Rachel keek haar verbaasd aan. ‘Waar heb je het over? Je bent de liefste, aardigste persoon die ik ken! Volgens mij doe jij alleen maar goede en nuttige dingen met je leven.’
Gemma lachte haar zwakjes toe. ‘Zo lief ben ik helemaal niet. Ik heb een verleden waar ik me vreselijk voor schaam, een verleden dat me tot de dag van vandaag achtervolgt. Maar ik ben vastbesloten om het zo veel mogelijk goed te maken, en Isabella de kans op een normaal leven geven is één manier. Ze verdient het niet dat haar jeugd haar ontnomen wordt door een chronisch slechte gezondheid.’
‘Het is niet te bevatten.’ Rachel begon te snikken. ‘Het is alsof er een droom uitkomt… een wonder… Ik weet niet hoe ik je moet bedanken.’
De ontroering van Rachel was beloning genoeg voor Gemma. ‘Je hoeft me niet te bedanken. Je moet me alleen wel beloven dat je aan niemand verteld hoe je aan dat geld gekomen bent. Alsjeblieft, Rachel, het is belangrijk dat je aan niemand iets vertelt. Dat zou jou en Isabella in gevaar kunnen brengen.’
Rachel keek haar bezorgd aan. ‘Je hebt het over Brett?’
‘Ik wil niet dat dit uitlekt naar de pers,’ zei Gemma. ‘Ik ben door mijn afkomst geen onbekende van de pers, en ik wil geen aandacht op jou of mezelf vestigen. Straks hoort Brett ervan.’
‘Denk je dat hij me dan zal gaan zoeken?’
‘Wie weet wat er kan gebeuren als jouw naam in de pers bekend wordt gemaakt?’ zei Gemma. ‘Het is sowieso niet verstandig als hij erachter komt dat je geld hebt. Hij komt binnenkort met proefverlof vrij, en je woont dan wel ergens anders, maar dat soort mannen is vaak erg vasthoudend. Het is best mogelijk dat hij je dan gaat zoeken.’
‘Je hebt gelijk. Maar het blijft jammer dat je de wereld niet kunt laten zien hoe groot je hart is.’
‘Ik wil de wereld niets laten zien, dat interesseert me helemaal niet. De pers heeft me een paar jaar geleden genadeloos aangepakt. Weet je nog dat ik je over mijn ongeluk vertelde?’
Rachel knikte.
‘Goed, eh… het is wat ingewikkeld, maar laten we het erop houden dat de media niet dol op me zijn. Ze lusten wel pap van dit soort dingen en ze zouden er van alles bij verzinnen om hun bladen maar goed te kunnen verkopen.’
‘Maar ik mag het toch wel aan mijn moeder vertellen?’ vroeg Rachel. ‘Al is het maar omdat ze met ons mee moet naar Amerika. Ik zal haar daar echt nodig hebben.’
‘Alleen je moeder, maar verder niemand. Jij en Isabella mogen niet in gevaar komen.’
‘Ik weet het. Ik kijk nog steeds de hele dag achter me of er niet opeens een maat van Brett staat om me namens hem de hersens in te slaan,’ zei Rachel met angst in haar ogen. ‘Daar heeft hij vaak genoeg mee gedreigd.’
‘Ik weet het, maar dat reisje naar Amerika is dé kans om dat allemaal achter je te laten.’
‘Ik kan nog steeds niet geloven dat dit echt gaat gebeuren,’ zei Rachel. ‘Ik had nooit gedacht dat Isabella ooit nog een normaal leven zou kunnen leiden. Zelf zou ik het geld voor die operatie nooit op kunnen brengen, en ik ben te bang om een inzamelingsactie te organiseren. Je bent zo vreselijk gul, Gemma.’
‘Welnee, gul is als je iets weggeeft wat je eigenlijk niet kunt missen,’ zei Gemma. ‘Ik kan dit best missen.’
‘Je bent altijd zo bescheiden, en zo streng voor jezelf. Waarom toch? Wat is er met je gebeurd?’
‘Levenservaring, Rachel,’ zei Gemma met een trieste glimlach. ‘Ik heb een lange, moeilijke weg afgelegd en ik heb geleerd wat belangrijk is in het leven.’
‘Ja, ik ook. Ik ben veel te lang bij Brett gebleven, en kijk wat er gebeurd is. Had ik maar eerder de moed gehad om bij hem weg te gaan.’
Gemma greep de hand van haar vriendin en kneep er bemoedigend in. ‘Je moet jezelf niet de schuld geven. Brett heeft Isabella pijn gedaan, jij niet. Jij hebt je best gedaan, dat moet je nooit vergeten.’
‘Je hebt mijn leven veranderd, Gemma. Sinds ik jou ken, voel ik me een compleet ander mens.’
Gemma vocht tegen de tranen, maar het ontroerde haar dat ze Rachel na zoveel ellende eindelijk wat hoop kon bieden. Maar hoe hard ze ook op haar tong beet, de tranen waren niet tegen te houden en begonnen langzaam over haar wangen te stromen.
Rachel gaf haar een stevige knuffel. ‘Weet je dat dit de eerste keer is dat ik jou zie huilen?’ zei ze.
‘Ik huil meestal alleen in bad of onder de douche,’ zei Gemma snikkend. ‘Dan hoef ik mijn eigen tranen niet te zien.’
Rachel begon te lachen. ‘Jij verdient ook eens wat geluk in je leven. Hopelijk ben jij ook snel aan de beurt.’
‘Dat zou weleens sneller kunnen zijn dan je denkt.’ Ze wou dat ze niet zo hoefde te acteren dat ze in de zevende hemel was, terwijl in feite het tegendeel waar was. ‘Ik ga vrijdag trouwen.’