Ze hield haar adem in toen hij opeens met de rug van zijn hand over haar wang begon te strelen.
‘Zou het niet in jouw voordeel zijn, cara, om mij te vriend te houden zolang je nog niet hebt wat je wilt?’ zei hij langzaam, waarbij de lage trilling van zijn stem haar kippenvel bezorgde.
‘W-Wat bedoel je?’
Hij lachte een lome lach en keek diep in haar ogen. ‘Je bent een betoverende combinatie van twee verschillende vrouwen: de trotse, brutale en egoïstische jonge vrouw van tien jaar geleden en de nieuwe, kwetsbare en gevoelige vrouw die ik totaal onweerstaanbaar vind.’
Ze had zichzelf al heel lang niet meer als onweerstaanbaar gezien en ze moest moeite doen om dit compliment niet naar haar hoofd te laten stijgen. Maar het bleek onmogelijk om niet te reageren op die helende woorden. Ze wilde zich weer mooi voelen, niet alleen aan de buitenkant, maar in hart en ziel. Andreas vond dat ze een combinatie van twee verschillende mensen was, maar in werkelijkheid leek ze totaal niet meer op het jonge meisje dat ze eens was. Met geen mogelijkheid kon ze ooit nog die persoon zijn. Niet na wat er gebeurd was. Het leven had haar een paar harde lessen geleerd. Maar ze had haar lesgeld betaald en was niet van plan de fouten uit het verleden te herhalen.
‘Ik was maar een tiener, toen,’ fluisterde ze. ‘Ik was achttien toen we elkaar ontmoetten.’
Hij keek haar opeens onderzoekend aan. ‘Ik dacht dat je je niets meer herinnerde van die tijd?’
‘Eh… i-ik kan me… Je zei dat het tien jaar geleden was en… Dat is niet moeilijk uit te rekenen. Ik was achttien… Een tiener nog… Nog maar net..’
Hij leek haar antwoord te geloven. Hij wreef met zijn duim over haar onderlip, keek haar nog even diep in de ogen en liet toen zijn blik naar haar mond glijden.
Gemma zag zijn gezicht dichter bij het hare komen, maar deed niets om buiten het bereik van zijn mond te komen.
Zijn kus was zacht, zachter dan ze had verwacht en zachter dan alle lippen die ze ooit gekust had, maar onder de oppervlakte voelde ze een geladen sensatie die haar deed hunkeren naar een diepere, hardere kus.
Hij stapte echter opeens naar achteren en keek haar aan met een raadselachtige blik op zijn gezicht.
‘Ik denk dat ik toch maar geen koffie neem,’ zei hij na een korte stilte. ‘Anders lig ik de hele nacht wakker.’
Gemma stond roerloos voor hem. Ze zag hem zich omdraaien naar de deur, de sloten een voor een opendraaien en weglopen zonder haar nog aan te kijken. De deur viel met een klik dicht.
Met een diepe zucht liet ze zich op de bank vallen, haar hand op haar lippen, op de plek waar zijn lippen haar net nog hadden beroerd. Ondanks alle sloten op haar voordeur voelde ze zich onveiliger dan ooit.
Hoofdstuk 6
De volgende ochtend nam Gemma de trein naar Rachel Briggs, de vriendin die ze in het opvangcentrum had ontmoet, en haar dochtertje Isabella. Ze woonden nu in een kleine huurflat in een rustige buitenwijk van de stad, op dertig minuten van het centrum.
‘Hoe is het vandaag met haar?’ vroeg Gemma aan Rachel toen ze zich met hun warme drankjes op de bank geinstalleerd hadden.
‘Ze had vanmorgen weer een aanval,’ zei Rachel. ‘Maar nu ligt ze rustig te slapen.’
Gemma vond het nog steeds moeilijk te geloven dat de vader van de driejarige kleuter verantwoordelijk was voor de schade aan haar hoofd, waardoor het arme kind nu aan epilepsie leed. Het idee dat een volwassene zijn eigen kind, zijn eigen vlees en bloed zo kon behandelen maakte haar misselijk. De vader zat nu in de gevangenis, maar zijn straf leek wel erg kort voor wat hij een onschuldig kind had aangedaan. Over een paar maanden zou hij op proefverlof vrijkomen, maar zijn dochter had levenslang. Tenzij haar plan zou lukken…
‘Luister, Rachel,’ zei ze, ‘ik heb een plan. Binnenkort krijg ik wat geld. Genoeg om de operatie te betalen die Isabella nodig heeft.’
Rachels mond viel open van verbazing. ‘Dat kan ik niet aannemen! Die operatie kost minstens honderdduizend dollar, en dan hebben we het nog niet eens over reiskosten of verblijfskosten.’
‘Dat weet ik wel, maar ik sta op het punt om echt een behoorlijk bedrag te erven. Ik heb er tot nu toe niets over gezegd omdat ik geen valse hoop wilde wekken, maar over twee dagen heb ik genoeg geld om jullie naar Amerika te laten reizen en jullie verblijf daar te bekostigen zolang het nodig is.’
‘Maar de operatie is heel riskant. Die arts in Amerika is de enige ter wereld die hem uitvoert. Wat als het mis gaat en Isabella maandenlang in het ziekenhuis moet blijven? Dat kan een fortuin gaan kosten.’
‘Dat zien we dan wel,’ zei Gemma. ‘Laat me dit alsjeblieft voor je doen, Rachel. Ontneem me niet de kans om eindelijk iets nuttigs te doen met mijn leven.’