aftershave.
Ze kon bijna niet ademen, laat staan spreken, nu hij zo dicht bij haar stond. De verleiding om achterover te leunen en zich tegen zijn gespierde lichaam aan te vleien was bijna onweerstaanbaar. ‘Hm-m… ja… ik zie het.’
‘Ik heb kantoorruimtes op de dertigste verdieping, maar ik werk ook vaak thuis,’ zei hij, terwijl hij zijn handen van haar schouders liet glijden.
Ze draaide zich naar hem toe en had direct het gevoel dat de wereld tot stilstand was gekomen. De stadsgeluiden stierven weg, en al haar zintuigen leken zich met hem te vullen; haar hart leek alleen nog maar voor hem te kloppen. Ze wilde hem zo graag aanraken, zijn gezicht strelen, de contouren van zijn lippen verkennen, zijn donkere wenkbrauwen en rechte aristocratische neus onder haar vingers voelen.